ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရသည်က … ( ၂ )
ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရသည်က … ( ၂ )
*****************
“လုပ် ဘေဘီ၊ မိုက်တယ် … ကဲရီးအွန် (ဆက်လုပ်)”
ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အသံနဲ့အတူ ကျမ ပွတ်ချက်တွေ ပိုသွက်လာခဲ့တယ်။ ဖိချလေလေ ရသာဖူးလေးက ထောင်ထလာလေလေပဲ။ ဘယ်လက်က ကျမ နို့အုံကို ပင့်ကိုင်ပြီး ကစားနေမိတယ်။
ညာလက်နဲ့ စက်ဝိုင်းလေးတွေ ကျမ ဆက်ဝိုင်းတယ်။ မသိစိတ်ကြောင့်ပဲလား ကျမ ဖင်ကြီး မြောက်တက်လာတယ်။ ပြီးတော့မယ်၊ ကျမ သိတယ်။ ကျမ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားပြီး ဘယ်နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့ လက်မကြားမှာ ညှပ်ပြီး လှိမ့်လိုက်တယ်။ လျှပ်စီးတွေ၊ အပြင်မှာနဲ့ ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ အပြိုင်လက်သွားတယ်။
ကျမ အော်မိလိမ့်မယ်၊ ဟုတ်တယ်။ ကျမက အသံတော်တော်ကျယ်တဲ့ ဟာမလေ။
“အာ … ဟင်င်င် …. အင့် အင်းးး”
ကျမ ပွတ်ချက်တွေ အရှိန်တင်တာနဲ့အတူ ကင်မရာ သမား နှစ်ယောက်ဟာ မျက်တောင် မခတ်တမ်း။ နာနာ ဖိပွတ်လေ၊ ကောင်းလေလေပဲ။ ပြီးတော့မယ်၊ ပြိးတော့မယ်။
၈၀%
ကျမ ညည်းသံတွေက ခပ်ပြတ်ပြတ် အော်သံတွေ ဖြစ်လာပြီ။
“အာ အာ … အာ့ အင့် … ဟင့် … အင့် အင်းးး … အင်းး အင့်”
၉၀%
ကျမ လက်တခုလုံး ညီမလေးရဲ့ မျက်ရည်တွေ ရွှဲနေတယ်။ ကျမ နို့သီးခေါင်းကို တင်းတင်း ဆုပ်ရင်း ညာလက်ကို ရွှေဂူဝထဲကို ထည့်လိုက်တယ်။ ပေါက်ကွဲတော့မယ်၊ ကျမ ဘာမှ သတိမထားမိတော့ဘူး။
၉၅%
ပြီးချင်ပြီ၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်။ ကျမ ဘယ်ကိုရောက်နေတယ်၊ ဘယ်သူနဲ့ ရှိနေတယ်၊ ကင်မရာတွေ ရိုက်နေကြတာတွေ၊ ကျမ ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးကောက်နေကြတယ် … ဒါတွေ အကုန် ဘာမှ ကျမ မသိတော့ဘူး၊ မသိချင်တော့ဘူး။ ယားတယ်၊ ကောင်းတယ်။ ပြီးတော့မယ်၊ ပြီးတော့မယ်။
ချာချာလည် …
“အု အု … အီးးးး”
မပီမသ ညည်းတွားသံနဲ့အတူ ကျမ ပြီးသွားတယ်။ အီးကနဲ အော်သံက တော်တော် ကျယ်တာ။ လှိုင်းလုံးတွေလို အရသာတွေ တသုတ်ပြီး တသုတ် တလိမ့်လိမ့်နဲ့ တက်လာချိန်မှာ ကျမ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးသွားတယ်။ ၅ မိနစ်လောက်တောင် ကြာလိမ့်မလားပဲ။ ကောင်းလိုက်တာရှင်။
ရှူးရှဲ ရှူးရှဲနဲ့ မြန်နေတဲ့ ကျမ အသက်ရှူသံတွေ တဖြည်းဖြည်းချင်း နှေးလာပါတယ်။ မိုင်ပေါင်းများစွာ ပြေးလာရသလို ကျမ မောနေတယ်၊ တကိုယ်လုံး အင်အားတွေ ပျောက်သွားသလိုပဲ ခွေဆင်းသွားတယ်။မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကြက်သေသေနေတဲ့ ဦးတိုနီနဲ့ ဂျိမ်းစ်လွင်။ ကျမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်မိတယ်။
“ချပ်”
“မိုက်တယ် … ဘေဘီ”
ဂျိမ်းစ်နှုတ်က အသံထွက်လာတယ်။ သူ ကင်မရာကို ကုတင်စောင်းမှာ ချထားပြီး ကျမဘေးမှာ လာဝင်ထိုင်တယ်။ ကျမတကိုယ်လုံး ရွစိရွစိနဲ့ ကောင်းနေတုန်းပဲ။
“ပြောပါဦး ဂဲလ် … ခုနက ဘာ … လုပ်တာလဲ”
“ဒီဂျေပွတ်တာ”
ဒီဂျေတွေက ခေတ်စားခါစ၊ ဘန်းစကားတွေအဖြစ် ကျမတို့ လူငယ်တွေရဲ့ နှုတ်ဖျားမှာ။ ကျမ ရှက်ရှက်နဲ့ ရယ်မိပါတယ်။ ကျမ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲလျက်နဲ့ပဲ ထမီကို ယူပြီး ကိုယ်ပေါ် လျားလိုက်တယ်။ ယောကျာ်း နှစ်ယောက် မျက်စိအစာကျွေးခံနေရတာလဲ ကုန်နေပါပြီ၊ တကယ်တော့။
ခဏကြာတော့မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထမီကို ပြန်ရင်လျား၊ ဘရာကို ပြန်ဝတ်တယ်။ ပွနေတဲ့ ဆံပင်တွေကိုလဲ လက်ချောင်းတွေနဲ့ပဲ ရှင်းပြီး ဖြီးလိုက်ရတယ်။ မှန်ထဲမှာ မြင်နေရတဲ့ ကောင်မလေးက မေးရိုးထင်းထင်းနဲ့ အရမ်း ဆက်ဆီဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာပေးက တခါပြီးထားလို့ဆိုတာ မြင်တဲ့လူတိုင်း သိမှာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ တတ်နိုင်သလောက်တော့ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်မနေအောင် ကျမ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြင်ဆင်နေလိုက်တယ်။
“ဆိုတော့ကာ ဒီဂျေ လဲ့လဲ့ကို ဦးတို့က အင်တာဗျူးရမယ်။”
ဂျိမ်းစ်က ဦးတိုနီလက်ထဲက ကင်မရာကို လက်ပြောင်းယူလိုက်တယ်။ ဦးတိုနီက မေးတယ်။ ကျမ အဟီးလို့တချက်ရယ်မိတယ်။
“ဒီဂျေက ဒီလောက် တီးကွက်စိတ်တာ၊ ခဏခဏ လေ့ကျင့်လို့လား။”
“ဟီး … ဟုတ်”
“စိတ်မဆိုးနဲ့နော် လဲ့လဲ့။ ဟို … ရည်းစားတွေ ဘာတွေနဲ့များ … ”
“အဟီး … ဟုတ်”
“ဘာဟုတ်တာလဲ၊ ကောင်မလေးနော်။ ကောင်းကောင်းဖြေ”
“ဟို … ချစ်ဖူး … ချစ်ဖူးတယ်ရှင့်”
“သြော် … သူ့ကိုရော စုတ်ပေးဖူးလား။”
ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။
“ကြိုက်လား”
“အဟီး”
ကျမ ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြမိတယ်။ ဗီဒီယိုကင်မရာက ဦးတိုနီဆီ ပြန်ရောက်သွားတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမအနားကပ်လာတယ်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မထောင့်တထောင် သူ့ဘွားဘက်တော်က ကျမပခုံးကို လာထိနေတာ။
“ဟိုးမှာ … လွတ်ခ်”
ဂျိမ်းစ်ပြတာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးတိုနီလက်ထဲမှာ ၁ ထောင်တန် ၂ အုပ်။
“ယူစပ်ခ် … အဲဒါ ဘေဘီ့အတွက်။”
သူ ကျမလက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ဟာကို ကိုင်ခိုင်းတယ်၊ လိင်စိတ်တွေ မကုန်သေးတာလား၊ ငွေမျက်နှာကြောင့်ပဲလား၊ … တတက်စားလဲ ကြက်သွန်ပါလေ … မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။ ကျမ မကြည့်ရဲတာမို့ မျက်စိကို မှိတ်ပြီး ပါးစပ်ကိုဟ၊ သူ့ဟာကို ငုံလိုက်တယ်။
ချက်ချင်းကို ထောင်ထလာတာမို့ ကျမ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်နေတယ်။ အာခေါင်ကို ထိလုထိခင်မို့ ပါးစပ်ထဲက ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထုတ်လိုက်ရတယ်။
ကျမ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကရဝိတ်က ရေခဲမုန့်ကို လျက်သလို လျက်ပြီးမှ ပြန်ငုံလိုက်တယ်။ ကျမ ထမီနောက်မှာ ကွက်နေအောင်ကို အိုင်ထွန်းနေတာလဲ ကျမသတိထားမိတယ်။ ကျမ အပြာကားရိုက်ခံနေရတာ ကျနေတာပဲ၊ အပြာကားမင်းသမီးလိုပဲ ဖြစ်နေမှာ။ ကျမ ပါးစပ်ထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျမ လက်နဲ့ အရင်းပိုင်းကို ကိုင်ထားတာမို့ အဖျားပိုင်း တဝက်ကျော်ကျော်ပဲ မြင်ရတယ်၊ ထောင်နေတာ အကြောပြိုင်းပြိုင်း၊ နီနီရဲရဲနဲ့ ဒေါသတကြိးနဲ့ ပေါက်တော့မဲ့ မြွေတကောင်လိုပဲ။
“ကြိုက် … လား လဲ့”
နှုတ်ခမ်းဝမှာ လီးတန်းလန်းနဲ့ ကျမ သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်မိတယ်။ ယောင်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့ သူကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးတယ်၊ နောက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဘက်က ကျမ နောက်စိကို ရောက်လာတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကို ယှက်ပြီး ကျမခေါင်းကို ကိုင်၊ သူ့ဘက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲကပ်တယ်။
ကျမ တချောင်းလုံး ပါးစပ်ထဲ အထည့် မခံချင်ဘူး၊ ကျမ တတ်နိုင်သလောက် ပြန်တောင့်ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ကျမထက် ပိုအားကြီးတယ်၊ ဇက်တွေ တောင့်လာတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျမ သူ့ခွန်အားကို အရှုံးပေးလိုက်ရတယ်။ ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေ ပြဲတော့မလား အောက်မေ့ရတယ်။ တုတ်လိုက်တာ။ တရစ်ချင်းဝင်လာလိုက်တာ တဝက်ရောက်တော့ ကျမ ပါးစပ်ထဲမှာ သူ့လီးက ပြည့်နေပြီ။
“ဂွတ်ဒ် ဂဲလ် … တိတ်ခ်အောလ်”
“၈ လက်မ တိတိ ရှိတယ် လဲ့လဲ့။”
ဦးတိုနီက ဗီဒီယို ရိုက်မပျက် ဝင်ပြောတယ်။ ကျမ လန့်ပြီး ခေါင်းက ပုတ်လောက် ကြီးသွားတယ်။ သူ့လက်က ကျမဆံပင်ကို ဆုတ်ပြီး ဆွဲနေတာ။ ကျမ သူ့ပေါင်ကို တွန်းပြီး ရသလောက် ရုန်းကြည့်သေးတယ်။ မရပါဘူးရှင်၊ လည်ချောင်းကို လာထိနေပြီ …
“ဝေါ့ …”
ပျို့တက်လာတယ်။ အသက်ရှူကျပ်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ကျမမှာ လေကို အငမ်းမရ ရှူရတယ်။ နောက်တခါ ထပ်ဆွဲပြန်ပြီ။ ဒီတခါ လည်ချောင်းထဲကို ပိုဝင်သွားသလိုပဲ။
“ဝေါ့ … အဟွတ် … အဟွတ် ”
မျက်ရည်တွေပါ ကျလာတယ်။ ဂျိမ်းစ်က လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ကျမ လေကို အငမ်းမရ ရှူရပြန်တယ်။ နောက်နှစ်ခါ သုံးခါကျတော့ ကျမ ကျင့်သားရလာတယ်။ ဒိပ် ထရုတ်လို့ခေါ်တဲ့ လည်ချောင်းထဲထိ ငုံစုပ်တာ ကျမဘဝမှာ ဒါ ပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးပါ။ ကျောချမှ ဓားပြမှန်းသိဆိုတာလို တကယ်ကို မထွေးနိုင်၊ မအန်နိုင် အဖြစ်ကိုရောက်မှ ကျမ သူတို့ သရုပ်မှန်ကို သိရတာပါ။
ဂျိမ်းစ် ဒီတခါ လွှတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့လီးထိပ်နဲ့ ကျမ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကြားမှာ သွားရေတွေနဲ့ သူ့အရည်တွေနဲ့ အမျှင်တွေ တန်းနေတယ်။ အပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ကျမ ခေါင်းပေါ်မှာ သူ့လက် ရှိသေးတယ်။ နည်းနည်း ထပ်ဖိအားပေးလိုက်တော့ ကျမ တောင့်မထားတော့ပဲ ညာလက်နဲ့ သူ့တုတ်အရင်းကိုဆုတ်ပြီး ကုန်းစုပ်လိုက်တယ်။ တတ်နိုင်သလောက် ဝင်အောင် သွင်းပြီး လည်ချောင်းထဲ ဝင်တာတောင် ကျမ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကျမလက်နဲ့ မထိနိုင်သေးဘူး။
ကျမ ခပ်သွက်သွက် လုပ်ပေးလိုက်တော့ ဂျိမ်းစ်လက်တွေ ကျမကို အတင်းချုပ်မထားတော့ဘူး။ သူကောင်းနေပြီလေ။ မယုံနိုင်စရာ၊ ကျမ ဖင်အောက်က အရည်တွေ ပိုပိုရွှဲလာတယ်။ ရုတ်တရက် ဂျိမ်းစ်က ကျမ ဘရာချိတ်ကို လှမ်းဖြုတ်တယ်၊ ကျမ သတိမထားမိခင်မှာပဲ ချိတ်က ပြုတ်သွားတယ်။ လွတ်သွားတဲ့ စနေနှစ်ခိုင်ကို ဂျိမ်းစ်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှမ်းကိုင်တော့ လီးတန်းလန်းနဲ့ ကျမ ပါးစပ်က ညည်းသံ ထွက်လာတယ်။
ကျမ သူကိုင်နေတာကို မေ့ထားပြီး ခပ်သွက်သွက် သူပြီးသွားအောင် ကြိုးစားပြုစုနေလိုက်တယ်။ သူ့ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာ၊ ကျမ လက်နဲ့ ဆုတ်လို့တောင် မဆန့်ဘူး။ သူ့ကို ပြီးစေချင်ပြီ။ ကျမ ပြန်ချင်ပြီ။ တချက် သူနို့သီးခေါင်းကို ချေလိုက်တာ ကျမ တကိုယ်လုံး ခွေကျသွားသလိုပဲ။ သူ့လီးက ကျမ ပါးစပ်ထဲက ထွက်ကျသွားတယ်။
ကျမ မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့လီးက အရှိန်နဲ့ ကျမပါးကို လာရိုက်တယ်။ တံတွေးတွေနဲ့ သူ့အရည်တွေ ကျမပါးပေါ်မှာ ပေသွားတယ်။ ဘယ်ဘက်ပါး ပြီးတော့ ညာဘက်ပါး။ ဘယ်ပြန် ညာပြန်။
ဂျိမ်းစ်က ခဏရပ်ပြီး ဘောင်းဘီကို အပြီးချွတ်တယ်။ ကျမက ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ထရပ်ပေမဲ့ ခြေထောက်တွေက စောစောက အရှိန်နဲ့ သေချာ မရပ်နိုင်တော့ ယိုင်ကျသွားတာကို ဂျိမ်းစ်က ဖမ်းထိန်းပေးထားတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျွတ်နေတဲ့ ဘရာကို အဆွဲမှာ ကျမက သူ့ဆီက ရုန်းအထွက်မို့ အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားတယ်။ လက်နှစ်ဘက်က လုပ်မိလုပ်ရာ လက်ပိုက်လိုက်ချိန်မှာ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ဆွဲလှည့်ပြီး ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ကွင်းလုံးပုံကျသွားတယ်။
ဂျိမ်းစ်ကို ကျမ ကျောပေးလျက်သား အနေအထားမှာ ကျမနောက်က သူ သိုင်းဖက်ပြီး သူ့လက်တွေ ကျမ တကိုယ်လုံးကို သိမ်းပိုက်လိုက်တယ်။ စုံဆန် ပွတ်သပ်နေတဲ့ လက်တွေအောက်မှာ ကျမ နမူးနမိုင်းဖြစ်နေတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းက ကျမ လည်တိုင်ကို နမ်းတယ်။ နောက်ဆုံး ညီမလေးကို နှိုက်တယ်။
“ကောင်းလား လဲ့”
ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အမေးကို ကျမ မဖြေနိုင်ဘူး။ ပါးစပ်ကတော့ အသံတွေ ထွက်လာတယ်၊ ရမ္မက်ဇောကပ်နေတဲ့ ညည်းသံတွေ။ မျက်လုံးက မျက်ဖြူလန်တော့မယ်။
“ဟာ … အင့် … အဟင့်”
“စပ်ပတ် အစ်စ် ရယ်ဒီပဲ။ လေးဘက်ကုန်း၊ ဘစ်ခ်ျ”
စကားအဆုံးမှာ သူတွန်းလိုက်တာကြောင့် ကုတင်ပေါ် ကျမ လေးဘက်ကုန်းကျသွားတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ပါးစပ်ကပြောရင်း လက်ကလဲ ကျမကို ပုံစံပြင်ပေးတယ်။ ကျမ ခါးကို ကော့လျက်သား ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေရတယ်။ ဦးတိုနီက ကျမ မျက်နှာကို အမိအရ ဗီဒီယို ရိုက်နေတယ်။ ခေါင်းငုံ့ချလိုက်တော့ ဆံပင်တွေက မျက်နှာကို ဖုံးသွားသလို နို့သီးခေါင်းတွေက အိပ်ယာခင်းနဲ့ မထိတထိ ဖြစ်နေတယ်။ ဖြန်းကနဲ ရိုက်သံနဲ့အတူ ကျမ ဖင်တုံးလေး တုန်တက်သွားတယ်။
“တောင့်တယ်၊ ဘရစ်ခ်ဟောက်စ်ပဲ။”
ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အသံ။ သူ့လက်က ကျမ ဘယ်ဘက်ဖင်တုံးကြီးကို လာကိုင်ပြီး ဖြဲလိုက်တယ်။ သူ့လီးက ကျမ ညီမလေးကို လာတေ့တယ်။
“မလွတ်အောင် ရိုက် တိုနီ”
စကားအဆုံးမှာ သူ့လက်နှစ်ဘက်လုံးက ကျမ ခါးပေါ် ရောက်လာတယ်၊ သူ့ညီလေးက နှုတ်ခမ်းသားဝတွေကို ဖြဲပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာတယ်၊ ထိပ်ပိုင်းလေး ဝင်အပြီးမှာ ခဏ ရပ်သွားတယ်။
“လုပ်ရတော့မလား လဲ့”
ဒီအချိန်မှ ကျမ ငြင်းလို့ ရပါဦးမတဲ့လား။ ဆံပင်တွေဖုံးနေတဲ့ မျက်နှာကို ကင်မရာ မမြင်အောင် ငုံ့ထားရင်း ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
“တိုနီ … ငါ လုပ်ပြီ။ ဝမ်း … တူး … ”
သရီးဆိုတဲ့ အသံမကြားလိုက်ရပါဘူး၊ တူးဆိုတာနဲ့ ကျမခါးကို ကိုင်ပြီး သူ့ဘက် ဆွဲထည့်လိုက်တာ ကျမ ပူစီလေးထဲ သူ့ဟာကြီး တရှိန်ထိုး ဝင်လာတယ်။ နှစ်ခြမ်းကွဲထွက်ပြီပဲ ထင်ပါတယ်။ ကျမနှုတ်က ဝက်ပေါ်သလိုပဲ နာနာကျင်ကျင် အော်သံ အီးးးးကနဲ ထွက်လာတယ်။ တကိုယ်လုံးက သွေးတွေ ကျမ ညီမလေးဆီ ရောက်သွားသလိုပဲ။ အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုတ်ပြီး ကျမ အံကို ကြိတ်ထားလိုက်တယ်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ ကျမ အသက်ရှူတွေ မြန်နေတယ်၊ အမောဖောက်နေတယ်ဆိုရင် ပိုမြန်မယ်။ ခဏနားပေးမယ်နော်ဆိုတဲ့ ဂျိမ်းစ်ကို … သက်ပြင်းမောတွေကြားက ကျေးတလုံး … ဇူးတလုံး ပြန်ပြောမိတယ်။ ခဏကြာမှာ ကျမ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချရင်း အိပ်ယာခင်းကို လွှတ်လိုက်ချိန်မှာ ဂျိမ်းစ်က သူ့ခေါင်းလေးပဲ ကျန်ရုံလောက် ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ ဟာကနဲပဲ ကွဲကုန်ပြီပဲ ထင်ပါတယ်။ အတွေးမဆုံးခင်မှာပဲ သူ ချက်ချင်း ပြန်ဆောင့်ထည့်ပြန်တယ်။
“… … ”
ကျမ နှုတ်ခမ်းလေးဝိုင်းပြီး ပါးစပ်က လှုပ်နေပေမဲ့ ဘာအသံမှ ထွက်မလာနိုင်ဘူး။ ဆောင့်တယ်၊ ဆောင့်တယ်၊ ဆောင့်တယ်။ သူဆောင့်လိုးတာ ခံနေရတဲ့ ကျမ အိပ်ယာခင်းကို တင်းတင်း ကိုက်ထားမိတယ်။ ဆောင့်ချက်တိုင်းဟာ သူ့ဆီးစပ်နဲ့ ကျမ တင်ပါး ဖြောင်းကနဲ ရိုက်သံနဲ့ အဆုံးသပ်တယ်။ လဲ့လဲ့ကို ဂျိမ်းစ် လိုးနေတယ်။ အခုမှ သတိရတယ်၊ ကွိုင်စွတ်တာ မတွေ့ဘူး။ ကွိုင်မပါပဲ ပလိန်းကစ်နေတာ။
ခဏကြာတော့ ကျမ ကိုက်ထားတာကို လျော့ပြီး ခံနိုင်လာတယ်၊ သူ့ဆောင့်လိုက်တိုင်း အီကနဲ အော်သံက လူသံနဲ့တောင် မတူတော့သလိုပဲ။ အရည်တွေ ရွှဲသထက် ရွှဲလာပေမဲ့ ခံရတာ မသက်သာပါဘူး။ တံကျင်လျိုခံရသလိုပဲ။
“ဖြောင်း” “အိ” “ဖောင်း” “အင့်” “ဖြောင်း” “အင့်” “ဖြောင်း” “အား” “ဖောင်း” “အွန့်” “ဖောင်း” “အီးးး”
ကျမ အော်သံတွေက ပိုတိုပြီး သက်ပြင်းရှိုက်သံတွေနဲ့ ရောယှက်လာတယ်။
“အိ … ဟာ့ … အု … အဟင်းးး အာ့ အာ … အီးးး အာ … ဟင့် အိ … ဟင့် အာာာ ဟင်းး”
ကျမ နို့တွေက သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ခါရမ်းနေကြတယ်။ တခါတလေမှာ ကျမ မျက်နှာနားထိ ရောက်လာတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကုန်းလိုက်ပြီး ကျမနို့တွေကို လှမ်းကိုင်တယ်။ နို့တွေ တင်းနေကြတယ်၊ သူဖိချေလိုက်တော့ နာပေမဲ့ ခံလို့ကောင်းတယ်။
“အာ့ … အဟင့် … အိ အိ … အား … အွန့် အာ့ အာ့ …. အားးးးးးး”
ဂျိမ်းစ်က နို့တွေကို နယ်ရင်း ကျမကိုယ်ပေါ် ပိကျလာတယ်။ လိုးတာကလဲ အလိုးမပျက်ဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံးဝိတ်ကို ကျမ မခံနိုင်တာမို့ အားကနဲ အော်ရင်း အိပ်ယာပေါ် မှောက်လျက်ကျသွားတယ်။
၁၀ ချက်လောက် ဆက်ညှောင့်နေပြီး ဂျိမ်းစ်က ကျမကိုယ်ပေါ်ကနေ ထသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို ဆွဲလှန်တယ်။ ကျမ ခြေထောက်တွေက ကုတင်စောင်းမှာ ပျော့ခွေပြီး တွဲလွဲကျနေတယ်။ ဆံပင်မှာ ချွေးတွေနဲ့ ရွှဲနေသလို မျက်နှာမှာလဲ စောစောက သူ့အရည်တွေ ခြောက်ပြိး ကပ်စေးကပ်စေး ဖြစ်နေတယ်။
ဂျိမ်းစ်က ကုတင်အောက်မှာ ကျနေတဲ့ ကျမထမီကို ကြိုးလိုလုပ်ပြီး ကျမခြေကျင်းဝတ် နှစ်ဘက်ကို စု ချည်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထမီကိုကိုင်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို တစ်တီတူးလို ဆွဲမြှောက်လိုက်တယ်။ ကျမကို သူ့လက်ခုပ်ထဲကရေလို သူလုပ်ချင်သလို လုပ်နေတာကို ကျမ ဘာမှ မတားနိုင်ဘူး၊ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်ပြီး မောနေတယ်။
ကျမ ပါးမှာကပ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို ဖယ်လိုက်တော့ သူ့ကို ကျမအပေါ်မှာ မိုးလျက်သား မြင်ရတယ်။ ခြေနှစ်ချောင်းက ခပ်စုစုဖြစ်နေတော့ ညီမလေးက သိပ်ပြီး အဝင်သက်သာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျမ ပေါင်ကားဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ ခြေကျင်းဝတ်က စုချည်ခံထားရတော့ သိပ်ကားလို့ မရဘူး။ ဒီတခါတော့ အသက်ပါပြီလို့ပဲ ကျမ အောက်မေ့လိုက်တယ်။
ဂျိမ်းစ်က ထမီကိုဆွဲပြီး ကျမခြေထောက်တွေကို ကျမဘက်တွန်းလိုက်တော့ ပူစီလေးက ပြူးပြူးလေး ဖြစ်လာတယ်။ သူ လီးကို လက်တဘက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ကျမအဝကို လာတေ့တာ ဒူးနှစ်ချောင်းကြားက ကျမ မြင်ရတယ်။ သေချာချိန်ပြီး တချက်တည်းနဲ့ တဆုံး ဆောင့်ချလိုက်တယ်။
“ဟာ့ … … … ”
ကျမ အသံမထွက်ပဲ … နှုတ်ခမ်းတွေ လှုပ်သွားရတယ်။ အသက်ရှူမှားတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပဲ နေမှာ။ ခေါင်းကို သွေးမရောက်တော့ပဲ တကိုယ်လုံးမှာ ပူစီလေးတခုပဲ အသက်ဝင်နေတယ် ထင်ရတယ်။ စောစောကထက် ပိုနက်နက် ဝင်သွားသလိုပဲ၊ သူ့တကိုယ်လုံး ဝိတ်နဲ့ ဆောင့်ချလိုက်တာ။
“လဲ့”
“ရှင်”
ကျမ နာမည်ကို သူခေါ်တယ်။ …
“အ သေ လိုး တော့ မယ် နော်”
ကျမ မျက်လုံးကို သူစိုက်ကြည့်ပြီး ဗမာလို တလုံးချင်းပြောတယ်။ ကျမ ရင်တွေ ဘာလို့ ခုန်နေရတာလဲ။ ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ နှလုံးက ငယ်ထိပ်က ဖောက်ထွက်တော့မယ်။
သူ ဒီတခါ ပြန်ထုတ်တာ ဖြည်းဖြည်းလေး၊ တကိုယ်လုံးက အကြောတွေ ဆွဲနှုတ်သွားသလိုပဲ … ကျမ ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးသွားတယ်။ ပြီးတော့ … တဟုန်ထိုး ပြန်ဝင်လာပြန်တယ်။
“ဟာာာာ … အွန့်”
သူကျမ ထမီကို ကိုင်ပြီး တွန်းထားတာ ကျမဒူးက မျက်နှာနား ရောက်နေပြီ။ ဟိုလေ … ကျမကို အဝတ်ခေါက်သလို ခေါက်ထားတာမျိုး။ ကျမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၊ အိပ်ယာခင်းကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ လက်ပြန်ဆုပ်ရင်း သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဆက်ဆီ ဖေ့စ်”
သူ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုတ်၊ တဟုန်ထိုး ဆောင့်ထည့်တဲ့ လိုးနည်းနဲ့ ကျမကို စလိုးတယ်။ ကျမ နို့တွေ သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ကျမ မျက်နှာနားကို လွင့်လွင့်လာကြတယ်။ ဘယ်လောက်တောင် ပြင်းပြင်းဆောင့်သလဲဆို တဆုံးဝင်သွားတိုင်း သူ့လီးက လည်ချောင်းထဲအထိ ရောက်လာသလိုပဲဆို။
“ဟာာာာာ …. အိ …. ဟင်င်င်င် … အွန့် … ဟာဟ …. အာ့”
စိမ်ပြေနပြေ ဒီလို တချက်ချင်းလိုးတာ ခပ်သွက်သွက်လိုးတာထက် ခံရခက်တယ်ရှင်။ သွက်တာကမှ ဖီလင်က မြန်မြန်တက်သေးတယ်၊ အခုက ဖီလင်က ဖြေးဖြေးလေး တက်ပြီး အရသာက လိမ့်လိမ့်တက်လာတာက ဘယ်လိုမှ မပြောပြတတ်ဘူး။ ပြီးချင်လို့လဲ မရဘူး၊ စိတ်မရည်ဘူး။ ယားလွန်းလို့ ခေါင်းတွေကို ခါရမ်းနေရတယ်။
ဂျိမ်းစ်ဆီက ခပ်အုပ်အုပ် မာန်သွင်းသံတွေ ထွက်လာတယ်၊ သူပြီးခါနီးပြီ။ စောစောကလောက် ဇိမ်ဆွဲမနေပဲ အသွင်းအထုတ် နည်းနည်း မြန်လာတယ်။ တခါမှာ အထဲထည့်ပြီး ပြန်မထုတ်တော့ဘူး၊ သူ့ဟာကို ကျမ တအားညှစ်ထားလိုက်ချိန်မှာပဲ သူ အကြောတချက်ဆွဲသလို ဖြစ်သွားတယ်။ သုတ်ရည်တွေ သားအိမ်ထဲ ဒါရိုက်ဟစ်ပြီလေ။
ဂျိမ်းစ်က သူ့ဟာကို ဆွဲထုတ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ဂွင်းတိုက်တယ်။ လရည်တွေ … နောက်တချီ ချက်ချင်းပါပဲလား၊ … ကျမ ပူစီလေးပေါ် ကျလာပြန်တယ်၊ နောက်နှစ်ချက် သုံးချက် ထပ်ထွက်တဲ့ ဟာတွေကတော့ ကျမ ပေါင်ကြားထဲကနေ ဗိုက်ပေါ် ကျလာတယ်၊ နို့တွေပေါ်တောင် နည်းနည်း စဉ်သွားသေးတယ်။
အရည်တွေ ပြန်စီးထွက်လာပြီ၊ ဖင်ဝထိပဲ။ ကျမ ပက်လက်လန်နေတယ်။ မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ ထပြီး ဆေးကြောဖို့တောင် အားမရှိပဲ ဖြစ်နေတယ်။ ဦးတိုနီ မျက်နှာကို သေချာ လာရိုက်နေတာကိုလဲ မတားနိုင်တော့ဘူး။ မောတယ်၊ … ဒါပေမဲ့ မပြီးသေးဘူး။ လူက တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ထပ်တော့လဲ မခံရဲဘူး။ ကြောက်ပြီ။
ကျမ ခြေထောက်တွေကို ဂျိမ်းစ်က ကြိုးဖြည်ပေးနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ လက်ကိုင်အိတ်ရယ်၊ အကျီရယ်၊ ထမီရယ် အလုံးလိုက်လေး ကျမ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။ ဘာဖြစ်တာလဲ။
“သွားတော့”
ကျမ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာပြောတာလဲ၊ ဒီမှာ သူလုပ်ထားလို့ လူရုပ်တောင် မပေါက်တဲ့ဟာကို။
ဂျိမ်းစ်က ကျမလက်ကို ဆွဲပီး တံခါးဝဘက် ခေါ်သွားတယ်။ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကျမ အဝတ်တွေနဲ့ လက်ဆွဲအိတ်နဲ့ကို ပိုက်လျက်သား သူဆွဲတဲ့ဘက်ကို ပါသွားတယ်။ ဒူးတွေက ခဏခဏ ညွတ်ကျတယ်။
“ကျမ ဆေး … ဆေးပါရစေဦး”
သူတို့ ကျမပြောတာ မကြားသလိုပဲ၊ ဦးတိုနီက တံခါးမကြီးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်၊ ဂျိမ်းစ်က စည်းချက်ညီညီပဲ ကျမကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ကျမ အပြင်ရောက်တာနဲ့ တံခါးက ချက်ချင်း ပြန်ပိတ်သွားတယ်။
ငါ့ကို တုံးလုံးကြီး ကန်ထုတ်လိုက်ကြတာပါလား … ဆိုတဲ့ အတွေးက တံခါးပိတ်သံနဲ့အတူ ပေါ်လာတယ်။ တော်သေးတာက ကော်ရစ်ဒါမှာ လူမရှိဘူး။ လူက အချိန်မရွေးရောက်လာနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် တံခါးဝမှာပဲ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ပြီး ထမီကို အရင် ဝတ်ရတယ်။ လိမ်ကျစ်ထားတဲ့ ထမီကို မနည်း ပြန်ဖြေရတယ်။ လုံးပြီး ကြိုးလိုသုံးခံထားရတာမို့ ထမီတထည်လုံး ကြေမွနေတယ်။
ဘရာကို အိတ်ထဲထိုးထည့်၊ ထမီကို ရင်လျားပြီး အကျီကို အမြန်ဝတ်ရတယ်။ ဗိုက်ပေါ်နဲ့ နို့ပေါ်က မခြောက်သေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေက ထမီမှာ ပေကုန်တယ်။ မျက်နှာမှာလဲ ကပ်စေးနေသလို ဆံပင်တွေလဲ ပွနေတာ မြင်မကောင်းဘူး။ အဆိုးဆုံးက ကျမ သူလုပ်လို့ မပြီးသေးတာပဲ၊ လူက ငိုချင်သလိုလို ရယ်ချင်သလိုလိုနဲ့ ကန့်လန့်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။
လူလာသံကြားတယ်၊ ၁၂ နှစ် ၁၃ နှစ်အရွယ် ကောင်လေးနှစ်ယောက် … ဘောလုံးတလုံးနဲ့ အခန်းတခုခုထဲက ထွက်လာပုံရတယ်။ သူတို့ အမေလဲ ပါတယ်။ ကျမကို မြင်တော့ …
“လာ … သွားကြည့်မနေနဲ့”
ဆိုပြီး ကလေးတွေကို ဟိုဘက် ပြန်ခေါ်သွားတယ်။
ကောင်းကောင်း မြင်းလိုး အလိုးခံထားရတာမို့ ဗိုက်တွေကလဲ အောင့်လာတယ်။ ဓာတ်လှေခါးကို ရောက်အောင် မနည်း အားတင်းပြီး သွားရတယ်။ ဓာတ်လှေခါးက ချက်ချင်းလာလို့ တော်သေးတယ်။
အောက်မှာ လုံခြုံရေးက ဦးလေးကြီး ရှိနေတုန်းပဲ။ သူ ကျမကို မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေတယ်၊ ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ ပုံဖော်ပြီး မှန်းကြည့်နေတာ နေမှာပေါ့။ မှန်းကြည့်ရဖို့က မခက်ပါဘူး၊ နိုင်ငံခြားသားတယောက်ရဲ့ အခန်းထဲက ကောင်မလေးတယောက် လှလှပပနဲ့ ဝင်သွားတယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့၊ ဆံပင်တွေပွ မိတ်ကပ်တွေ ပျက်ပြီး အဝတ်အစားတွေ အကုန် ကြေမွနေတာဆိုတော့ အဖြေမှားဖို့ အတော်ခက်မှာပါ။
ကျမ သူ့ကို ရှက်ပါတယ်၊ သူ့ရှေ့က မြန်နိုင်သမျှ မြန်အောင် ကျမ ထွက်လာခဲ့တယ်။
အဖေပြောတဲ့ စကားကို ကျမ အမှတ်ရမိပါတယ်။
“လောကမှာ လွယ်လွယ်ချောင်ချောင် ရတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး၊ သမီး။ တစုံတခုကို ပြန်ပေးရတာချည်းပဲ။ ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရတာက ဘာလဲဆိုတာ သမီး အမြဲ မျက်ခြေမပြတ်ဖို့ လိုတယ်”
အကြောင်းစုံ သိရတဲ့အခါ မီမီဟန်က အရမ်း စိတ်ဆိုးတယ်၊ တိုင်မယ်၊ တောမယ်လုပ်နေတာနဲ့ တရှက်က နှစ်ရှက်မဖြစ်ရအောင် ကျမ သူ့ကို မနည်း ဖြောင့်ဖျရတယ်။ နောက်ဆုံး …
“ထားလိုက်ပါတော့ဟာ … ငါ … ပိုက်ဆံ ၄ - ၅ သိန်းလောက် ရလာခဲ့တာပဲ။”
… အဲဒီတော့မှ ကျမ လက်ကိုင်အိတ်ကို နှစ်ယောက်သား ဖွင့်ကြည့်ကြတယ်။ ၁၀၀၀ တန်၊ ၅၀၀ တန်တွေ ကြားမှာ စက္ကူဖြူတွေချည်း၊ သေချာ ရေကြည့်မှ ပါလာတဲ့ ပိုက်ဆံက ၆ သောင်းတောင် မပြည့်ဘူး။ မီမီဟန်က ဝမ်းနည်းပြီး ငိုနေတဲ့ ကျမကို တင်းတင်း ဖက်ထားခဲ့တယ်။
ပိုက်ဆံကို လွယ်လွယ်ချောင်ချောင် ရှာမရနိုင်ပါဘူး၊ ကျမ ဒီ ၆ သောင်းအတွက် ဘာတွေ ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရသလဲ …
ကျမရဲ့ သိက္ခာ၊ ခန္ဒာနဲ့ တသက်လုံး ၆ သောင်းတန် ဖာသည်မလို အလိုးခံနေရတဲ့ ဗီဒီယို ဘယ်အချိန်မှာ ပျံ့သွားပါ့မလဲလို့ စိုးရိမ်နေရတဲ့ အကြောက်စိတ်တို့နဲ့ ပေးဆပ်ခဲ့ရတာပါရှင်။
*************
ပြီးပါပြီ ။
Comments
Post a Comment