တောင်ပေါ်သူ ရိုးသားတဲ့မျက်နှာ

တောင်ပေါ်သူ ရိုးသားတဲ့မျက်နှာ

ကိုဇွဲရေ...အကို့ကို AE ခေါ်နေတယ်
အေးဟေ့ ရုံးမှာလား...
ဟုတ်အကို ရုံးထဲမှာ...
ဂိမ်းဆော့နေရာမှထကာ အခန်းတွင်းမှ အပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်။ နေပြည်တော်၏ ဇန်နဝါရီလ နေ့လည်ခင်းတခုရဲ့နေရောင်ခြည်ဟာ ပူပြင်းလွန်းလှပါလား။ ဆောက်လက်စအဆောက်အဦကိုဖြတ်လျှောက်လာရင်း လမ်းမှာတွေ့တဲ့ JE လေးက
ကိုဇွဲရေ ပင်လောင်းတဲ့ ပြောသံကြားခဲ့တယ်..
ဟုတ်လား မသွားချင်ဘူးကွာ ဒီချိန်အရမ်းအေးမှာ...ဟိုနေ့က ကိုသိန်းမြင့်နဲ့ ဖုန်းရတယ် အနှုတ် ၂ ဒီဂရီတဲ့ သေအောင်အေးမှာ..
အကိုက ရှမ်းပြည်နယ်သားဖြစ်ပြီး အေးတာကြောက်နေလားဗျ...
မကြောက်ရင် မင်းပါလိုက်ခဲ့ကွာ...
မလိုက်ဘူးအကိုရေ ပြေးပြီ ဟားဟား.
ဆက်လျှောက်လာရင်း ရုံးခန်းရှေ့ရောက်တော့ AE က စာရွက်တွေတပုံကြီးကြားမှ ခေါင်းမော့ကြည့်ကာ
ဟေ့ရောင် ဇွဲမာန် ဒီညနေပင်လောင်းသွားဖို့လုပ် ဟိုမှာမနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ် အမိုးပိုင်းဝင်ရတော့မယ် မင်းအဲ့တာသွားတာဝန်ယူ...
ဟုတ်ကဲ့ Drawing တွေက ထည့်ပေးလိုက်မလား ဆရာ..
မပေးလိုက်တော့ဘူး. ..ကိုသိန်းမြင့်ဆီမှာ soft copy ရှိတယ် ေတောင်းလိုက်...
ဟုတ်...
မင်းဘာလိုဦးမလဲ ...
ပိုက်ဆံ..
ဟေ့ကောင်ချွေတာသုံး..
ငွေကကျသေးတာမဟုတ်ဘူး...
ဟုတ်ဆရာ..ဒါဆို ကျနော်သွားပြီဆရာ လိုတာရှိရင် ဖုန်းဆက်လိုက်လေ...

ညနေ ၄ နာရီကျော်တော့ တပ်ကုန်း ကင်းသာလမ်းခွဲအတိုင်း ကားလေးတစ်စီး ပင်လောင်းမြို့လေးဆီသို့ ဦးတည်ပြေးလွှားလျက်။ ည၈နာရီကျော်လျင် ဘာဆိုင်မှမရှိတော့သော ပင်လောင်းမြို့အကြောင်းကိုအရင်တခါကတည်းကသိထားသဖြင့် ပေါင်းလောင်းတွင် ညစာစားရန် စဉ်းစားရင်းမောင်းနှင်လာသည်။ တောင်ပေါ်လမ်း တယောက်ထဲ ကားမောင်းရသူတွေအဖို့ အဖော်မွန်ဖြစ်တဲ့ စိုင်းဆိုင်မောဝ်ရဲ့ မြောက်ပိုင်းလမ်း သီချင်းလေးက ကားထဲပျံ့လွင့်လျက်။

တောင်ပေါ်သူ နန်းပေးလေးကော ကျနော်ပါ ဆက်လက်ကြုံတွေ့လာမယ့် အဖြစ်တွေသိခဲ့ရရင်......

မနက် site ရုံးထဲသွားကာ ကိုသိန်းမြင့်အတွက် နေပြည်တော်မှပါလာသော မရိုးနိုင်တဲ့လက်ဆောင် နန်းစိန်ကိတ်နှင့် ပျဉ်းမနားမျှစ်ချဉ် ပေးကာ လုပ်ငန်းကိစ္စများပြောဆိုပြီး မိမိအလုပ်သမားအဖွဲ့ရောက်မလာသေးသဖြင့် အလုပ်မရှိပဲ ယောင်ပေပေဖြစ်နေသည်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့်ပေါ့။
ဟာ..ကိုဇွဲ ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ ..ညကလား
စကားသံဝဲဝဲဖြင့် လာနှုတ်ဆက်သော ရှမ်းတိုင်းရင်းသားကြီး ဦးစိုင်း။
ဟုတ်တယ် ဦးစိုင်း ညကရောက်တာ..
နင်အဲ့တာဆို ညက ဘယ်မှာအိပ်လဲ...
ကားထဲမှာလေ ...တည်းခိုခန်းတွေက နှိုးမှမရတာ...
အိမ်လာခဲ့ပြီးရောကွာ...
နောက်တခေါက်ပေါ့ ဦးစိုင်းရာ ..
အေးအေး လာခဲ့...
ဟုတ်..ဈေးနေ့လားဒီနေ့ တို့ဟူးနွေးသွားစားလိုက်ဦးမယ်ဗျာ...
အေးအေး ဖြည်းဖြည်းသွား...

နေ့ခင်းရောက်တော့ ကိုသိန်းမြင့်နဲ့ ရုံးခန်းမှာစကားပြောရင်း
ကိုဇွဲရာ ပန်းရံအဖွ့ဲ အလုပ်မနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ် ထပ်ခေါ်တဲ့ ပန်းရံအဖွဲ့ကလည်း လာတာ သန်လျက်ကိုင်တွေကြီးပဲ နောက်လိုက်မပါဘူး ...
ဒါများ အကိုကြီးရာ မြို့ထဲက ခေါ်ခိုင်းလိုက်ပေါ့ ...
လုပ်တဲ့သူက ရှိဦးမှလေ...
ဟုတ်တယ် ခဏ အကိုရာ ကျနော် ဦးစိုင်းကို ရှာခိုင်းကြည့်မယ် ..
အေး..မေးပေးစမ်းပါဦးကွာ..ဒါနဲ့ မင်းအဖွဲ့တွေ ဘယ်ချိန်ရောက်မလဲ ..
ရောက်တော့မယ် အကို လိန်းလီတံတား ကျော်လာပြီလို့ပြောတယ်...
သူတို့လည်း ကင်းသာလမ်းကပဲ တက်လာတာလား...
ဟုတ်...ကျနော် ဦးစိုင်းဆီသွားဦးမယ်ဗျာ..
အေးအေး အခြေနေ ပြန်ပြောဦး...

တွေ့ဆုံဖို့ကံကြမ္မာကို ကျနော်ကိုတိုင် ဖန်တီးခဲ့တာလား ကံကြမ္မာက ဖန်တီးခဲ့တာလား နန်းပေးရယ်...

ကိုဇွဲ အားလုံး ၈ ယောက်ရတယ် လိုရင် ထပ်ခေါ် လိုက်ချင်တဲ့ သူတွေရှိသေးတယ် ဈေးဖိတ်နေ့တော့ ပိုက်ဆံရှင်းပေးရမယ်...
ဟုတ်ကဲ့ နာမည်စာရင်းပေးထားလေ..
ကျနော် ရုံးပို့ထားပေးမယ်....
ဦးစိုင်းရေးပေးလာသော အမည်စာရင်းကို လှမ်းယူရင်း အမှတ်တမဲ့ကြည့်လိုက်မိတော့ နာမည်တခုပဲ သတိထားမိလိုက်သည်။

နန်းပေး တဲ့......

ဒီလိုနဲ့ကျနော့အဖွဲ့ရောက်လာပြီး ၄ ၅ ရက် အလုပ်ရှုပ်သွားခဲ့သည်။လုပ်ငန်းအခြေကျ ပုံမှန်လည်ပတ်တော့ တခါတရံကြီးကြပ်စစ်ဆေးပေးရပြီး အချိန်တော်တော်များများ အားနေသဖြင့် site ထဲ ဟိုလျှောက်ကြည့် ဒီလျှောက်ကြည့်နဲ့လေ။ သတိထားမိတာက သူများနှင့်မတူ အပြုံးချိုချိုလေးမှာ ပါးချိုင့်လေးတင်ထားတဲ့ အပြုံးပိုင်ရှင်လေး။ ဦးစိုင်းဆီကပ်ရပြီ ထိုအချိန်က နာမည်သိချင်စိတ်တခုထဲဖြစ်ကြောင်း ကျနော့စိတ် ကျနော်သိသည်။
ဦးစိုင်း ညနေကျရင် ဆန် အရက်ဝယ်ပေးဗျာ...
ဟာ..ရတယ်လေ ကိုဇွဲ ဒေဝသုခ သွေးဆေးလေးနဲ့သောက် ကောင်းတယ်...
ဟ ဘာကောင်းတာလဲဗျ...
အကုန်ကောင်းတယ် နင်သောက်ကြည့် ...ရော့
လွယ်အိတ်ထဲမှ ဘူးလေးထုတ်ကာ အနီးရှိရေနွေးပန်းကန်ထဲထည့်ပြီး ကမ်းပေးသည်။
သွေးဆေးထည့်ပြီးသား မော့ချလိုက်..
ချပြီဗျာ...
အရက်၏ပူခါးသော အရသာနှင့်သွေးဆေး၏ ချိုသောအရသာပေါင်းစပ်ပြီး လည်ချောင်းတလျှောက်ပူဆင်းပြီး နားရွက်ဖျားတွေ ပူထူကုန်သည်။
ကောင်းတယ် ဦးစိုင်းရာ ညနေကျ အဲ့ဆေးပါဝယ်ခဲ့...
အေးပါ ကောင်လေး ပြီးမှ ဒုက္ခရောက်နေမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် နင့့်မိန်းမလဲ မပါဘူး ဟားဟားဟား...
မတတ်နိုင်ဘူး လက်သမားလုပ်တာပေါ့ ဦးစိုင်းရာ...ဟားဟား
ဦးစိုင်းကိုမေးမလို့ အဲ့တစ်ယောက်က ဘယ်သူလဲဗျ...
ဟိုက အုတ်ခဲရွက်လာတဲ့တယောက်လား ...
ဟုတ်ဘူးလေ သူ့ဘေးက ရေပုံးဆေးနေတဲ့တစ်ယောက်...
ဟားဟားဟား ကောင်လေး နင်နော်...
ပြောပြပါဗျ...
သူက နန်းပေးတဲ့ ......ပအိုဝ့်မလေး
ေဩာ် ဟုတ်...
ဘာလဲ ကိုဇွဲ ငါသိတယ်နော် သူက အပျိုလေးနော် ၁၈ ကျော်လေးရှိသေးတယ်...
ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ဒီတိုင်းမေးကြည့်တာပါ..
မေးမနေနဲ့ သွားနှုတ်ဆက်လိုက် ခွေရက်နာ လို့
ဘာလဲ ခွေရက်နာ က
မင်္ဂလာပါ လို့လေ
ဟုတ်လို့လား
ဟုတ်ပါတယ်ဟ နင်ငါ့ကို မယုံဘူးလား
ယုံပါတယ် ဦးစိုင်းရဲ့
သွားသွား နှုတ်ဆက်လိုက်
ဟုတ်ကဲ့ မဟုတ်ရင် တွေ့မယ်
အေးပါ နောက်မှ ကျေးဇူးတင်မနေနဲ့
ဦးစိုင်း အပြောကြောင့် သိပ်မသင်ကာချင်တော့။ ဒါပေမယ့်လဲ ကျနော်ဆွဲအားတခုကြောင့် နန်းပေးတို့ အနားရောက်သွားသည်။ ကျနော်လည်း သူတို့ ၃ ယောက်ရပ်နေတာကို ခပ်တည်တည်နှင့် ခွေရက်နာ ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်တော့ တခွိခွိနှင့် ရီကြကုန်ပြီ။ သေချာပြီ ဦးစိုင်း ကျပ်လိုက်ပြီ။ သူတို့ထဲမှ ခပ်စွာစွာတယောက်က စကားသံဝဲဝဲလေးနှင့်
ဆရာရဲ့ ခွေရက်နာက အကုန်လုံးကို မပြောရဘူးလေ ...ဘယ်သူ့ကိုပြောတာလဲ...
ဟမ် ခွေရက်နာ ဆိုတာ ဘာလဲ ...
ဆရာ့ကို ဘယ်သူသင်ပေးလိုက်တာလဲ ...
ဦးစိုင်းလေ..
သူတို့သုံးယောက်လုံး ဦးစိုင်းကို ပအိုဝ့်လို လှန်းအော်ပြောကြသည်။ ဦးစိုင်းလည်း ဘာပြန်ပြောလိုက်သည် နားမလည် မြင်လိုက်ရတာက နန်းပေး မျက်နှာလေးရဲသွားသည်။
ခုနက တယောက်ကပင်
ဆရာက နန်ပေးကိုပြောတာတဲ့ ဦးစိုင်းကပြောတယ်...
နန်းပေး နင်နေခဲ့ ငါတို့သွားပြီ...
မနေခဲ့ပါဘူး..ငါလည်းလိုက်မယ်...
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထွက်ပြေးသွားခဲ့သော နန်းပေး။

ပထမဆုံးတွေ့ဆုံမှုကို အရောင်ပြောင်းပေးခဲ့တဲ့ ဦးစိုင်းကို ကျနော် အပြစ်မတင်ခဲ့ပေမယ့်....

အလုပ်များနေရင် သတိမထားမိပေမယ့် ကျနော့အနားကဖြတ်သွားတိုင်းကြွေကျလာတဲ့ အပြုံးပွင့်လေးတွေကို မသိစိတ်ကကောက်ယူထားခဲ့မိသည်။ ရက်အနည်းငယ်ကြာတော့ မတွေ့ရင် တွေ့အောင်ရှာနေမိသည့် ကျနော့ကို သူက ပုန်းနေတတ်သည်။ တွေ့ပြန်တော့လည်း ပြုံးပြရင်းထွက်ပြေးသွားသည်။ မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေမယ့် သူ့အပြုံးတွေမှာ ကျနော်စီးမျောနစ်ဝင်နေပြီလေ။ ဘာရယ်မဟုတ် သီချင်းထဖွင့်လိုက်မိသည်။ စိုင်းဆိုင်မောဝ်ရဲ့ တရွာသားနဲ့ ပဝါပါး။ တောင်ပေါ်သူ ရိုးသားတဲ့မျက်နှာ ဆိုတဲ့စာသားလေးကို သဘောကျလို့လေ။တစ်ညနေ အလုပ်သိမ်းချိန် ကျနော်လည်း အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာ သူတို့လည်း အပြန်နှင့် လှေကားနားမှာတွေ့ကြတော့
ဆရာ အိမ်လိုက်လည်လေ...
ဟုတ်ကဲ့ လာလည်ချင်ပါတယ်...
လာလေ ဆရာရဲ့ ....
နောက်နေ့ကျလာခဲ့မယ်...
ဒါနဲ့ မှတ်ပုံတင်ထဲက နာမည်ကလဲ နန်းပေးပဲလား...
မဟုတ်ပါဘူး ဆရာကလည်း နန်းပေးက အမေကခေါ်ရင် အကုန်လိုက်ခေါ်နေကြတာ...နာမည်ရင်းက သန္တာဖြူ ပါ..
ေဩာ် သန္တာဖြူ ဟုတ်လား...
ဟုတ်ကဲ့ သွားပြီဆရာ သူများတွေ အဝေးကြီးရောက်ကုန်ပြီ...
ထုံးစံအတိုင်း ပြောရင်း ထွက်ပြေးသွားသော နန်းပေးလေးအား ငေးကြည့်လျက် တဖြည်းဖြည်းဝေးသွားသည်။

နီးပြီးရင်ဝေးကြရမှာ  အဲ့ဒီအချိန်က ကျနော်ဘာကြောင့့်နားမလည်ခဲ့ရတာလဲ.....

တစ်ရက် အပေါ်ထပ်ကိုတက်လာတုန်း ကောင်မလေးတယောက်က အနားလာပြီး စာရွက်ပိုင်းလေးပေးသွားသည်။ ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်းနံပါတ်လေးတခု။
ဒါဘယ်သူ့ဖုန်းနံပါတ်လဲ...
နန်းပေးဖုန်းလေဆရာ...ဆရာလိုချင်မလားလို့ ဟိဟိ...
ကျေးဇူးပါဗျာ...ဖုန်းခေါ်ပြီး ဘာပြောရမလဲမသိပါဘူး ဒါပေမယ့် ကျနော်သိမ်းထားလိုက်ပါ့မယ်...
ထိုစဉ် အပေါ်ထပ်မှ..
ဟဲ့ မာဆလာသွားယူတဲ့ကလေးမ ကြာလှချည်လားဟ...
ဆရာ ဟိုမှာအော်နေပြီ သမီးသွားပြီ ...
အင်း...ယောင်တောင်တောင်ဖြင့် စာရွက်ပိုင်းလေးကို ငေးကြည့်မိနေသည်။
0925xxxxxxx....
ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်တော့ စက်ပိတ်ထားသည်။ ဒီလိုနှင့် တွေ့ရင်ပြုံးပြ မတွေ့ရင် လိုက်ရှာဖြင့် အချိန်များကုန်ဆုံးပြီး အလုပ်သိမ်းခဲ့ပြန်သည်။ ညနေ၆နာရီကျော်တော့ အအေးဒဏ်ကို အံတုရန်ဟူသောအကြောင်းပြချက်ဖြင့် ဦးစိုင်းဝယ်ပို့ပေးထားသော ဆန်အရက်နှင့် သွေးဆေးကိုရောစပ်ကာ တို့ဟူးခေါက်ကြော်လေးနှင့် အရသာခံနေချိန် ဖုန်းဝင်လာသည်။
ဟိုက် နန်းပေးတဲ့ဟ...
ဟယ်လို...
ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ဖုန်းခေါ်ထားတာတွေ့လို့ ပြန်ခေါ်တာရှင့် ...နေ့ခင်းက အလုပ်ထဲမှာ မလို့ပိတ်ထားတာပါရှင့် ...
ဖုန်းစပီကာမှထွက်နေသော အသံဝဲဝဲလေးကို နားထောင်ရင်း
နန်းပေးလား....ဟုမေးလိုက်သည်။
ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ဘယ်သူလဲမသိဘူးရှင့်....
ကျနော်ပါ ကိုဇွဲပါ...
ေဩာ် ...ဆရာ ဟုတ်ပြောလေ ဆရာ...
ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး..ဒီတိုင်းခေါ်ကြည့်တာပါ...
ဟုတ် ခေါ်ပါ နန်းပေးလည်းပြန်ခေါ်မှာနော်...
ခေါ်ပေါ့နန်းပေးရဲ့...
ဒါပဲလေ ဆရာ နန်းပေးရေချိုးဦးမယ် ရေနွေးကျိုထားတာ ဆူနေပြီ...
အင်း မြန်မြန်ချိုးဦး အအေးမိဦးမယ်...
ဟုတ်ကဲ့ရှင့်...
ခဏ နန်းပေး ဟိုနေ့က ဦးစိုင်းသင်ပေးတဲ့ ခွေရက်နာဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ ....
အာ...ဆရာကလဲ...တကယ်မသိဘူးလား...
မသိလို့မေးတာပေါ့...
နင့်ကိုငါချစ်တယ်လို့ပြောတာ...
ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။ ထင်တော့ထင်သား ဦးစိုင်းပေါက်ကရလုပ်ပြီ။ ဒီလိုနဲ့ ည ၈ နာရီကျော်တော့ ဖုန်းထပ်ဝင်လာသည်။ နန်းပေးပါပဲ။
ဟယ်လို ဆရာ နန်းပေးဆေးရုံရောက်နေတယ်...အမသားလေးဝမ်းလျှောလို့ ...
ဟင် ဟုတ်လား သက်သာလား ရောက်တာကြာပြီလား...
သက်သာတယ်ဆရာ သူတို့ကဆေးသွင်းပေးထားတယ်...နန်းပေး ဘာမှမစားရသေးလို့ မုန့်လိုက်ကျွေးလေ..
ဟမ် ၈ နာရီကျော်နေပြီ ဘာဆိုင်ရှိတော့မှာလဲဟ...
တဆိုင်ဆိုင်တော့ရှိမှာပေါ့ ဆရာကလည်း...
အင်း အခုထွက်လာမယ်လေ အရှေ့က ထွက်စောင့်နေ..
ဟုတ်..
အနည်းငယ်ထွေနေချိန် ကားသော့ကရှာရသေးသည်။ကားမောင်းရင်းဆေးရုံရှေ့ရောက်တော့ တွေ့ပါပြီ ဟိုမှာ အနွေးခေါင်းစွပ်လေးနဲ့ ဆွယ်တာလေးနဲ့ ရပ်စောင့်နေသော ကောင်မလေး။
လာလေ နန်းပေး တက် ...အရှေ့ဖက်ကိုလာခဲ့...
ဟုတ်
ဘာစားမလဲ...
ဘာဆိုင်ရှိလဲပဲ အရင်ရှာပါ အကိုရာ...
ဟမ် အကိုလို့ခေါ်တာ..
ဟုတ်တယ်လေ မခေါ်ရဘူးလား..
ခေါ်ပါ ရပါတယ်..
တောင်ဘက်သွားကြည့်ရအောင် ဘာဆိုင်တွေများရှိဦးမလဲမသိဘူး..
ဟုတ်အကို သွားလေ...

ကားမောင်းရင်းလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူကလည်းပြန်ပြုံးပြသည်။ မပြုံးပြပါနဲ့လားနန်းရယ်။ ငါ့စိတ်တွေ ယိုင်နေပြီ။
နန်း ဘာဆိုင်မှလည်းမရှိတော့ဘူးကွာ...
အင်းလေ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ..
အိမ်ရောက်မှပဲစားတော့မယ်..
နန်း ခွေရက်နာဆိုတာ နင့်ကိုငါချစ်တယ်လို့ပြောတာ တကယ်လား..
တကယ်ပေါ့ အကိုရ..
အကို့ကို ချစ်တယ်ဆိုရင်ကော ...
ခွေရက်နာ ဝေ တဲ့...
ဒါဆို အကိုကလည်း ခွေရက်နာ နော်မူလို့ ပြန်ပြောမှာပေါ့...
အာ...အကိုကလည်း..ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ ..
မသိဘူးလေ နန်းရှင်းပြမှသိမှာပေါ့...
မောင်းရင်းနဲ့ မြို့ပြင်ကိုရောက်လာတော့ နေပြည်တော်ဘက်ဆင်းတဲ့လမ်းထဲမောင်းသွားလိုက်သည်။ လမ်းဘေးတနေရာတွင် ကားရပ်လိုက်ပြီး နန်းလက်ကလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ အေးစက်လို့။
ဟာ လက်တွေအေးနေပါလား..လာ ကိုင်ထားပေးမယ် ..
လူလည်ကြီး ကိုင်ချင် ကိုင်ချင်မပြောဘူး...
လက်ကလေးဆွဲယူလိုက်တော့ အလိုက်သင့်လေးစောင်းပါလာသည်။ကျနော့ပခုံးပေါ် ခေါင်းလေးမှီပြီးမော့ကြည့်လာတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် ပါးပြင်ရဲရဲလေး။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းထွေးထွေးလေး။ ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းလေးငုံနမ်းလိုက်တော့ ကျနော့်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်တိုးဖက်လာသည်။ ကျတော်လည်း လည်ပင်းလေး ထိန်းဖက်ရင်း ခါးလေးသို့လက်တဘက်ဖြင့် ဖက်ကာ ဆွဲကပ်လိုက်တော့ ဂီယာတံက သူ့ခါးကိုထောက်နေသဖြင့် ရီကြရသေးသည်။
လာပြန်နမ်းမယ် ...
လာပါဘူး အကိုက အရမ်းပဲ ..
လာပါ ဒီတခါ...
ပြောလည်းပြော သူ့ခါးလေးကိုဆွဲဖက်ရင်း လက်တဖက်က အနွေးထည်ပေါ်မှ နန်းရဲ့ နို့အုံပေါ်ကို အသာယာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ကိုတော့ အနမ်းဖြင့်ဆက်ပေးထားလိုက်သည်။ ကော့တက်လာသော နန်းရဲ့ရင်သားတွေကို အနွေးထည်အောက်မှ ပြောင်းပြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ လည်ပင်းလေးသို့ ဖွဖွနမ်းပေးလိုက်တော့ သူကလည်း ကျနော့ခေါင်းကို အတင်းဖက်ထားသည်။ အနွေးထည်နှင့်အောက်က အကျ်ီကိုလှန်တင်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုနိမ့်ခါ နန်းရဲ့ ဖွံ့ထွားလှသော နို့တွေကို လက်ဖြင့် အသာကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာဖြင့်လှိမ့်ကစားပေးလိုက်သည်။ နန်းက ကျနော်ခေါင်းကို အတင်းဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်နမ်းရင်း လျှာလေးကို ကျနော့ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ကစားနေသည်။ကျနော်လည်းနန်းရဲ့လျှာလေးကိုစုပ်ပြီး လျှာချင်းစီးချင်းထိုးပေးလိုက်သည်။ကျနော့လက်တွေကတော့ နန်းရဲ့နို့တွေပေါ်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ အသာချေပေးလိုက် ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်နှင့်။ နန်းရဲ့လက်တွေက ကျနော့လည်ပင်းကိုဖက်ထားရာမှ ခါးကိုပြောင်းဖက်လိုက်သည်။ ကျနော်လည်း နန်းရဲ့လက်တဘက်ကိုယူပြီး ဘောင်းဘီထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ တွန့်ဆုတ်နေသော နန်းရဲ့လက်ကလေးက စူးစမ်းသော သဘောဖြင့်မရဲတရဲ ကိုင်ကြည့်သည်။
အီး...မာတောင်နေတာပဲ အကြီးကြီး...အကို.
ဦးစိုင်းပြောတဲ့အကုန်ကောင်းတယ်ဆိုတာ ဒါလားပြန်မေးကြည့်ရမည်။
ကိုင်ထားလေ နန်း...
ကိုင်ထားတာပဲလေ...
ဆုပ်ကိုင်ထားကွာ...
ဟုတ်...
အား......တအားမညှစ်နဲ့လေ..
သိဘူးလေ ကိုရ..
အင့် ဒီလိုလေးပြောတာ...
နန်းရဲ့ လက်ကလေးတွေကိုကိုင်ပြီး အထက်အောက်ကစားနည်းလေးသင်ပေးလိုက်တော့ တတ်လွယ်သည်။
အား...နန်းရယ်..
ကျနော့လက်ကို နန်းရဲ့ပြေလျော့နေသော လုံချည်အတွင်းထည့်လိုက်သည်။ နန်းရဲ့ ပေါင်ကြားကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ဘောင်းဘီလေးရွှဲနေပြီ။ သူလည်းမရှက်တော့ပဲ ပေါင်ကိုကားပေးရင်း လုံချည်ကို အောက်လျောချလိုက်သည်။ နန်းရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကိုပွတ်ရင်း ဘောင်းဘီလေးကိုလိပ်ချွတ်လိုက်သည်။ ဖင်လေးအသာကြွပေးသောနန်းကို နို့တွေစို့ပြီး နန်းရဲ့ အစိလေးကို လက်ခလယ်နှင့်ချေပေးလိုက်တော့ ကျနော့ကို အတင်းဖက်ခါ ညဉ်းနေတော့သည်။ ကျနော်လည်း နို့တွေကိုဆော့ရင်း နန်းရဲ့အထဲသို့ လက်ခလယ်ထိုးထည့်ပြီး ဂျီစပေါ့ကို ကစားပေးလိုက်သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး အရေတွေအိုင်သည်အထိ လက်နှင့်ပါးစပ်ကို ဟန်ချက်ညီစွာ ကစားပေးလိုက်သည်။ နန်းတယောက်ကော့ပျံလန်ပြီး လောကကြီးနှင့်ခဏ အဆက်ပြတ်သွားသည်။ နန်းရဲ့ပါးလေးတွေနမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်နမ်းလိုက်တော့ နန်းတယေညက် ရှက်ပြုံးလေးဖြင့် ..
ကိုက အရမ်းပဲကွာ...ထိုင်ခုံတွေရွှဲကုန်ပြီ...
နောက်နေ့လျှော်လိုက်မှာပေါ့ နန်းရဲ့...
လာ ပြန်ကိုင်ထား ...
အယ် မာနေတုန်းပဲ ..
နန်း...စုပ်ပေးကွာ..
အာ..မစုပ်တတ်ပါဘူး..
စုပ်တတ်သလိုစုပ်ကွာ..
အင်း..ဒီဘက်နဲနဲတိုး..
မစုပ်တတ် စုပ်တတ်ဖြင့် ကျနော့ကို စုပ်ပေးနေသော နန်းရဲ့ ခေါင်းလေးကိုကိုင်ပြီး သူလုပ်ပေးသမျှငြိမ်ခံနေလိုက်သည်။
ပြွတ် ပြွတ် ..
အ...ကို မရသေးဘူးလားကွာ ပါးတွေညောင်းနေပြီ...
ရတော့မှာပါ နန်းရဲ့ ထွက်တော့မယ် ..
အွန်း ...ပြွတ်ပြွတ်..
အား...နန်း ...ထွက်တော့မယ် စုပ် စုပ် ...
အား....
နန်းရဲ့ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကုန်သည်။ နန်းလည်း လည်ချောင်းထဲအထိ ပန်းဝင်လာသော အရေများကြောင့် သီးကုန်သည်။
အဟွတ် ..ဟွတ်..
ခေါင်းကတော့ အနိမ့်မြင့်လုပ်ရင်း တာဝန်တော့မပျက် အရေများကုန်သည်အထိ စုပ်ပေးနေသည်။ နန်းရဲ့ခေါင်းလေးကိုဆွဲမလိုက်သည်။
မောလိုက်တာ ကိုရာ...ညောင်းသွားတာပဲ..
ဟင် ..နန်း. အရေတွေကော
မျိုချလိုက်ပြီလေ ထွေးပစ်ရမှာ နှမျောလို့...ရေဘူးပေးဦး မောလိုက်တာ..
ကျနော်လည်း နန်းကို အထူးအဆန်းလိုကြည့်နေမိသည်။ရေကိုမော့သောက်လိုက်ပြီး
ကို အဲ့လိုမကြည့်နဲ့ကွာ..ဆိုပြီး လည်ပင်းကိုဖက်ကာ ပါးတွေကိုနမ်းရင် ...
ကိုရယ် ဘာလို့ မိန်းမရှိနေရတာလဲဟင်..
နော်မူ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ကိုရယ်...ကို့ကို နော်မူ အရမ်းချစ်တာ..
ပြောရင်းနဲ့ နန်းလေး ကျနော့ကို ဖက်ပြီး ငိုနေပြီ။ ကျနော်လည်းတိတ်ဆိတ်စွာဖြင့် နန်းရဲ့ကျောလေးကို သိုင်းဖက်ပြီး ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ဆံပင်များကိုနမ်းနေမိသည်။ ထိုနေ့မှစ၍ ...
ကျနော်တို့ ခရီးဆုံးသို့ အကြိမ်ကြိမ်ရောက်ရှိခဲ့ကြပြီး သံယောဇဉ်တွေလည်းခိုင်မာလာခဲ့ကြသည်။ တာဝန်တွေပြီး၍ နေပြည်တော်သို့ ပြန်လာတော့လည်း အဆက်သွယ်မပြတ်ခဲ့ကြ။

၄ လပိုင်းကုန် ၅ လပိုင်းအစ ...နန်းဆီမှ ဖုန်းဝင်လာသည်။
ကို နော်မူ နေပြည်တော်လာခဲ့မယ်...ကားဂိတ်လာကြိုနော်...ဘာမှမမေးနဲ့ အဲ့ရောက်မှပြောမယ်...
အင်း အင်း..ဘယ်ချိန်ထွက်လာမှာလဲ
ခုကားပေါ်ရောက်နေပြီ ...ရောက်ရင် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်လေ..
အင်းပါ..ဖုန်းခေါ်လိုက်နော်...
ဟုတ်..
ကျနော်လည်းအတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် ဘာကိုစိုးရိမ်မိမှန်းမသိပဲ စိုးရိမ်လာသည်။ နန်းဘာများဖြစ်လို့လဲ။ ညနေရောက်တော့ မြို့မဈေးကားဂိတ်တွင် သွားစောင့်ကြို ပြီးအခန်းသို့ခေါ်လာလိုက်သည်။
ရောက်ရောက်ချင်း အလွမ်းသယ် နမ်းရှုတ်ကြပြီး နန်းက ရေသွားချိုးတော့သည်။ ကျနော်လည်း သိချင်စိတ်ကများနေသည်။ ဘာများဖြစ်လဲမသိ ။ နန်းကိုကြည့်တော့လည်း အေးအေးဆေးဆေးပင်။ ဘယ်လိုနားလည်ရမလဲမသိ။ နန်းယူလာပေးသော ဆန်အရက်ထဲ ဒေဝသုခသွေးဆေးထည့်ပြီး သောက်ချလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ နန်းရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ ဆံပင်တွေကိုသုတ်ရင်း
ခုမှနေလိုရတော့တယ် ကိုရယ် နေပြည်တော်ကြီးက ပူလိုက်တာ...
အင်းပေါ့ နော်မူရဲ့ နော်မူတို့ဆီနဲ့တော့ ဘယ်တူမလဲ ..ပြောပြပါသငီး ဘယ်က ဘယ်လို အရေးတကြီးနဲ့ ထွက်လာရတာလဲ...
ဘားမှမဝုတ်ပါဘူး ကိုရာ..ဒီလိုပဲ တွေ့ချင်လို့ ထွက်လာခဲ့တာ ကျန်တာဘာမှမရှိဘူး ..နော်မူ့ကို လာနမ်းပေးကွာ ကို့ကို နော်မူ အရမ်းလွမ်းနေတာ..
ပြောပြောဆိုဆိုပင် ကျနော့ပေါ်လာထိုင်ပြီး လည်ပင်းတွေဖက်ကာ နမ်းတော့သည်။ ကျနော်လည်း နန်းရဲ့ခါးမှ တံဘက်ကိုဖြည်ချလိုက်ပြီးနို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကျနော့်ကို ခွထိုင်စေလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းရင်း နန်းရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ နန်းက ကျနော့ကိုဆွဲထူပြီး အဝတ်စားတွေချွတ်ပေးပြီး ဒူးထောက်ကာ သူ့ရဲ့အလွမ်းတွေကို လျှာဖြင့် သက်သေပြတော့သည်။ နန်းအားဆွဲမ ပွေ့ချီပြီး ကုတင်ပေါ်တင်ကာ နန်းရဲ့ စဖုတ်လေးနှင့် အစိလေးကို လက်နှင့် သာသာ ပွတ်ပေးကာနို့တွေကို စို့ပေးနေလိုက်သည်။ နန်းလည်း နို့တွေကော့ပေးလိုက် ပေါက်တွေကားကာ စဖုတ်လေးကော့ပေးလိုက်နှင့် အော်ဟစ်နေသည်။
အား ကို ကောင်းတယ် စို့ကွာ ..တအားစို့ ကြိုက်တယ် ကို လုပ်ပေးတာ အကုန်ကြိုက်တယ် ပွတ်ပွတ် စဖုတ်လေးလဲ ပွတ်ပေး အစိကို မချေနဲ့တော့ကွာ နော်မူ မခံနိုင်တော့ဘူး..အား..
ကို တအားစို့ကွာ...နော်မူကို ဟိုး အမြင့်ကြီးရောက်အောင် လုပ်ပေးနော်...အား..ကို လိုးတော့ ..နော်မူ့ကို လိုးပေးတော့ မရတော့ဘူး
ကို့လီး ထိုးထည့်ပြီး လိုးတော့...
အာ...ယက်ပေးဦးမယ်လေ...
မယက်နဲ့တော့ လိုးတော့ကွာ နော်မူ မရတော့ဘူး...
အင်းပါ..
လီးဖြင့် အစိလေးကို ထိုးဆွလိုက်ပြီး နန်းရဲ့ အဖုတ်လေးထဲ တထစ်ချင်း သွင်းရင်း တဖြည်းဖြည်း ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုနဲ့ နည်းမျိုးစုံဖြင့် ချစ်ကြ လည်ကြ ဈေးဝယ်လိုက် ဟင်းချက်လိုက်နှင့် နှစ်ရက် အတူပျော်ခဲ့ကြပြီး ပြန်ရမယ့်မနက် ထူးဆမ်း စွာပင် နန်းက ကျနော့ကို ဖက်ပြီး ဘာမှမပြောပဲ ငိုနေသည်။ ကျနော်လည်း ချော့မော့နေရင်း နှုတ်ခမ်းတွေစုပ် လျှာတွေစုပ်ရင်း နန်းရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီလေးကို ဒူးအထိလျှောချလိုက်ပြီး နံရံကို လက်ထောက်ခိုင်းကာ မတ်တပ်ပင် တခါကောင်းကောင်းလိုးလိုက်ပြီး နန်းရဲ့စဖုတ်ထဲသို့ အရေများပန်းထည့်လိုက်သည်။ နန်းလည်း သူ့အရေများနှင့် ကျနော့်အရေများရွှဲနေသော သူ့စဖုတ်လေးကို ရေမဆေးပဲ ကျနော်ကို စိုက်ကြည့်ရင်းဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ကာ ကျနော့ကို အကြာကြီး နမ်းခဲ့သည်။

ထိုအနမ်းသာ နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်အနမ်းဆိုတာ ကျနော်သိခဲ့ရင်....

ကားဂိတ်သို့လိုက်ပို့ပြီး ကားထွက်ခါနီးမှ ပြန်လာခဲ့သည်။ နန်းက လက်ပြမနှုတ်ဆက်ချင်လို့တဲ့။ ကျနော်ပြန်ရင်လည်း သူတခါမှ လာမနှုတ်ဆက်ခဲ့တာ သတိရမိ၍ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ညနေပိုင်းကြတော့ ဖုန်းဝင်လာသည်။ သူပြန်ရောက်ပြီဆိုတဲ့အကြောင်း
သူ့ကိုမေ့လိုက်ပါတော့ နောက် ၅ ရက်နေရင် သူလက်ထပ်တော့မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေကို ငိုရင်းပြောနေသည်။ ကျနော်လည်း မကြားတချက် ကြားတချက်။ ဘာမှလည်းမေးလို့မရ။ သူပြောချင်ရာပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။ ကျနေည်ပြန်ခေါ်တော့ ဖုန်းပိတ်သွားပြီ။ ကျနော်ရင်ထဲ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေလဲ ကျနော်လည်း မပြောတတ်။ ဒါဆို နန်းဒီတခါလာသွားတာ လာနှုတ်ဆက်သွားတာပါလားဆိုတဲ့အတွေးကဝင်လာတော့ ကျနော် ငိုချင်လာသည်။ ငိုမိလား မငိုမိလားလည်း မသိတော့ပဲ ပိတ်သွားသော ဖုန်းနံပါတ်လေးကို အကြိမ်ကြိမ်နှိပ်နေမိသည်။လုံးဝပြန်ပွင့်မလာတော့ပါ။
ဒီလိုနဲ့ နန်းပြန်သွားတဲ့ရက်မှ ၅ ရက်မြောက်သောနေ့ ကျနော်လည်းထူးဆန်းစွာ မနက်၄ နာရီလောက်ကြီး နိုးနေသည်။ ရင်ထဲလည်း ဟာတာတာနှင့်။ မနက်၅ နာရီကျော်လောက် နန်းဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။ ဒီနေ့ သူတို့ မင်္ဂလာဆောင်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်း ကျနော့ကို အရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်း သူ့ကို အချိန်ခဏလေးပေးချစ်ခဲ့တဲ့အတွက် ကျနော့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း မိသားစုကို ဂရုစိုက်ဖို့တွေပြောပြီး ကျနော်လက်ဆောင်ပေးခဲ့တဲ့ငွေဆံထိုးလေးကို သူမ၏ ရိုးရာဝတ်စုံမှာ ဒီနေ့ပွဲမှစပြီး အမြဲဝတ်ဆင်သွားမယ့် အကြောင်း အဲ့ဒီဆံထိုးကို ဝတ်တိုင်း..
ကို့ကို နော်မူ အမြဲသတိရနေမယ်
ပြောပြီး ဖုန်းချသွားခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဝေးခဲ့ကြပြီပေါ့။ ဘယ်တော့မှ ထပ်မတွေ့တော့ဖြစ်တော့တာသေချာသွားပြီလေ။

ပျော်ရွှင်ပါစေ နော်မူ.....