ျပန္ေပးဆပ္လိုက္ရသည္က(၁)
Unicode
ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရသည်က … ( ၁ )
*****************
ကျမ အဖေက အမြဲ ပြောဖူးတယ်။ “လောကမှာ လွယ်လွယ်ချောင်ချောင် ရတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး၊ သမီး။ တစုံတခုကို ပြန်ပေးရတာချည်းပဲ။ ပြန်ပေးဆပ်လိုက်ရတာက ဘာလဲဆိုတာ သမီး အမြဲ မျက်ခြေမပြတ်ဖို့ လိုတယ်” တဲ့။
ကျမ နာမည်လား၊ နာမည် အပြည့်အစုံကတော့ မပြောပါရစေနဲ့။ လဲ့လဲ့လို့ပဲ ထားလိုက်ပါ။ အလုပ်က မူလတန်းပြ ဆရာမပါ၊ ဒါကလဲ ပိုက်ဆံအတွက်လုပ်တာ မဟုတ်ပဲ ဝါသနာပါလို့ လုပ်နေတာပါ။ ကျမ အမျိုးသားက အကောင်ကြီးကြီး အမြီးရှည်ရှည်ထဲကဆိုတော့ ငွေမလိုပါဘူး၊ သူ ကျမကို တင့်တောင့်တင့်တယ် လိုလေသေး မရှိရအောင် ထားနိုင်ပါတယ်။။
ကျမ အခုပြောပြမဲ့ အကြောင်းက ဘယ်သူမှ မသိကြသေးတဲ့ ကျမရဲ့ လျို့ဝှက်ချက်ပါ။ ကျမ အမျိုးသားတောင် မသိပါဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူးဆိုတာက ရှက်စရာ ကိစ္စမို့ပါ၊ ပြီးတော့ သူ သိသွားရင် ကျမတို့ အိမ်ထောင် ပျက်စီးရလိမ့်မယ်။ ဒါပေမဲ့ မပြောပဲတော့လဲ မြိုသိပ် မထားနိုင်တာမို့ ဒီမှာ လျို့ဝှက် ရင်ဖွင့်တာပါနော်။
ကျမ အကြောင်းကို ပြောမယ်ဆိုရင် ကျမရဲ့ ပုံစံကို ရှင်တို့ မျက်စိထဲ မြင်အောင် အရင် ပြောရလိမ့်မယ်။ ကျမက ငယ်ကတည်းက သေးသေးသွယ်သွယ်၊ တောင်ပေါ်သူဆိုတော့ အသားက ဖြူဖြူနုနုနဲ့၊ မေးရိုးထင်းထင်း။ အရပ်က ၅ ပေ ၅ ဆိုတော့ မမြင့်ပေမဲ့ မိန်းကလေးတွေထဲမှာတော့ ပုတဲ့အထဲ မပါဘူးပေါ့။ ရှိသင့်တာတွေတော့ ရှိသင့်သလောက် ရှိပါတယ်၊ အဟင်း … ရှင်တို့ သိမှာပါ၊ ဘာကို ပြောတာလဲဆိုတာ။
လိုရင်းပြောရရင် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်၊ ကျမ အသက် ၂၀ အရွယ်မှာ ကျမ မော်ဒယ်လ်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးယဉ်နိုင်ခဲ့တာပေါ့ရှင်။
ကျမ အကြောင်း နောက်တခုက ကျမ ပန်တီ ဝတ်ရတာ မကြိုက်ဘူး။ တောသူလို့ပဲ ပြောချင်ပြော၊ ရှုပ်တယ်လို့ ခံစားရလို့၊ ပြီးတော့ အရင်ခေတ်တုန်းက ပန်တီတွေက ချုပ်ကြောင်းတွေ အထူကြီးတွေ၊ ထမီဝတ်ရင် ထင်းနေတာ၊ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး … အဲဒါကို ရှက်လို့။ အတွင်းခံ စကပ်နဲ့ ချည်ထမီ ထူထူတွေပဲ ဝတ်တတ်တာ။
ကဲ … လိုရင်းကို မရောက်တော့ဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်၊ ကျမ ဒုတိယနှစ် ကောလိပ် ကျောင်းသူ ဘဝမှာပေါ့။
ကောလိပ်မှာ ကျမ တွဲမိတာ သူငယ်ချင်း တယောက်ရှိတယ်၊ မီမီဟန်တဲ့။ သူက ကျမလိုမျိုး သေးသေးသွယ်သွယ် မဟုတ်ဘူး၊ ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစား။ ခေတ်စကားနဲ့ဆို အကိတ်ထက်ကို ပိုတယ်။ တော်တော် ပြည့်တယ်ပေါ့။ သူမိဘက မန္တလေးဘက်က၊ အညာသူပေါ့။ ရန်ကုန်မှာ တိုက်ခန်းတွေ ရှိပေမဲ့ ကျမကို ခင်လို့ ကျမနဲ့ အဆောင်တူတူ လာနေတယ်။ အဆောင်ဆိုပေမဲ့ အဆောင်စည်းကမ်းဆိုတာမျိုး ညဘယ်အချိန်ပြန်ရမယ်၊ ထမင်းစားချိန်က ဘယ်အချိန်၊ ဧည့်သည် မခေါ်ရဘူးဆိုတာမျိုးတွေနဲ့ မဟုတ်ဘူး။ သူက မေမေ သမီး လဲ့နဲ့ အဆောင်နေချင်တယ်ဆိုတော့ သူ့အမေက အဆောင်ဖွင့်လိုက်တာ။ ကျမ တခန်း၊ သူတခန်း။ စည်းမရှိ၊ ကမ်းမရှိ … သောင်းကျန်းချင်တိုင်း သောင်းကျန်းလို့ရတဲ့ အဆောင်ပေါ့။
ကျမတို့ သောင်းကျန်းတာတွေထဲမှာ အပြာကားကြည့်တာ၊ ရည်းစားတွေ ထားတာ၊ အရက်သောက်တာ၊ အဲ့ခေတ်က ပေါ်ခါစ ဆေးပြားချတာ ဆိုတာ အသေးအဖွဲပဲ။ တကယ် အကြီးအကျယ် သောင်းကျန်းခဲ့ကြတာက ဖဲ။ ကျမ တက္ကသိုလ် ဒုတိယနှစ် တဝက်ရောက်တော့ ဖဲစွဲနေပြီ။ အရက်၊ ဆေးပြား မလုပ်ရရင် နေနိုင်တယ်။ ဖဲတော့ မချရရင် မနေနိုင်ဘူး။ မီမီဟန်နဲ့ တွဲဆော့တော့ ကြေးက ကြီးတယ်။
ကျမ အကြွေး ပုံး ၅၀ ကျော်တင်နေပြီ၊ မီမီဟန်က ပိုဆိုးတယ် … ပုံး ၁၀၀ ကျော်။ တလကို ၃ - ၄ သိန်း ဖဲ့ဆပ်ဖို့ ပြောလာတယ်။ မီမီဟန်ကလဲ သူ့အိမ်က စီးပွားရေး အခြေအနေ မကောင်းလို့ မကူနိုင်ဘူး။ အိမ်က ပို့တဲ့ ပိုက်ဆံဆိုတာ ကျမ စားလောက်ရုံပဲ ရှိတာ။ ခြွေတာလို့လဲ သိပ်ထူးမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အလွန်ဆုံး ခြွေတာနိုင်လှ တလကို ၂ သောင်း ၃ သောင်းထက် ပိုထွက်မလာနိုင်ဘူး။ ကျမ ငွေရအောင် တခုခု လုပ်မှ ဖြစ်မယ်။
ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ဆိုသလိုပဲ တနေ့ လှည်းတန်းမှာ မနက်စာ ထမင်းကြော် ထွက်စားပြီး အပြန် ဓာတ်တိုင်မှာ ကြော်ငြာ တရွက်တွေ့တယ်။
“မိန်းကလေး မော်ဒယ်လ် အလိုရှိသည်။
အသက် ၁၈ နှစ် ပြည့်ပြီး ဖြစ်ရမည်။
အတွေ့အကြုံ ရှိရန် မလို”
အဲ့ဒီခေတ်က မော်ဒယ်လ်ဆိုတာ ပေါ်ခါစ၊ ဂျွန်လွင်တို့၊ တင်မိုးလွင်တို့ တခေတ်ထတဲ့အချိန်။ မော်ဒယ်လ် ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ လွယ်တာမှ မဟုတ်တာ၊ ကိုယ်လုံးလှဖို့ အားကစား လုပ်ရတယ်၊ အစားအသောက် ဆင်ခြင်ရတယ်။ အသွားအလာ၊ အပြောအဆို အကုန် စမတ်ကျနေအောင် နေရတယ်။ ခုထလုပ်၊ ခုချက်ချင်း ဖြစ်တာမှ မဟုတ်တာ။ အတွေ့အကြုံ ရှိရန် မလိုဆိုတော့ ရိုးမှ ရိုးရဲ့လားပဲ။
ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး၊ ကျမ အဲ့ဒီ စာရွက်ကို ဓာတ်တိုင်ကနေ ခွာယူလာခဲ့ပြီး အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်ထားလိုက်မိတယ်။
“ဟဲ့ … ဒီဟာက စိတ်ဝင်စားစရာပဲ။ ရှင်နဲ့ဆို ဖြစ်မှာ။”
“…”
ကျမ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ နေတော့ မီမီဟန်က အနားရောက်လာတယ်။
“ဟာ … ဘာပဲ ပြောပြော ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါလား။ ဖုန်းက ခြင်းဖုန်းပဲ။ မေးကြည့်ပြီး မကြိုက်ရင် မလုပ်နဲ့ပေါ့။ မော်ဒယ်လ်ဆိုတာက ကြော်ငြာ ၁ ခုရိုက်ရင် ၅ သိန်း ၁၀ သိန်းပဲ၊ တရက်ကို ၂ ခု ၃ ခု ရိုက်ကြတာ။”
“ငါ့ပုံနဲ့ ဖြစ်ပါ့မလားဟယ်။”
“သြော် … ဖြစ်တာပေါ့။ ကဲပါ၊ ဖြစ်တာ မဖြစ်တာက သူတို့ ဆုံးဖြတ်ဖို့။ ဖုန်းဆက်ဖို့က ရှင့်အလုပ်။”
ပြောနေရင်း မီမီက သူ့ ဂျီအက်စ်အမ်ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး နံပါတ်တွေကို နှိပ်နေတယ်။ ဖုန်းက ချက်ချင်း မဝင်ဘူး။ ၃ ခါမြောက်ကျမှ ဝင်သွားတယ်။
“ဟဲ့ … ဝင်ပြီ။ ရော့ …”
“ဟာ … ငါ ဘာပြောရမှာလဲ။ မပြောတတ်ဘူး။ နင်မေးပေး”
“အို … ဘယ့်နှယ်။ ရှင့်ဘာသာ ပြောလေ။”
ကျမတို့ ဖုန်းကို သူ့ပေး ငါ့ပေး လုပ်နေတာနဲ့ လိုင်းကျသွားတယ်။
“အင့် … ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခေါ်”
အေးလေ … မေးကြည့်လို့ အရှုံးမရှိပါဘူး။ အခုက တခြား လုပ်စရာလဲ ရှာလို့မှ မတွေ့တာ။ မနေ့ကတောင် ဇံကြီးတို့က လကုန်လို့ ပြန်မဆပ်နိုင်ရင် ရဲစခန်းမှာ ရှင်းတော့လို့ ပြောတာခံရသေးတယ်။
ကျမ ပြန်ခေါ်တော့ ဖုန်းက မဝင်တော့ဘူး။ ဒုတိယ တခါမှ ဝင်သွားတယ်။
“ဟဲလို၊ မိုးသောက်ပန်း မော်ဒယ်လ် ဧဂျင်စီကပါ။”
“ကျမ … ဟို ဟိုလေ … ကျမ ကြော်ငြာတွေ့လို့ ခေါ်လိုက်တာပါ ရှင့်”
“မင့် အသက် ဘယ်လောက် ရှိပြီတုန်း။”
“ဆယ့် ဆယ့် … အဲ့ နှစ်ဆယ်ပါ။”
“ဟုတ်ပြီ။ အသံကြားရတာနဲ့တင် ချစ်စရာလေးပဲ။ ဒါဆို အင်တာဗျူး လာနိုင်မလား။”
“အဟီး … ခစ်ခစ် … ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ရှင့်။ … ခဏနော်။”
မီမီက ဘောပန်တချောင်းနဲ့ စာရွက် ကျမလက်ထဲ လာထည့်ပေးတယ်။ သူပြောတဲ့ လိပ်စာကို ကျမ လိုက်ရေးနေမိတယ်။ ကမ္ဘာအေးဘက် ကန်ဘောင်နားက ကွန်ဒိုတခုပဲ။ ကျမတို့ နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးဘူး။ လမ်းလျှောက်သွားလို့တောင် ရတယ်။ နောက်နေ့ နေ့လည်ကို ချိန်းလိုက်တယ်၊ နောက်ပြီး အင်တာဗျူး လာတဲ့အခါ သနပ်ခါး ကြော်ငြာရှင်ကို ပြဖို့ အလှ ဓာတ်ပုံ ရိုက်မှာမို့ ထမီ ဝတ်လာခဲ့ဖို့ရယ်၊ အဲဒါအတွက် ၅ သောင်း လက်ငင်းပေးမဲ့ အကြောင်းရယ် သူပြောတယ်။ ၅ သောင်းဆိုလဲ ဇံကြီးကို နည်းနည်း မျက်နှာချိုသွေးလို့ ရမှာပါလေ။
ကျမ အတွက် ကံကြမ္မာက ဘယ်လို ဖန်လာမယ်ဆိုတာ ကျမ ကြိုမသိခဲ့ပါဘူး။
စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေလို့ ညက သိပ်အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး။ မနက်မှာလဲ ကျမ အစောကြီးနိုးနေတယ်။ ဘုရားရှိခိုးပြီး မနက်ပိုင်း ကျူရှင်ကို အစောကြီးရောက်နေရာ။ စာထဲလဲ စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ ကျမ စိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ ၂ သောင်းရယ်၊ မော်ဒယ်လ်ဖြစ်ရင် လှလှပပ ဝတ်ရစားရမှာရယ်၊ မကြောင့်မကြ နေရမှာရယ်ကိုပဲ စိတ်ထဲ ရောက်နေတယ်။ စိတ်ကူးထဲမှာ ဖဲတောင် လည်ရိုက်လိုက်သေးတယ်။
အဆောင်ပြန်၊ သီချင်း တကြော်ကြော်နဲ့ ရေချိုးနေတဲ့ ကျမကို မီမီဟန်တောင် မျက်စောင်းထိုးပါတယ်ဆို။ မလိုပေမဲ့ အချိန်တွေ ပိုနေတော့ ခါးအောက်ပိုင်းက အမွှေးအမျှင်တွေ အကုန် ရိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကင်မရာထဲ ခြေသလုံးမွှေးတွေ ပါသွားရင် ရုပ်ဆိုးနေမှာ။
ကျမ သွားဖို့ ပြင်နေတော့ မီမီဟန်က လာမေးတယ်။ ပြီးတော့ …
“ရှင် အဆင်ပြေရင် ကျုပ်ကိုလဲ မိတ်ဆက်ပေးဦး”
သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ လို့ စိတ်ထဲ တွေးမိပေမဲ့ … “အင်းပါဟာ” လို့ပဲ ပြန်ပြောဖြစ်တယ်။
ကျမကို မီမီဟန်က ခြေသည်းတွေတောင် ကူဆိုးပေးသေးတယ်။ ခြေသည်း လက်သည်း ခြောက်သွားတော့ ကျမ မှန်ထဲ ကြည့်လိုက်တယ်၊ လှပါတယ်။ ဆံပင်ရှည်နဲ့ ရင်စေ့အကျီရိုးရိုး၊ အောက်က တက်ထရွန် ထမီဗြောင်နဲ့။ ထမီတိုတို ဝတ်တာ သိပ်ခေတ်မစားတော့ဘူးဆိုတော့ ကျမ သိပ်တိုအောင် မဝတ်ပါဘူး၊ ခြေမျက်စိ မြင်ရရုံပဲ။
ပေးထားတဲ့ လိပ်စာရောက်တော့ ကွန်ဒိုအဝမှာ လုံခြုံရေးကောင်တာ ရှိနေတယ်။ ကျမ သွားရမဲ့ အခန်းနံပါတ် ပြောပြလိုက်တော့ ဦးလေးကြီးက ကျမကို ကြည့်တယ်၊ အကြည့်က တမျိုးပဲ။ ဘာမှ မပြောပေမဲ့ ကျမ စိတ်ထဲ သိပ်မကျေနပ်ဘူး၊ လူကို အထင်သေးသလိုလိုနဲ့။ သက်ပြင်းတချက်လဲ ချတယ်။ မသိရင် ထောင်ကျတော့မဲ့ ရာဇဝတ်သားကို ကြည့်တာမျိုးလိုလိုနဲ့။ လှည့်ပြန်ရင် ကောင်းမလား။
အို … မဟုတ်တာ။ သူ့ဘာသာသူ ကြည့်တာနဲ့ပဲ ကျမက ကျမအလုပ် ကျမ မလုပ်ပဲ နေရမလား။ ကျမကို ဓာတ်လှေခါးကို လိုက်ပို့ပေးပြီး အပေါ်သွားဖို့ ခလုတ်ပါနှိပ်ပေးလိုက်တယ်၊ မနှိပ်ခင်မှာ သက်ပြင်းတခါ ထပ်ချသေးတယ်။ ဘယ်လိုလူကြီးလဲ မသိဘူး။
ဓာတ်လှေခါးက ဒင်ကနဲ မြည်ပြီး ရပ်သွားတယ်။ ကျမ သွားရမဲ့ အထပ်ကို ရောက်ပြီ။ ကျမ လက်ဖျား၊ ခြေဖျားတွေ အေးစက်လာပြန်တယ်။ ပေးထားတဲ့ အခန်းနံပါတ်ကို ကျမ သေချာ ပြန်ကြည့်တယ်။ ဘယ်ဘက်လား။ ညာဘက်လား။ အခန်းတွေက အစဉ်အတိုင်းပဲဆိုတော့ သိပ်ကြာကြာ မရှာလိုက်ရဘူး။
“တင်း တောင်”
ကျမ လူခေါ် ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်တယ်။ အကြာကြီးပဲ။ နောက်တခါ ထပ်နှိပ်ရတယ်။
“တင်း တောင်” “တင်း တောင်”
အထဲက လှုပ်ရှားသံ ကြားရတယ်။ ခဏကြာတော့ တံခါးဟလာတယ်။
“ဘယ်သူလဲ”
ကျမ နံမည်ကို ပြောလိုက်တယ်။ တံခါးက ပွင့်သွားပြီး အထဲကနေ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် လူကြီးတယောက် ထွက်လာတယ်။ သိပ်အဝကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ဗိုက်တော့ ရွှဲနေပြီ။
“သြော် … လဲ့လဲ့လို့ ခေါ်မယ်နော်။ ဦးက တိုနီပါ။”
ကျမတို့ လက်ဆွဲ နှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဗီဒီယို ကင်မရာနဲ့ ကျမကို စရိုက်တယ်။
“အို … မရိုက်ပါနဲ့။”
သူက ကျမပြောတာ အမှုမထားပဲ ဆက်ရိုက်တယ်။
“မဟုတ်ဘူး၊ ရွေးတဲ့အခါကျ ရုပ်သေချည်း ကြည့်လို့မရဘူး လဲ့လဲ့ရဲ့။ တီဗွီရိုက်တာမျိုးကျ ရုပ်သေမှာ လှပေမဲ့ တီဗွီမှာ လှချင်မှ လှတာ။”
ကျမကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်တာ မဟုတ်ပဲ ကင်မရာနဲ့ အပေါ်အောက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ရိုက်နေတယ်။ ကျမ အခန်းကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းဖွဲ့မထားဘူး။ ပစ္စည်းတွေက ပြန့်ကျဲနေတယ်။ ထောင့်တခုမှာ ဆိုဖာ၊ ဆက်တီတွေရှိပြီး တခြားထောင့်မှာက ၂ ယောက်အိပ် အိပ်ယာကြီးတခု။ ဒီဘက်ပိုင်းမှာ မှန်တွေ၊ အလှပြင်ခုံတွေ။ မီးဆလိုက်တွေလဲ ရှိတယ်။ စတူဒီယို သဘောမျိုးပဲ။
ကင်မရာနဲ့ မှန်ပြောင်းတွေ ထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကြီးနားမှာ လူတယောက် ထိုင်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို လှည့်ကြည့်တယ်။ အသားနီစပ်စပ်နဲ့ မြန်မာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ နှာခေါင်းကောက်ပေမဲ့ ကုလားလဲ မဟုတ်၊ မျက်နှာဖြူလဲ မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ဘာလူမျိုးမှန်း ကျမ မပြောတတ်ဘူး။
“အဲဒါ ဂျိမ်းစ်လွင်လေ။ ဂျိမ်းစ် … ဒါ လဲ့လဲ့”
“ဟုတ်၊ … နိုက်စ်တူ မိယူ (တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။)”
“…”
ကျမ ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်ဘူး။ ကျမတို့ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ဦးတိုနီထက်တော့ ငယ်ပုံရပါတယ်။ ကျမ မှန်းတော့ မမှန်းတတ်ဘူး။ ၃၀ တော့ မကျော်သေးတာ သေချာတယ်။ ကျမထက် ခေါင်းတလုံးလောက် ပိုမြင့်တော့ ၅ ပေ ၁၁ လောက် ရှိမယ်ပဲ ထင်ရတယ်။ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ ပြန်ထိုင်လိုက်တော့ သေချာပြောဖို့တော့ ခက်လိမ့်မယ်။
ပါးချိုင့် တဘက်ပဲ ရှိတဲ့ ဂျိမ်းစ်က ဆွဲဆောင်မှု တမျိုး ရှိပါတယ်၊ အာနိုးလို ကာယဗလမောင်ကြီးပုံ ပေါက်မနေပေမဲ့ အားကစားလုပ်ပုံ ရပါတယ် … ကြွက်သား ဖုဖုလေးတွေ ရှိတယ်။ ကျမ သူ့ကို ခိုးကြည့်နေမိတာ အတော်ကြာမယ် ထင်ပါတယ်။ သူ စကားစပြောမှ ကျမလဲ ကျမကိုယ် ကျမ သတိထားမိတယ်၊ ရှက်တော့ အရှက်သား။ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ရတာ သိပ်မလုံတာနဲ့ ကျမ ထမီအောက်ထဲမှာပဲ ပေါင်ကို ချိတ်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ကျနော်တို့ … အာ … မော်ဒယ်လ် အေဂျင်စီ အသစ်ပါ။ မိန်း (အဓိက) မားကတ်လုပ်ဖို့ မော်ဒယ်လ် ရှားနေတယ် … အဲ ကျနော်တို့ ရှာနေတယ်ပေါ့။ … အဲဒါ … မိန်းကလေး … အဲ လဲ့လဲ့က လုပ်နိုင်မလား။”
ဦးတိုနီက ဝင်ရှင်းပြတယ်။ သူတို့ အေဂျင်စီ အသစ်မှာ အဓိက မော်ဒယ်လ် (ရုပ်ရှင်လိုဆိုရင်တော့ ခေါင်းဆောင်မင်းသမီးပေါ့လေ) မရှိသေးလို့ ရှာနေတဲ့ အကြောင်း၊ မြန်မာပြည်မှာထက်ကို အာရှနိုင်ငံတွေကို ထိုးဖောက်မှာဆိုတဲ့ အကြောင်း၊ ပြီးတော့ အခု လက်ငင်း သနပ်ခါး အပါအဝင် အလှကုန် ပစ္စည်း ၂ ခု ၃ ခု ကြော်ငြာ လက်ခံထားတာမို့ ဒီနေ့ ကျမကို ရိုက်တဲ့ ဓာတ်ပုံ/ဗီဒီယိုတွေကို အလုပ်ရှင်ကို အမြန်ပြပြီး သူကြိုက်တယ်ဆိုရင် နောက်တပါတ် ချက်ချင်း အလုပ်စရမှာ ဖြစ်တဲ့အကြောင်းတွေပေါ့။
“အဲ့ … ဒါ မိန်းကလေး၊ ရိုက်ဖို့ အဆင်ပြေလား။ ပြေတယ်ဆိုရင် … လက်ငင်းကို ၂ သောင်း … အဲ အဲ ၅ သောင်းပေးမယ်။ ပြီးတော့ … ဟိုဒင်းမှာ ဆိုင်းရမယ်။ အိုင် ပြောတာ … စာချုပ်မှာ ဆိုင်း … လက်မှတ်ထိုးပေးရမယ်လို့။”
မြန်မာမဟုတ်မှန်း သိသာနေပေမဲ့ ဂျိမ်းစ်က ဗမာလို တော်တော် လည်လည်ဝယ်ဝယ် ပြောတတ်တာပဲ။ ပြီးတာနဲ့ ဂျိမ်းစ်က ကင်မရာကို ထုတ်ပြီး ဓာတ်ပုံ စရိုက်တော့တာပဲ။
“လှတယ် လဲ့ … လှတယ် … အရမ်းမိုက် … ကောင်မလေး … လှတယ်”
ဓာတ်ပုံရိုက်ရင်း ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ဆက်တိုက် ချီးမွန်းနေတယ်။ ကျမ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်လေ သူက ပိုသဘောကျပြီး ချီးမွန်းလေပဲ။ တခါတလေမှာ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ကိုယ်ဟန်ကိုယ်ထား ဘယ်လိုဆိုတာ ပြပေးတယ်။ လက်တွေ၊ ပခုံးတွေ အကိုင်ခံရတော့ ကျမမှာ ရှက်အားပိုရသလို တမျိုးတိုးတိုးလဲ ဖြစ်လာပါတယ်။
ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေဆင်းထိုင်ရင်း လက်ကို နောက်ပစ်ထားတဲ့ပို့စ်၊ ပြီးတော့ … ဒူးကို ကွေးလိုက်ပြီး ခေါင်းလေး တစောင်းတင်တဲ့ ပို့စ်၊ နောက် … မမှတ်မိတော့လောက်အောင် စုံလင်တဲ့ ပို့စ်တွေ ကျမ လုပ်ပြရတယ်။ တခါမှာ အရမ်းနန်းဆန်ဆန် ခပ်တောင့်တောင့်လေး ဒူးကွေးထိုင်ပြီး ကင်မရာကို စူးစိုက်ကြည့်ပေးရသေးတယ်။ နောက်တခါကျတော့ ကြာမူပိုပိုလေး နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတဲ့ ပို့စ်။
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို တောက်လျှောက် ချီးမွန်းနေတာ၊ မရပ်မနားပဲ။ ပါးစပ်က အမြုပ်ထွက်မတတ်ဆိုတာ ဒါမျိုးနေမှာ။ ကျမ ဆံပင်ကစ ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး … လက်သည်းလေးတွေက ဘယ်လိုလှတာ၊ ဒူးလေးတွေက ဘယ်လို လုံးနေတာ။ သူမို့ ပြောတတ်တယ်။ ဗမာလိုသာ ပြောတတ်ရင် … ကျမ သူ့တော်ကီနဲ့တင် ဘော်လီကျွတ်လောက်ပါတယ်။
သူ့ကြည့်ရတာ အလုပ်ကို အလုပ်နဲ့ တူအောင် လုပ်တတ်တဲ့ လူစားမျိုးရှင့်။ အဲဒီတော့ ကျမ စိုးရိမ်စိတ်တွေ လျော့လာပြီး ပို့စ်ပေးရတာ ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်လာတယ်။ ဒီအလုပ်နဲ့ ကျမနဲ့ အဆင်ပြေဖို့ပဲ ကျမ စိတ်ထဲ ရှိတော့တယ်။ ပို့စ်ပေးရတာ ပျော်ဖို့ ကောင်းလာပါတယ်။ ထမီကို မပြီး ခြေဖျားထောက် လမ်းလျှောက်နေတဲ့ပုံမျိုး ရိုက်ဖို့ ကျမကတောင် အကြံပေးလိုက်သေးတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ၂ ပုံ ၃ ပုံ ရိုက်ပြီး ပြောတယ်။
“လဲ့ … ခြေထောက် လှတယ်။”
အကျီကို ကြယ်သီး တလုံး ဖြုတ်လိုက်ဖို့ ဂျိမ်းစ်က အကြံပေးတယ်။ လည်ပင်းပေါက်တော့ ဟိုက်နေတော့မှာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျမ ဈာန်ဝင်နေတယ်လေ။ သူ့စကားမဆုံးခင်ပဲ ကျမ ကြယ်သီးတလုံး ဖော်လိုက်တယ်။ ချပ်ကနဲ ချပ်ကနဲ ဓာတ်ပုံဆက်ရိုက်တယ်။ ပို့စ်တခုနဲ့ တခုကြားမှာ နည်းနည်းမှ မနားဘူး။ ဖလင်လဲတဲ့ အချိန်ပဲ နားတယ်။
ကျမ ပျော်နေမိတယ်၊ ဂျိမ်းစ်နဲ့ အလုပ်လုပ်ရတာ ကောင်းတယ်။ သူက ဖော်ရွေတယ်။
ဂျိမ်းစ်က ဖလင်တလိပ်ကုန်တော့ နောက်တလိပ်မထည့်ပဲ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမ ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ သူလဲ လာထိုင်တယ်။
“ဒီနေ့ တော်လောက်ပြီ၊ ရပ်နိုင်ပြီ။”
အချိန်တွေ ကုန်တာတောင် ကျမ သတိမထားမိဘူး။ အချိန် ၂ နာရီ နီးပါးရှိသွားပြီပဲ။
အပြင်မှာ ဝုန်းကနဲ မိုးတွေ ရွာချတယ်။
ဦးတိုနီကတော့ ဗီဒီယို ရိုက်လို့ ကောင်းနေတုန်း။ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို မှတ်ပုံတင်ပြဖို့ တောင်းတယ်။ ကျမ အိတ်ထဲက မှတ်ပုံတင် ထုတ်ပေးလိုက်တော့ သူယူကြည့်တယ်။
“၁၉ … နဲ့ … … ၈ လ … အဲ့ ၁၆/၁၇ ပဲ ထင်ရတယ်၊ နုတယ် လဲ့။”
“အပိုတွေ၊ မြှောက်နေပြန်ပါပြီရှင်”
ကျမ သူ့ပခုံးကို ရိုက်လိုက်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က ပြန်ရိုက်မလို လုပ်တော့ ကျမ ရှောင်လိုက်တုန်း ဟန်ချက်ပျက်နေတဲ့ ကျမကို ပွေ့လိုက်တယ်။ ကျမ တကိုယ်လုံး စွေ့ကနဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပါသွားတယ်။ သူ့မျက်နှာနဲ့ ကျမမျက်နှာ နီးနီးလေး၊ နှာခေါင်းထိပ်ချင်း ထိတော့မယ်။
“ကောင်မလေး … မဆိုးနဲ့။”
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ကုတင်ပေါ် ပြန်ချလိုက်တယ်။ သူ့လက်ထဲက ကလစ်ဘုဒ်ထဲမှာ ကျမ နံမည်၊ မွေးနေ့နဲ့ မှတ်ပုံတင် နံပါတ်တွေကို ကူးရေးနေတယ်။ သူက ဗမာလိုလဲ ရေးတတ်တယ်။ ကလစ်ဘုဒ်ကို ကျမကို ကမ်းပေးတော့ ဦးတိုနီက …
“လဲ့လဲ့ … ဒါက ဓာတ်ပုံတွေကို အသုံးပြုခွင့်ပေးတဲ့ သဘောပဲ။ အဲဒါ လက်မှတ်ထိုးမှ လဲ့လဲ့ကို ဦးတို့ ပိုက်ဆံချေလို့ ရမှာ။ ဒီ ဓာတ်ပုံတွေကိုလဲ ဦးတို့ အေဂျင်စီအပြင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးဘူး၊ အလုပ်ရှင်ကိုတောင် မပေးဘူး။ စိတ်ချနော်။”
သူပေးတဲ့ ကလစ်ဘုဒ်ပေါ်က စာရွက်တွေကို ကျမ ဖတ်တောင် မဖတ်ပဲ ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်မိတယ်။ ဒါထိုးမှ ပိုက်ဆံ ရမှာဖြစ်တဲ့အပြင် ဖတ်လို့လဲ နားလည်မှာမှ မဟုတ်ပဲ။ ထိပ်မှာတော့ အခွန်တံဆိပ်ခေါင်းတွေ ပါတယ်။
“၅ ဖရိမ်လောက် ကျန်တယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်း မှီလိုက်”
ဂျိမ်းစ်က မပြောမဆို ကျမနား ကပ်လာပြီး ထမီကို ခါးကနေ ဖြေချလိုက်တယ်။ ကျမ ဆတ်ကနဲ ရုန်းတော့ ထမီစကို ကျမ လက်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ထားဖို့ ပြောတယ်။
“ဆက်ဆီပို့စ်လေး နည်းနည်း ထည့်ရိုက်စေချင်လို့ပါ။ မင်းသမီးတွေတောင် ထမီရင်ရှားတို့၊ ရေစိုဝတ်တို့နဲ့ ရိုက်ကြသေးတာပဲ။”
ဦးတိုနီက ဝင်ပြောတယ်။
“လဲ့ … သိပ် ကြည့် မလှဘူး။”
ဘာလိုနေလို့လဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ကျမ သူ့ကို မေးဆတ်ပြလိုက်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က မပြောချင် ပြောချင်ပုံနဲ့ …
“အကျီချွတ်လိုက်”
သြော် … ဒါများ။ မြန်မြန်ပြီး၊ မြန်မြန်ပြန်ရအောင် ကျမ ကုတင်အောက်ဆင်း၊ ထမီကိုရင်လျား၊ တီရှပ်ကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမနောက်နားကနေ လာပြီး ထမီကို ကျမလက်နဲ့ ကိုင်ထားခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ လက်ဟန် ခြေဟန်နဲ့ ချွတ်ခိုင်းတယ်။ သိပြီ၊ ကျွတ်နေတဲ့ ထမီကို ရင်ဘက်မှာ အုပ်ပြီး လက်နဲ့ ကိုင်ထားတာမျိုး လိုချင်တာ။
သူလိုချင်နေတဲ့ ပို့စ်ရတော့ ကင်မရာက အသံထွက်လာတယ်။
“ချပ်” … “မိုက်တယ်၊ ကောင်မလေး၊ ဂေါ့ဒ်”
ကျမ သူ့ကို ကြာကြည့်ကြည့်ပြီး ဖလိုင်းကစ်ပေးလိုက်တယ်။
“ချပ်”
ထမီရင်လျားပြန်ဝတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် ဒူးတုပ်ထိုင်နေတာကို နောက်က တပုံ၊ ပြီးတော့ အပေါ်စီးက ရိုက်မဲ့ဟန်နဲ့ သူ ကုတင်ပေါ် မတ်တပ်တက်ရပ်တယ်။
“ချပ်”
ဂျိမ်းစ်က ဖလင်လိပ်ကို ကင်မရာထဲကနေ ထုတ်တယ်။ နောက်တလိပ်ထပ်ထည့်တယ်။ ဦးတိုနီက ကျမ လက်ထဲကို ၅၀၀ တန် တအုပ်ထည့်ပေးတယ်။ ကျမ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကို ဟန်ပါပါပဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ရေကြည့်မနေတော့ပါဘူး၊ ပြည့်မှာပါ။
ပြီးတော့ တထောင်တန် တအုပ်ကို ကျမကို ပြပြီး …
“လဲ့လဲ့”
“ရှင်”
“… ဒီနေ့ ရိုက်ကွင်းက ပြီးပြီ။ လဲ့လဲ့ ပြန်ချင်ရင် ပြန်လို့ရပြီ။ ဒါပေမဲ့ မိုးတွေကလဲ ရွာနေ၊ ပြန်လဲ မပြန်ချင်သေးဘူးဆိုရင်တော့ ဂျိမ်းစ်ကို မော်ဒယ်လ်လုပ်ပေးနိုင်မလား။ ဒီတအုပ်က လဲ့လဲ့အတွက်ပဲ။”
ကျမ ပြုံးပြီး သူ့ပိုက်ဆံကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။ ဦးတိုနီက နောက်ဆုတ်လိုက်တော့ ကျမ ကုတင်ပေါ်မှာ ကုန်းကွကွ ဖြစ်သွားတယ်။ သူလှမ်းပေးတော့ ကျမယူပြီး အိတ်ထဲ ထည့်မလို့ လုပ်နေတုန်း …
“အပေါ်ပိုင်း နုဒ်ရိုက်ရမှာ”
ကျမ ချီတုံချတုံ ဖြစ်သွားတယ်။ လက်ထဲရောက်နေတဲ့ တထောင်တန်အုပ်ကို ကျမ သံယောဇဉ် မဖြတ်နိုင်သလိုပဲ။ နုဒ်တော့လဲ မရိုက်ရဲဘူး။
“ဂျိမ်းစ်က လေ့ကျင့်ဖို့ လိုနေလို့ပါ။ ဦးတို့ ပုံတွေကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြပါဘူး။”
ကျမ တထောင်တန်အုပ်ကို အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ကျမ ပျော်နေတယ်၊ ငွေနံ့ရလို့ ဘာမှ မမြင်တော့ဘူး။ ပြီးတော့ သူတို့ကိုလဲ ကျမ ယုံမိတယ်လေ။ ဘယ်သူမှမှ သိမှာမှ မဟုတ်တာ။ ကျမ ထမီကို ခါးမှာ ချည်လိုက်တော့ ဦးတိုနီက ဗီဒီယိုခွေကို လဲတယ်။
“လှလိုက်တာ”
ဒီတခါ ချီးကျူးတာက ဦးတိုနီပါ။ ဂျိမ်းစ်ကတော့ အံ့သြလွန်းဟန်နဲ့ အိုးဟိုးဟိုးလို့ပဲ အော်နေတော့တယ်။ ဒီတိုင်းအော်တာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ တပုံရိုက်၊ တခါအော်။
ရွာနေတဲ့ မိုးက သည်းလွန်းတော့ အခန်းထဲက လေအေးပေးစက်က အေးသထက် ပိုအေးလာတယ်။ ကျမ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ တော်ပီဒို ထိပ်ဖူးလေးတွေလို ထောင်ထလာတာပေါ့။ ဂျိမ်းစ်ပါးစပ်က အာလုပ်သံ ခပ်ကျယ်ကျယ် ထွက်လာပြန်တယ်။
“ချပ်” “အာပါးပါး”
ရှက်သလိုလိုတော့ ရှိသား၊ ကျမ လက်နဲ့ ကာလိုက်ချင်ပေမဲ့ ၁၀၀၀ တန်အုပ်ရဲ့မျက်နှာကြောင့် ဒီအတိုင်း ထားထားရတယ်။ ခဏလေး သည်းခံလိုက်ရင် ၁ သိန်းဆိုလဲ ဟုတ်၊ ၂ သိန်းတောင် ဖြစ်ချင် ဖြစ်သွားမှာ။
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို အနေအထားပြင်ပေးမဲ့ဟန်နဲ့ ရှေ့တိုးလာတယ်။ သူ့ဘက်ဘက်လက်က ကျမ ညာဘက် နို့သီးခေါင်းလေးကို လာပွတ်တယ်၊ ပွတ်တယ်ဆိုတာထက် စက်ဝိုင်းလေး လာရေးပြီး တချက် လက်နှစ်ချောင်းကြား ညှပ်လိုက်တယ်ဆိုရင် ပိုမှန်မယ်။ အပြင်မှာ လက်နေတဲ့ လျှပ်စီးနဲ့အပြိုင် ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ လျှပ်တပြက် ပြက်သွားတယ်။ ကျမ ညီမလေးကပါ စစ်ကနဲ၊ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတာ။
ဘာကြောင့်ရယ်တော့ ကျမ မသိဘူး၊ ဖြစ်နိုင်တာက ကျမ ရည်းစားသနာ မရှိတာ နည်းနည်း ကြာနေတာကြောင့် ဖြစ်နိုင်သလို ဂျိမ်းစ်က ကျမကို တောက်လျှောက် ချီးမွန်းခန်းဖွင့်ထားတာကို ကြည်နူးသာယာနေမိတာကြောင့်လဲ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဘယ်မိန်းကလေးက သူ့ကိုလှတယ်ပြောရင် မကျေနပ်ပဲ ရှိလို့လဲလို့။ ဒါမှမဟုတ် ကျမ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ဗလာနဲ့ ဓာတ်ပုံ အရိုက်ခံနေရတယ်ဆိုတဲ့ အသိက စိတ်လှုပ်ရှားစေလို့လဲ ဖြစ်နိုင်တယ်။
ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် လျှပ်စစ်ဆိုတာ တခါ စီးဖူးသွားရင် နောက်တခါ ထပ်စီးဖို့ လွယ်သွားပြီလေ။ ကျမ ငြင်းဆန် ရုန်းကန်တာ မလုပ်မိခဲ့ဘူး။
“36-24-38 လား”
ပထမ ကျမ သူပြောတဲ့ နံပါတ်တွေကို နားမလည်ဘူး။ နောက်မှ ကျမ ကိုယ်အတိုင်းအထွာကို မေးနေတာမှန်း သဘောပေါက်တယ်။ သူပြောသလောက် ကျမက မဖံွ့ပါဘူး။ ကျမ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“၃၄ - ၂၅ - ၃၆ ရှင့်”
ဗမာလိုပြောတာ သူချက်ချင်း နားလည်ပုံမရဘူး။ နောက်မှ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နဲ့ …
“ဂွတ်ဒ် ဂွတ်ဒ်”
လို့ ပြန်ပြောတယ်။
ကျမကို နို့တွေကို ကိုင်၊ ညှစ်ပြီး ကိုယ်ဟန်ပြဖို့ ပြောတယ်။ သူပြောသလို ကိုင်၊ ဆော့ပြီး ကိုယ်ဟန်ပြလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ကျမ ကိုယ်ခန္ဒာက ကျမစိတ်ရဲ့ သဘောမပါပဲ အနတ္တသဘောဆောင်လို့ သူဖြစ်ချင်တာတွေ ဖြစ်နေတော့တယ်။ ကျမ နှုတ်ခမ်းကို သပ်လိုက်မိတယ်။ ရှက်စိတ်နဲ့အတူ ရမ္မက်စိတ်တွေလဲ ဟုန်းကနဲ ကြွလာတယ်။ ကင်မရာတွေကို ကျမ မေ့သလိုလိုတောင် ဖြစ်တယ်။
ဂျိမ်းစ်က ကျမကို ကုတင်ပေါ် လှဲဖို့ ပြောတယ်။ ကျမ ကုတင်စွန်းမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောက်ပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ကျမ နို့လေးတွေက လှိုင်းတွေလို လှုပ်ခါပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက မျက်နှာကြက်ကို ဦးတည်နေကြတယ်။ ဂျိမ်းစ်က ကျမကို အပေါ်စီးကနေ ရိုက်တယ်။ ကျမက နို့တွေအောက်ကနေ လက်နဲ့ ပွေ့တင်ပြီး ကိုယ်ဟန်ပြတယ်။
“အရမ်း … လှတယ် လဲ့”
ဂျိမ်းစ်က ကင်မရာ အရိုက်မပျက်တမ်း သူ့ဘယ်လက်နဲ့ ကျမ ပေါင်ကို လာထိတယ်။ ကျမ ဘာမှ ပြန်မပြောမိဘူး၊ အာစေးထည့်ခံထားရသလို နှုတ်က ဆံွ့အနေတယ်။ ကျမ ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ထမီပေါ်ကနေ ပွတ်တယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ ပိုအတင့်ရဲလာတယ်။ ဒူးဆစ်နားကနေ တဖြည်းဖြည်း အစုံအဆန် ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ ပေါင်ရင်းဘက်ကို ရောက်လာတယ်။
ကျမ ဘာဖြစ်လို့ရယ်မသိ၊ ပေါင်တွေကို ကားပေးလိုက်မိတယ်။ ကင်မရာနောက်က ဂျိမ်းစ်ရဲ့ အပြုံး … သူ ကျမ ညီမလေးကို အုပ်ကိုင်မိသွားပြီ။ ရသာဖူးလေးကို သူ့လက်ချောင်းလေးက မိမိရရ ဖိချလိုက်တယ်။
ကျမ မျက်တောင်လေးတွေ စဉ်းကျသွားတာ မှတ်မိတယ်။ ကျမ အသက်ရှူတွေ မြန်လာတယ်။
“အိုး ဘေဘီ … နိုးပန်တီ ? ဘာလဲ၊ ကျကျ နန ပြင်ဆင်လာတာ။”
“မဟုတ်ဘူး … အဟင်းးးး ကျမ မဝတ်တတ် အာ့ … အဟား”
ကျမ ပြန်ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ မရတော့ဘူး၊ ပန်တီမပါတာကိုက ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်စရာ ဖြစ်နေပြီ။ ကျမကိုက ဆတ်စလူးထလို့ ဝတ်မလာတာလို့ပဲ ထင်ကြတဲ့ ယောက်ျား ၂ ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက ခါးအထိ လိပ်တင်ခံလိုက်ရတဲ့ ထမီလေးရဲ့ အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ အမွှေးအမျှင်မဲ့ ညီမလေးဆီမှာ။ စားနေကျ ကြောင်ဖားကြီး ဂျိမ်းစ်ရဲ့ ကျွမ်းကျင်တဲ့ လက်အောက်မှာ ကျမ စကားလုံးတွေ ကျပျောက်ခဲ့ရပြီ။
ဂျိမ်းစ်က ရသာဖူးလေးကို ဖိပွတ်လိုက်ပြန်တယ်။ ကျမ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်တာကို တဆက်တည်း ကင်မရာနဲ့ ရိုက်ယူလိုက်တယ်။
“ဟာ့ … ” “ချပ်”
“ဂွတ်ဒ် လား … ဘေဘီ”
ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။
“ကိုယ့်ဟာကိုယ် လုပ်”
သူ့စကားအဆုံးမှာ ကျမ လက်က ညီမလေးပေါ်ကို ရောက်နေပြီ။ ကောင်းခန်းရောက်မှ သူက ရပ်လိုက်သလိုမျိုး။ သူမွှေးတဲ့မီး ကျမ ငြိမ်းအောင် သတ်ရတော့မယ်လေ။ မငြိမ်းပဲ မနေနိုင်တော့ဘူးရှင်။
လက်နဲ့ ဖိချလိုက်ပြီး စက်ဝိုင်းလေးတွေ ရစ်လိုက်တယ်။ ရသာဖူးလေးကို တိုက်ရိုက် ထိတာ ကျမ မကြိုက်ဘူး။ ဒါကြောင့် စက်ဝိုင်းရစ်လေးတွေ ရစ်တယ်။ ကျမ ညီမလေးငိုတာ တမံကျိုးသလိုပဲ။ အရည်တွေ စိမ့်စိမ့်ပြီး စီးကျလာတာ။ လက်တချောင်းတည်းကနေ လက် ၃ ချောင်းနဲ့ ဖိပြီး စက်ဝိုင်းပုံ ပွတ်တယ်။ ပွတ်လေ ယားလေပဲ။ ယားလေ မြန်မြန် ပွတ်လေပဲ။ ကျမ ခါးကိုကော့ပြီး မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်မိတယ်။ နို့တွေ အပေါ်ကို ပြူးတက်လာတာကို ဂျိမ်းစ်က တကွက်ထပ်ရိုက်တယ်။
“ချပ်”
ကျမ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်ကို ရွှေ့ပြီး ခေါင်းအုံးပုံကို မှိလိုက်တယ်။ ကျမ ပေါင်ကိုကားပြီး ခြေထောက်ကို ထောင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြေနေတဲ့ ထမီကိုပါ ကြေကုန်မှာစိုးလို့ ဖယ်လိုက်တယ်၊ ကြေတာကတော့ ကြေနေပါပြီ။ အရမ်းမကြေအောင် ဖယ်လိုက်တာပါ။
ကင်မရာ ၂ လုံးက ကျမ ညီမလေးကို ချိန်ထားကြတယ်။ ကျမ ခေါင်းထဲမှာ ဒါတွေ မရှိတော့ဘူး။ ကျမ တယောက်တည်းရှိသလိုပဲ လွတ်လပ်နေတယ်။ စိတ်ကြိုက် ပွတ်တော့မယ်။
Zawgyi
ျပန္ေပးဆပ္လုိက္ရသည္က … ( ၁ )
*****************
က်မ အေဖက အၿမဲ ေျပာဖူးတယ္။ “ေလာကမွာ လြယ္လြယ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ရတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး၊ သမီး။ တစံုတခုကုိ ျပန္ေပးရတာခ်ည္းပဲ။ ျပန္ေပးဆပ္လုိက္ရတာက ဘာလဲဆုိတာ သမီး အၿမဲ မ်က္ေျခမျပတ္ဖုိ႔ လုိတယ္” တဲ့။
က်မ နာမည္လား၊ နာမည္ အျပည့္အစံုကေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႔။ လဲ့လဲ့လုိ႔ပဲ ထားလုိက္ပါ။ အလုပ္က မူလတန္းျပ ဆရာမပါ၊ ဒါကလဲ ပုိက္ဆံအတြက္လုပ္တာ မဟုတ္ပဲ ဝါသနာပါလုိ႔ လုပ္ေနတာပါ။ က်မ အမ်ဳိးသားက အေကာင္ႀကီးႀကီး အၿမီးရွည္ရွည္ထဲကဆုိေတာ့ ေငြမလုိပါဘူး၊ သူ က်မကုိ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ လုိေလေသး မရွိရေအာင္ ထားႏုိင္ပါတယ္။။
က်မ အခုေျပာျပမဲ့ အေၾကာင္းက ဘယ္သူမွ မသိၾကေသးတဲ့ က်မရဲ႕ လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ပါ။ က်မ အမ်ဳိးသားေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာဘူးဆုိတာက ရွက္စရာ ကိစၥမုိ႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ သူ သိသြားရင္ က်မတုိ႔ အိမ္ေထာင္ ပ်က္စီးရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မေျပာပဲေတာ့လဲ ၿမိဳသိပ္ မထားႏုိင္တာမုိ႔ ဒီမွာ လ်ဳိ႕ဝွက္ ရင္ဖြင့္တာပါေနာ္။
က်မ အေၾကာင္းကုိ ေျပာမယ္ဆုိရင္ က်မရဲ႕ ပံုစံကုိ ရွင္တုိ႔ မ်က္စိထဲ ျမင္ေအာင္ အရင္ ေျပာရလိမ့္မယ္။ က်မက ငယ္ကတည္းက ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ ေတာင္ေပၚသူဆုိေတာ့ အသားက ျဖဴျဖဴႏုႏုနဲ႔၊ ေမးရုိးထင္းထင္း။ အရပ္က ၅ ေပ ၅ ဆုိေတာ့ မျမင့္ေပမဲ့ မိန္းကေလးေတြထဲမွာေတာ့ ပုတဲ့အထဲ မပါဘူးေပါ႔။ ရွိသင့္တာေတြေတာ့ ရွိသင့္သေလာက္ ရွိပါတယ္၊ အဟင္း … ရွင္တုိ႔ သိမွာပါ၊ ဘာကုိ ေျပာတာလဲဆုိတာ။
လုိရင္းေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ က်မ အသက္ ၂၀ အရြယ္မွာ က်မ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ႏုိင္ခဲ့တာေပါ႔ရွင္။
က်မ အေၾကာင္း ေနာက္တခုက က်မ ပန္တီ ဝတ္ရတာ မႀကိဳက္ဘူး။ ေတာသူလုိ႔ပဲ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ႐ႈပ္တယ္လုိ႔ ခံစားရလုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ အရင္ေခတ္တုန္းက ပန္တီေတြက ခ်ဳပ္ေၾကာင္းေတြ အထူႀကီးေတြ၊ ထမီဝတ္ရင္ ထင္းေနတာ၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး … အဲဒါကုိ ရွက္လုိ႔။ အတြင္းခံ စကပ္နဲ႔ ခ်ည္ထမီ ထူထူေတြပဲ ဝတ္တတ္တာ။
ကဲ … လုိရင္းကုိ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ က်မ ဒုတိယႏွစ္ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူ ဘဝမွာေပါ႔။
ေကာလိပ္မွာ က်မ တြဲမိတာ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိတယ္၊ မီမီဟန္တဲ့။ သူက က်မလုိမ်ဳိး ေသးေသးသြယ္သြယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ပစၥည္းရွိ လူတန္းစား။ ေခတ္စကားနဲ႔ဆုိ အကိတ္ထက္ကုိ ပုိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ျပည့္တယ္ေပါ႔။ သူမိဘက မႏၲေလးဘက္က၊ အညာသူေပါ႔။ ရန္ကုန္မွာ တုိက္ခန္းေတြ ရွိေပမဲ့ က်မကုိ ခင္လုိ႔ က်မနဲ႔ အေဆာင္တူတူ လာေနတယ္။ အေဆာင္ဆုိေပမဲ့ အေဆာင္စည္းကမ္းဆုိတာမ်ဳိး ညဘယ္အခ်ိန္ျပန္ရမယ္၊ ထမင္းစားခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္၊ ဧည့္သည္ မေခၚရဘူးဆုိတာမ်ဳိးေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူက ေမေမ သမီး လဲ့နဲ႔ အေဆာင္ေနခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ သူ႔အေမက အေဆာင္ဖြင့္လုိက္တာ။ က်မ တခန္း၊ သူတခန္း။ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ … ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္း ေသာင္းက်န္းလုိ႔ရတဲ့ အေဆာင္ေပါ႔။
က်မတုိ႔ ေသာင္းက်န္းတာေတြထဲမွာ အျပာကားၾကည့္တာ၊ ရည္းစားေတြ ထားတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ အဲ့ေခတ္က ေပၚခါစ ေဆးျပားခ်တာ ဆုိတာ အေသးအဖြဲပဲ။ တကယ္ အႀကီးအက်ယ္ ေသာင္းက်န္းခဲ့ၾကတာက ဖဲ။ က်မ တကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္ တဝက္ေရာက္ေတာ့ ဖဲစြဲေနၿပီ။ အရက္၊ ေဆးျပား မလုပ္ရရင္ ေနႏုိင္တယ္။ ဖဲေတာ့ မခ်ရရင္ မေနႏုိင္ဘူး။ မီမီဟန္နဲ႔ တြဲေဆာ့ေတာ့ ေၾကးက ႀကီးတယ္။
က်မ အေႂကြး ပံုး ၅၀ ေက်ာ္တင္ေနၿပီ၊ မီမီဟန္က ပုိဆုိးတယ္ … ပံုး ၁၀၀ ေက်ာ္။ တလကုိ ၃ - ၄ သိန္း ဖဲ့ဆပ္ဖုိ႔ ေျပာလာတယ္။ မီမီဟန္ကလဲ သူ႔အိမ္က စီးပြားေရး အေျခအေန မေကာင္းလုိ႔ မကူႏုိင္ဘူး။ အိမ္က ပုိ႔တဲ့ ပုိက္ဆံဆုိတာ က်မ စားေလာက္ရံုပဲ ရွိတာ။ ေႁခြတာလုိ႔လဲ သိပ္ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အလြန္ဆံုး ေႁခြတာႏုိင္လွ တလကုိ ၂ ေသာင္း ၃ ေသာင္းထက္ ပုိထြက္မလာႏုိင္ဘူး။ က်မ ေငြရေအာင္ တခုခု လုပ္မွ ျဖစ္မယ္။
ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ဆုိသလုိပဲ တေန႔ လွည္းတန္းမွာ မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္ ထြက္စားၿပီး အျပန္ ဓာတ္တုိင္မွာ ေၾကာ္ျငာ တရြက္ေတြ႕တယ္။
“မိန္းကေလး ေမာ္ဒယ္လ္ အလုိရွိသည္။
အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီး ျဖစ္ရမည္။
အေတြ႕အၾကံဳ ရွိရန္ မလုိ”
အဲ့ဒီေခတ္က ေမာ္ဒယ္လ္ဆုိတာ ေပၚခါစ၊ ဂြၽန္လြင္တုိ႔၊ တင္မုိးလြင္တုိ႔ တေခတ္ထတဲ့အခ်ိန္။ ေမာ္ဒယ္လ္ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ကုိယ္လံုးလွဖုိ႔ အားကစား လုပ္ရတယ္၊ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ရတယ္။ အသြားအလာ၊ အေျပာအဆုိ အကုန္ စမတ္က်ေနေအာင္ ေနရတယ္။ ခုထလုပ္၊ ခုခ်က္ခ်င္း ျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ အေတြ႕အၾကံဳ ရွိရန္ မလုိဆုိေတာ့ ရုိးမွ ရုိးရဲ႕လားပဲ။
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ က်မ အဲ့ဒီ စာရြက္ကုိ ဓာတ္တုိင္ကေန ခြာယူလာခဲ့ၿပီး အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေပၚ တင္ထားလုိက္မိတယ္။
“ဟဲ့ … ဒီဟာက စိတ္၀င္စားစရာပဲ။ ရွင္နဲ႔ဆုိ ျဖစ္မွာ။”
“…”
က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ေနေတာ့ မီမီဟန္က အနားေရာက္လာတယ္။
“ဟာ … ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ပါလား။ ဖုန္းက ျခင္းဖုန္းပဲ။ ေမးၾကည့္ၿပီး မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္နဲ႔ေပါ႔။ ေမာ္ဒယ္လ္ဆုိတာက ေၾကာ္ျငာ ၁ ခုရုိက္ရင္ ၅ သိန္း ၁၀ သိန္းပဲ၊ တရက္ကုိ ၂ ခု ၃ ခု ရုိက္ၾကတာ။”
“ငါ႔ပံုနဲ႔ ျဖစ္ပါ႔မလားဟယ္။”
“ေၾသာ္ … ျဖစ္တာေပါ႔။ ကဲပါ၊ ျဖစ္တာ မျဖစ္တာက သူတုိ႔ ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔။ ဖုန္းဆက္ဖုိ႔က ရွင့္အလုပ္။”
ေျပာေနရင္း မီမီက သူ႔ ဂ်ီအက္စ္အမ္ဖုန္းကုိ ထုတ္ၿပီး နံပါတ္ေတြကုိ ႏွိပ္ေနတယ္။ ဖုန္းက ခ်က္ခ်င္း မ၀င္ဘူး။ ၃ ခါေျမာက္က်မွ ၀င္သြားတယ္။
“ဟဲ့ … ၀င္ၿပီ။ ေရာ့ …”
“ဟာ … ငါ ဘာေျပာရမွာလဲ။ မေျပာတတ္ဘူး။ နင္ေမးေပး”
“အုိ … ဘယ့္ႏွယ္။ ရွင့္ဘာသာ ေျပာေလ။”
က်မတုိ႔ ဖုန္းကုိ သူ႔ေပး ငါ႔ေပး လုပ္ေနတာနဲ႔ လုိင္းက်သြားတယ္။
“အင့္ … ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေခၚ”
ေအးေလ … ေမးၾကည့္လုိ႔ အ႐ံႈးမရွိပါဘူး။ အခုက တျခား လုပ္စရာလဲ ရွာလုိ႔မွ မေတြ႕တာ။ မေန႔ကေတာင္ ဇံႀကီးတုိ႔က လကုန္လုိ႔ ျပန္မဆပ္ႏုိင္ရင္ ရဲစခန္းမွာ ရွင္းေတာ့လုိ႔ ေျပာတာခံရေသးတယ္။
က်မ ျပန္ေခၚေတာ့ ဖုန္းက မ၀င္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယ တခါမွ ၀င္သြားတယ္။
“ဟဲလုိ၊ မုိးေသာက္ပန္း ေမာ္ဒယ္လ္ ဧဂ်င္စီကပါ။”
“က်မ … ဟုိ ဟုိေလ … က်မ ေၾကာ္ျငာေတြ႕လုိ႔ ေခၚလုိက္တာပါ ရွင့္”
“မင့္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီတုန္း။”
“ဆယ့္ ဆယ့္ … အဲ့ ႏွစ္ဆယ္ပါ။”
“ဟုတ္ၿပီ။ အသံၾကားရတာနဲ႔တင္ ခ်စ္စရာေလးပဲ။ ဒါဆုိ အင္တာဗ်ဴး လာႏုိင္မလား။”
“အဟီး … ခစ္ခစ္ … ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ … ခဏေနာ္။”
မီမီက ေဘာပန္တေခ်ာင္းနဲ႔ စာရြက္ က်မလက္ထဲ လာထည့္ေပးတယ္။ သူေျပာတဲ့ လိပ္စာကုိ က်မ လုိက္ေရးေနမိတယ္။ ကမၻာေအးဘက္ ကန္ေဘာင္နားက ကြန္ဒုိတခုပဲ။ က်မတုိ႔ ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ႔ေတာင္ ရတယ္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ကုိ ခ်ိန္းလုိက္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴး လာတဲ့အခါ သနပ္ခါး ေၾကာ္ျငာရွင္ကုိ ျပဖုိ႔ အလွ ဓာတ္ပံု ရုိက္မွာမုိ႔ ထမီ ဝတ္လာခဲ့ဖုိ႔ရယ္၊ အဲဒါအတြက္ ၅ ေသာင္း လက္ငင္းေပးမဲ့ အေၾကာင္းရယ္ သူေျပာတယ္။ ၅ ေသာင္းဆုိလဲ ဇံႀကီးကုိ နည္းနည္း မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးလုိ႔ ရမွာပါေလ။
က်မ အတြက္ ကံၾကမၼာက ဘယ္လုိ ဖန္လာမယ္ဆုိတာ က်မ ႀကိဳမသိခဲ့ပါဘူး။
စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနလုိ႔ ညက သိပ္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ မနက္မွာလဲ က်မ အေစာႀကီးႏုိးေနတယ္။ ဘုရားရွိခုိးၿပီး မနက္ပုိင္း က်ဴရွင္ကုိ အေစာႀကီးေရာက္ေနရာ။ စာထဲလဲ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ က်မ စိတ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံ ၂ ေသာင္းရယ္၊ ေမာ္ဒယ္လ္ျဖစ္ရင္ လွလွပပ ဝတ္ရစားရမွာရယ္၊ မေၾကာင့္မၾက ေနရမွာရယ္ကုိပဲ စိတ္ထဲ ေရာက္ေနတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ဖဲေတာင္ လည္ရုိက္လုိက္ေသးတယ္။
အေဆာင္ျပန္၊ သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ေရခ်ဳိးေနတဲ့ က်မကုိ မီမီဟန္ေတာင္ မ်က္ေစာင္းထုိးပါတယ္ဆုိ။ မလုိေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြ ပုိေနေတာ့ ခါးေအာက္ပုိင္းက အေမႊးအမွ်င္ေတြ အကုန္ ရိတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ကင္မရာထဲ ေျခသလံုးေမႊးေတြ ပါသြားရင္ ရုပ္ဆုိးေနမွာ။
က်မ သြားဖုိ႔ ျပင္ေနေတာ့ မီမီဟန္က လာေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ …
“ရွင္ အဆင္ေျပရင္ က်ဳပ္ကုိလဲ မိတ္ဆက္ေပးဦး”
သူ႔ကုိယ္လံုးႀကီးနဲ႔ လုိ႔ စိတ္ထဲ ေတြးမိေပမဲ့ … “အင္းပါဟာ” လုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။
က်မကုိ မီမီဟန္က ေျခသည္းေတြေတာင္ ကူဆုိးေပးေသးတယ္။ ေျခသည္း လက္သည္း ေျခာက္သြားေတာ့ က်မ မွန္ထဲ ၾကည့္လုိက္တယ္၊ လွပါတယ္။ ဆံပင္ရွည္နဲ႔ ရင္ေစ့အက်ီရုိးရုိး၊ ေအာက္က တက္ထရြန္ ထမီေျဗာင္နဲ႔။ ထမီတုိတုိ ဝတ္တာ သိပ္ေခတ္မစားေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ က်မ သိပ္တုိေအာင္ မဝတ္ပါဘူး၊ ေျခမ်က္စိ ျမင္ရရံုပဲ။
ေပးထားတဲ့ လိပ္စာေရာက္ေတာ့ ကြန္ဒုိအဝမွာ လံုျခံဳေရးေကာင္တာ ရွိေနတယ္။ က်မ သြားရမဲ့ အခန္းနံပါတ္ ေျပာျပလုိက္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးက က်မကုိ ၾကည့္တယ္၊ အၾကည့္က တမ်ဳိးပဲ။ ဘာမွ မေျပာေပမဲ့ က်မ စိတ္ထဲ သိပ္မေက်နပ္ဘူး၊ လူကုိ အထင္ေသးသလုိလုိနဲ႔။ သက္ျပင္းတခ်က္လဲ ခ်တယ္။ မသိရင္ ေထာင္က်ေတာ့မဲ့ ရာဇဝတ္သားကုိ ၾကည့္တာမ်ဳိးလုိလုိနဲ႔။ လွည့္ျပန္ရင္ ေကာင္းမလား။
အုိ … မဟုတ္တာ။ သူ႔ဘာသာသူ ၾကည့္တာနဲ႔ပဲ က်မက က်မအလုပ္ က်မ မလုပ္ပဲ ေနရမလား။ က်မကုိ ဓာတ္ေလွခါးကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီး အေပၚသြားဖုိ႔ ခလုတ္ပါႏွိပ္ေပးလုိက္တယ္၊ မႏွိပ္ခင္မွာ သက္ျပင္းတခါ ထပ္ခ်ေသးတယ္။ ဘယ္လုိလူႀကီးလဲ မသိဘူး။
ဓာတ္ေလွခါးက ဒင္ကနဲ ျမည္ၿပီး ရပ္သြားတယ္။ က်မ သြားရမဲ့ အထပ္ကုိ ေရာက္ၿပီ။ က်မ လက္ဖ်ား၊ ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာျပန္တယ္။ ေပးထားတဲ့ အခန္းနံပါတ္ကုိ က်မ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္ဘက္လား။ ညာဘက္လား။ အခန္းေတြက အစဥ္အတုိင္းပဲဆုိေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မရွာလုိက္ရဘူး။
“တင္း ေတာင္”
က်မ လူေခၚ ဘဲလ္ကုိ ႏွိပ္လုိက္တယ္။ အၾကာႀကီးပဲ။ ေနာက္တခါ ထပ္ႏွိပ္ရတယ္။
“တင္း ေတာင္” “တင္း ေတာင္”
အထဲက လႈပ္ရွားသံ ၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ တံခါးဟလာတယ္။
“ဘယ္သူလဲ”
က်မ နံမည္ကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ တံခါးက ပြင့္သြားၿပီး အထဲကေန သက္လတ္ပုိင္းအရြယ္ လူႀကီးတေယာက္ ထြက္လာတယ္။ သိပ္အ၀ႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ဗုိက္ေတာ့ ရႊဲေနၿပီ။
“ေၾသာ္ … လဲ့လဲ့လုိ႔ ေခၚမယ္ေနာ္။ ဦးက တုိနီပါ။”
က်မတုိ႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ့ ဗီဒီယုိ ကင္မရာနဲ႔ က်မကုိ စရုိက္တယ္။
“အုိ … မရုိက္ပါနဲ႔။”
သူက က်မေျပာတာ အမႈမထားပဲ ဆက္ရုိက္တယ္။
“မဟုတ္ဘူး၊ ေရြးတဲ့အခါက် ရုပ္ေသခ်ည္း ၾကည့္လုိ႔မရဘူး လဲ့လဲ့ရဲ႕။ တီဗြီရုိက္တာမ်ဳိးက် ရုပ္ေသမွာ လွေပမဲ့ တီဗြီမွာ လွခ်င္မွ လွတာ။”
က်မကုိ ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုး ၾကည့္တာ မဟုတ္ပဲ ကင္မရာနဲ႔ အေပၚေအာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရုိက္ေနတယ္။ က်မ အခန္းကုိ အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အခန္းဖြဲ႕မထားဘူး။ ပစၥည္းေတြက ျပန႔္က်ဲေနတယ္။ ေထာင့္တခုမွာ ဆုိဖာ၊ ဆက္တီေတြရွိၿပီး တျခားေထာင့္မွာက ၂ ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာႀကီးတခု။ ဒီဘက္ပုိင္းမွာ မွန္ေတြ၊ အလွျပင္ခံုေတြ။ မီးဆလုိက္ေတြလဲ ရွိတယ္။ စတူဒီယုိ သေဘာမ်ဳိးပဲ။
ကင္မရာနဲ႔ မွန္ေျပာင္းေတြ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ႀကီးနားမွာ လူတေယာက္ ထုိင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကုိ လွည့္ၾကည့္တယ္။ အသားနီစပ္စပ္နဲ႔ ျမန္မာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ႏွာေခါင္းေကာက္ေပမဲ့ ကုလားလဲ မဟုတ္၊ မ်က္ႏွာျဖဴလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဘာလူမ်ဳိးမွန္း က်မ မေျပာတတ္ဘူး။
“အဲဒါ ဂ်ိမ္းစ္လြင္ေလ။ ဂ်ိမ္းစ္ … ဒါ လဲ့လဲ့”
“ဟုတ္၊ … ႏုိက္စ္တူ မိယူ (ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။)”
“…”
က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။ က်မတုိ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ သူ႔ေဘးမွာ ထုိင္ခုိင္းတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဦးတုိနီထက္ေတာ့ ငယ္ပံုရပါတယ္။ က်မ မွန္းေတာ့ မမွန္းတတ္ဘူး။ ၃၀ ေတာ့ မေက်ာ္ေသးတာ ေသခ်ာတယ္။ က်မထက္ ေခါင္းတလံုးေလာက္ ပုိျမင့္ေတာ့ ၅ ေပ ၁၁ ေလာက္ ရွိမယ္ပဲ ထင္ရတယ္။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္ထုိင္လုိက္ေတာ့ ေသခ်ာေျပာဖုိ႔ေတာ့ ခက္လိမ့္မယ္။
ပါးခ်ဳိင့္ တဘက္ပဲ ရွိတဲ့ ဂ်ိမ္းစ္က ဆြဲေဆာင္မႈ တမ်ဳိး ရွိပါတယ္၊ အာႏုိးလုိ ကာယဗလေမာင္ႀကီးပံု ေပါက္မေနေပမဲ့ အားကစားလုပ္ပံု ရပါတယ္ … ႂကြက္သား ဖုဖုေလးေတြ ရွိတယ္။ က်မ သူ႔ကုိ ခုိးၾကည့္ေနမိတာ အေတာ္ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ စကားစေျပာမွ က်မလဲ က်မကုိယ္ က်မ သတိထားမိတယ္၊ ရွက္ေတာ့ အရွက္သား။ သူ႔ေဘးမွာ ထုိင္ရတာ သိပ္မလံုတာနဲ႔ က်မ ထမီေအာက္ထဲမွာပဲ ေပါင္ကုိ ခ်ိတ္ထုိင္လုိက္တယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔ … အာ … ေမာ္ဒယ္လ္ ေအဂ်င္စီ အသစ္ပါ။ မိန္း (အဓိက) မားကတ္လုပ္ဖုိ႔ ေမာ္ဒယ္လ္ ရွားေနတယ္ … အဲ က်ေနာ္တုိ႔ ရွာေနတယ္ေပါ႔။ … အဲဒါ … မိန္းကေလး … အဲ လဲ့လဲ့က လုပ္ႏုိင္မလား။”
ဦးတုိနီက ၀င္ရွင္းျပတယ္။ သူတုိ႔ ေအဂ်င္စီ အသစ္မွာ အဓိက ေမာ္ဒယ္လ္ (ရုပ္ရွင္လုိဆုိရင္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးေပါ႔ေလ) မရွိေသးလုိ႔ ရွာေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွာထက္ကုိ အာရွႏုိင္ငံေတြကုိ ထုိးေဖာက္မွာဆုိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ အခု လက္ငင္း သနပ္ခါး အပါအ၀င္ အလွကုန္ ပစၥည္း ၂ ခု ၃ ခု ေၾကာ္ျငာ လက္ခံထားတာမုိ႔ ဒီေန႔ က်မကုိ ရုိက္တဲ့ ဓာတ္ပံု/ဗီဒီယုိေတြကုိ အလုပ္ရွင္ကုိ အျမန္ျပၿပီး သူႀကိဳက္တယ္ဆုိရင္ ေနာက္တပါတ္ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္စရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ႔။
“အဲ့ … ဒါ မိန္းကေလး၊ ရုိက္ဖုိ႔ အဆင္ေျပလား။ ေျပတယ္ဆုိရင္ … လက္ငင္းကုိ ၂ ေသာင္း … အဲ အဲ ၅ ေသာင္းေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ … ဟုိဒင္းမွာ ဆုိင္းရမယ္။ အုိင္ ေျပာတာ … စာခ်ဳပ္မွာ ဆုိင္း … လက္မွတ္ထုိးေပးရမယ္လုိ႔။”
ျမန္မာမဟုတ္မွန္း သိသာေနေပမဲ့ ဂ်ိမ္းစ္က ဗမာလုိ ေတာ္ေတာ္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ေျပာတတ္တာပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဂ်ိမ္းစ္က ကင္မရာကုိ ထုတ္ၿပီး ဓာတ္ပံု စရုိက္ေတာ့တာပဲ။
“လွတယ္ လဲ့ … လွတယ္ … အရမ္းမုိက္ … ေကာင္မေလး … လွတယ္”
ဓာတ္ပံုရုိက္ရင္း ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ ဆက္တုိက္ ခ်ီးမြန္းေနတယ္။ က်မ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖစ္ေလ သူက ပုိသေဘာက်ၿပီး ခ်ီးမြန္းေလပဲ။ တခါတေလမွာ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ ကုိယ္ဟန္ကုိယ္ထား ဘယ္လုိဆုိတာ ျပေပးတယ္။ လက္ေတြ၊ ပခံုးေတြ အကုိင္ခံရေတာ့ က်မမွာ ရွက္အားပုိရသလုိ တမ်ဳိးတုိးတုိးလဲ ျဖစ္လာပါတယ္။
ကုတင္ေပၚမွာ ေျခဆင္းထုိင္ရင္း လက္ကုိ ေနာက္ပစ္ထားတဲ့ပုိ႔စ္၊ ၿပီးေတာ့ … ဒူးကုိ ေကြးလုိက္ၿပီး ေခါင္းေလး တေစာင္းတင္တဲ့ ပုိ႔စ္၊ ေနာက္ … မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ စံုလင္တဲ့ ပုိ႔စ္ေတြ က်မ လုပ္ျပရတယ္။ တခါမွာ အရမ္းနန္းဆန္ဆန္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေလး ဒူးေကြးထုိင္ၿပီး ကင္မရာကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေပးရေသးတယ္။ ေနာက္တခါက်ေတာ့ ၾကာမူပုိပုိေလး ႏႈတ္ခမ္းကုိက္ထားတဲ့ ပုိ႔စ္။
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ခ်ီးမြန္းေနတာ၊ မရပ္မနားပဲ။ ပါးစပ္က အျမဳပ္ထြက္မတတ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးေနမွာ။ က်မ ဆံပင္ကစ ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုး … လက္သည္းေလးေတြက ဘယ္လုိလွတာ၊ ဒူးေလးေတြက ဘယ္လုိ လံုးေနတာ။ သူမုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဗမာလုိသာ ေျပာတတ္ရင္ … က်မ သူ႔ေတာ္ကီနဲ႔တင္ ေဘာ္လီကြၽတ္ေလာက္ပါတယ္။
သူ႔ၾကည့္ရတာ အလုပ္ကုိ အလုပ္နဲ႔ တူေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိးရွင့္။ အဲဒီေတာ့ က်မ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့လာၿပီး ပုိ႔စ္ေပးရတာ ပုိၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအလုပ္နဲ႔ က်မနဲ႔ အဆင္ေျပဖုိ႔ပဲ က်မ စိတ္ထဲ ရွိေတာ့တယ္။ ပုိ႔စ္ေပးရတာ ေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းလာပါတယ္။ ထမီကုိ မၿပီး ေျခဖ်ားေထာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ပံုမ်ဳိး ရုိက္ဖုိ႔ က်မကေတာင္ အၾကံေပးလုိက္ေသးတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ၂ ပံု ၃ ပံု ရုိက္ၿပီး ေျပာတယ္။
“လဲ့ … ေျခေထာက္ လွတယ္။”
အက်ီကုိ ၾကယ္သီး တလံုး ျဖဳတ္လုိက္ဖုိ႔ ဂ်ိမ္းစ္က အၾကံေပးတယ္။ လည္ပင္းေပါက္ေတာ့ ဟုိက္ေနေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ စ်ာန္၀င္ေနတယ္ေလ။ သူ႔စကားမဆံုးခင္ပဲ က်မ ၾကယ္သီးတလံုး ေဖာ္လုိက္တယ္။ ခ်ပ္ကနဲ ခ်ပ္ကနဲ ဓာတ္ပံုဆက္ရုိက္တယ္။ ပုိ႔စ္တခုနဲ႔ တခုၾကားမွာ နည္းနည္းမွ မနားဘူး။ ဖလင္လဲတဲ့ အခ်ိန္ပဲ နားတယ္။
က်မ ေပ်ာ္ေနမိတယ္၊ ဂ်ိမ္းစ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ေကာင္းတယ္။ သူက ေဖာ္ေရြတယ္။
ဂ်ိမ္းစ္က ဖလင္တလိပ္ကုန္ေတာ့ ေနာက္တလိပ္မထည့္ပဲ ရပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ ထုိင္ေနတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ သူလဲ လာထုိင္တယ္။
“ဒီေန႔ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ရပ္ႏုိင္ၿပီ။”
အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာေတာင္ က်မ သတိမထားမိဘူး။ အခ်ိန္ ၂ နာရီ နီးပါးရွိသြားၿပီပဲ။
အျပင္မွာ ဝုန္းကနဲ မုိးေတြ ရြာခ်တယ္။
ဦးတုိနီကေတာ့ ဗီဒီယုိ ရုိက္လုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ မွတ္ပံုတင္ျပဖုိ႔ ေတာင္းတယ္။ က်မ အိတ္ထဲက မွတ္ပံုတင္ ထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့ သူယူၾကည့္တယ္။
“၁၉ … နဲ႔ … … ၈ လ … အဲ့ ၁၆/၁၇ ပဲ ထင္ရတယ္၊ ႏုတယ္ လဲ့။”
“အပုိေတြ၊ ေျမႇာက္ေနျပန္ပါၿပီရွင္”
က်မ သူ႔ပခံုးကုိ ရုိက္လုိက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ျပန္ရုိက္မလုိ လုပ္ေတာ့ က်မ ေရွာင္လုိက္တုန္း ဟန္ခ်က္ပ်က္ေနတဲ့ က်မကုိ ေပြ႕လုိက္တယ္။ က်မ တကုိယ္လံုး ေစြ႕ကနဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ပါသြားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ က်မမ်က္ႏွာ နီးနီးေလး၊ ႏွာေခါင္းထိပ္ခ်င္း ထိေတာ့မယ္။
“ေကာင္မေလး … မဆုိးနဲ႔။”
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ ကုတင္ေပၚ ျပန္ခ်လုိက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲက ကလစ္ဘုဒ္ထဲမွာ က်မ နံမည္၊ ေမြးေန႔နဲ႔ မွတ္ပံုတင္ နံပါတ္ေတြကုိ ကူးေရးေနတယ္။ သူက ဗမာလုိလဲ ေရးတတ္တယ္။ ကလစ္ဘုဒ္ကုိ က်မကုိ ကမ္းေပးေတာ့ ဦးတုိနီက …
“လဲ့လဲ့ … ဒါက ဓာတ္ပံုေတြကုိ အသံုးျပဳခြင့္ေပးတဲ့ သေဘာပဲ။ အဲဒါ လက္မွတ္ထုိးမွ လဲ့လဲ့ကုိ ဦးတုိ႔ ပုိက္ဆံေခ်လုိ႔ ရမွာ။ ဒီ ဓာတ္ပံုေတြကုိလဲ ဦးတုိ႔ ေအဂ်င္စီအျပင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေပးဘူး၊ အလုပ္ရွင္ကုိေတာင္ မေပးဘူး။ စိတ္ခ်ေနာ္။”
သူေပးတဲ့ ကလစ္ဘုဒ္ေပၚက စာရြက္ေတြကုိ က်မ ဖတ္ေတာင္ မဖတ္ပဲ ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္မိတယ္။ ဒါထုိးမွ ပုိက္ဆံ ရမွာျဖစ္တဲ့အျပင္ ဖတ္လုိ႔လဲ နားလည္မွာမွ မဟုတ္ပဲ။ ထိပ္မွာေတာ့ အခြန္တံဆိပ္ေခါင္းေတြ ပါတယ္။
“၅ ဖရိမ္ေလာက္ က်န္တယ္။ ကုတင္ေခါင္းရင္း မွီလုိက္”
ဂ်ိမ္းစ္က မေျပာမဆုိ က်မနား ကပ္လာၿပီး ထမီကုိ ခါးကေန ေျဖခ်လုိက္တယ္။ က်မ ဆတ္ကနဲ ရုန္းေတာ့ ထမီစကုိ က်မ လက္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ ကုိက္ထားဖုိ႔ ေျပာတယ္။
“ဆက္ဆီပုိ႔စ္ေလး နည္းနည္း ထည့္ရုိက္ေစခ်င္လုိ႔ပါ။ မင္းသမီးေတြေတာင္ ထမီရင္ရွားတုိ႔၊ ေရစုိဝတ္တုိ႔နဲ႔ ရုိက္ၾကေသးတာပဲ။”
ဦးတုိနီက ၀င္ေျပာတယ္။
“လဲ့ … သိပ္ ၾကည့္ မလွဘူး။”
ဘာလုိေနလုိ႔လဲဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်မ သူ႔ကုိ ေမးဆတ္ျပလုိက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ပံုနဲ႔ …
“အက်ီခြၽတ္လုိက္”
ေၾသာ္ … ဒါမ်ား။ ျမန္ျမန္ၿပီး၊ ျမန္ျမန္ျပန္ရေအာင္ က်မ ကုတင္ေအာက္ဆင္း၊ ထမီကုိရင္လ်ား၊ တီရွပ္ကုိ ခြၽတ္လုိက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မေနာက္နားကေန လာၿပီး ထမီကုိ က်မလက္နဲ႔ ကုိင္ထားခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ ခြၽတ္ခုိင္းတယ္။ သိၿပီ၊ ကြၽတ္ေနတဲ့ ထမီကုိ ရင္ဘက္မွာ အုပ္ၿပီး လက္နဲ႔ ကုိင္ထားတာမ်ဳိး လုိခ်င္တာ။
သူလုိခ်င္ေနတဲ့ ပုိ႔စ္ရေတာ့ ကင္မရာက အသံထြက္လာတယ္။
“ခ်ပ္” … “မုိက္တယ္၊ ေကာင္မေလး၊ ေဂါ႔ဒ္”
က်မ သူ႔ကုိ ၾကာၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ဖလုိင္းကစ္ေပးလုိက္တယ္။
“ခ်ပ္”
ထမီရင္လ်ားျပန္ဝတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ဒူးတုပ္ထုိင္ေနတာကုိ ေနာက္က တပံု၊ ၿပီးေတာ့ အေပၚစီးက ရုိက္မဲ့ဟန္နဲ႔ သူ ကုတင္ေပၚ မတ္တပ္တက္ရပ္တယ္။
“ခ်ပ္”
ဂ်ိမ္းစ္က ဖလင္လိပ္ကုိ ကင္မရာထဲကေန ထုတ္တယ္။ ေနာက္တလိပ္ထပ္ထည့္တယ္။ ဦးတုိနီက က်မ လက္ထဲကုိ ၅၀၀ တန္ တအုပ္ထည့္ေပးတယ္။ က်မ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲကုိ ဟန္ပါပါပဲ ထည့္လုိက္တယ္။ ေရၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး၊ ျပည့္မွာပါ။
ၿပီးေတာ့ တေထာင္တန္ တအုပ္ကုိ က်မကုိ ျပၿပီး …
“လဲ့လဲ့”
“ရွင္”
“… ဒီေန႔ ရုိက္ကြင္းက ၿပီးၿပီ။ လဲ့လဲ့ ျပန္ခ်င္ရင္ ျပန္လုိ႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မုိးေတြကလဲ ရြာေန၊ ျပန္လဲ မျပန္ခ်င္ေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္ကုိ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ေပးႏုိင္မလား။ ဒီတအုပ္က လဲ့လဲ့အတြက္ပဲ။”
က်မ ျပံဳးၿပီး သူ႔ပုိက္ဆံကုိ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ဦးတုိနီက ေနာက္ဆုတ္လုိက္ေတာ့ က်မ ကုတင္ေပၚမွာ ကုန္းကြကြ ျဖစ္သြားတယ္။ သူလွမ္းေပးေတာ့ က်မယူၿပီး အိတ္ထဲ ထည့္မလုိ႔ လုပ္ေနတုန္း …
“အေပၚပုိင္း ႏုဒ္ရုိက္ရမွာ”
က်မ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္သြားတယ္။ လက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ တေထာင္တန္အုပ္ကုိ က်မ သံေယာဇဥ္ မျဖတ္ႏုိင္သလုိပဲ။ ႏုဒ္ေတာ့လဲ မရုိက္ရဲဘူး။
“ဂ်ိမ္းစ္က ေလ့က်င့္ဖုိ႔ လုိေနလုိ႔ပါ။ ဦးတုိ႔ ပံုေတြကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မျပပါဘူး။”
က်မ တေထာင္တန္အုပ္ကုိ အိတ္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ က်မ ေပ်ာ္ေနတယ္၊ ေငြနံ႔ရလုိ႔ ဘာမွ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ကုိလဲ က်မ ယံုမိတယ္ေလ။ ဘယ္သူမွမွ သိမွာမွ မဟုတ္တာ။ က်မ ထမီကုိ ခါးမွာ ခ်ည္လုိက္ေတာ့ ဦးတုိနီက ဗီဒီယုိေခြကုိ လဲတယ္။
“လွလုိက္တာ”
ဒီတခါ ခ်ီးက်ဴးတာက ဦးတုိနီပါ။ ဂ်ိမ္းစ္ကေတာ့ အံ့ၾသလြန္းဟန္နဲ႔ အုိးဟုိးဟုိးလုိ႔ပဲ ေအာ္ေနေတာ့တယ္။ ဒီတုိင္းေအာ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တပံုရုိက္၊ တခါေအာ္။
ရြာေနတဲ့ မုိးက သည္းလြန္းေတာ့ အခန္းထဲက ေလေအးေပးစက္က ေအးသထက္ ပုိေအးလာတယ္။ က်မ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးေတြ ေတာ္ပီဒုိ ထိပ္ဖူးေလးေတြလုိ ေထာင္ထလာတာေပါ႔။ ဂ်ိမ္းစ္ပါးစပ္က အာလုပ္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ထြက္လာျပန္တယ္။
“ခ်ပ္” “အာပါးပါး”
ရွက္သလုိလုိေတာ့ ရွိသား၊ က်မ လက္နဲ႔ ကာလုိက္ခ်င္ေပမဲ့ ၁၀၀၀ တန္အုပ္ရဲ႕မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ဒီအတုိင္း ထားထားရတယ္။ ခဏေလး သည္းခံလုိက္ရင္ ၁ သိန္းဆုိလဲ ဟုတ္၊ ၂ သိန္းေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားမွာ။
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ အေနအထားျပင္ေပးမဲ့ဟန္နဲ႔ ေရွ႕တုိးလာတယ္။ သူ႔ဘက္ဘက္လက္က က်မ ညာဘက္ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးကုိ လာပြတ္တယ္၊ ပြတ္တယ္ဆုိတာထက္ စက္ဝုိင္းေလး လာေရးၿပီး တခ်က္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ညႇပ္လုိက္တယ္ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္။ အျပင္မွာ လက္ေနတဲ့ လွ်ပ္စီးနဲ႔အၿပိဳင္ က်မ ကုိယ္ထဲမွာ လွ်ပ္တျပက္ ျပက္သြားတယ္။ က်မ ညီမေလးကပါ စစ္ကနဲ၊ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတာ။
ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ က်မ မသိဘူး၊ ျဖစ္ႏုိင္တာက က်မ ရည္းစားသနာ မရွိတာ နည္းနည္း ၾကာေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ခ်ီးမြန္းခန္းဖြင့္ထားတာကုိ ၾကည္ႏူးသာယာေနမိတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘယ္မိန္းကေလးက သူ႔ကုိလွတယ္ေျပာရင္ မေက်နပ္ပဲ ရွိလုိ႔လဲလုိ႔။ ဒါမွမဟုတ္ က်မ ကုိယ္အေပၚပုိင္း ဗလာနဲ႔ ဓာတ္ပံု အရုိက္ခံေနရတယ္ဆုိတဲ့ အသိက စိတ္လႈပ္ရွားေစလုိ႔လဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လွ်ပ္စစ္ဆုိတာ တခါ စီးဖူးသြားရင္ ေနာက္တခါ ထပ္စီးဖုိ႔ လြယ္သြားၿပီေလ။ က်မ ျငင္းဆန္ ရုန္းကန္တာ မလုပ္မိခဲ့ဘူး။
“36-24-38 လား”
ပထမ က်မ သူေျပာတဲ့ နံပါတ္ေတြကုိ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္မွ က်မ ကုိယ္အတုိင္းအထြာကုိ ေမးေနတာမွန္း သေဘာေပါက္တယ္။ သူေျပာသေလာက္ က်မက မဖံြ႕ပါဘူး။ က်မ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
“၃၄ - ၂၅ - ၃၆ ရွင့္”
ဗမာလုိေျပာတာ သူခ်က္ခ်င္း နားလည္ပံုမရဘူး။ ေနာက္မွ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္နဲ႔ …
“ဂြတ္ဒ္ ဂြတ္ဒ္”
လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
က်မကုိ ႏုိ႔ေတြကုိ ကုိင္၊ ညႇစ္ၿပီး ကုိယ္ဟန္ျပဖုိ႔ ေျပာတယ္။ သူေျပာသလုိ ကုိင္၊ ေဆာ့ၿပီး ကုိယ္ဟန္ျပလုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ ကုိယ္ခႏၵာက က်မစိတ္ရဲ႕ သေဘာမပါပဲ အနတၱသေဘာေဆာင္လုိ႔ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ က်မ ႏႈတ္ခမ္းကုိ သပ္လုိက္မိတယ္။ ရွက္စိတ္နဲ႔အတူ ရမၼက္စိတ္ေတြလဲ ဟုန္းကနဲ ႂကြလာတယ္။ ကင္မရာေတြကုိ က်မ ေမ့သလုိလုိေတာင္ ျဖစ္တယ္။
ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ ကုတင္ေပၚ လွဲဖုိ႔ ေျပာတယ္။ က်မ ကုတင္စြန္းမွာ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွဲလုိက္တယ္။ က်မ ႏုိ႔ေလးေတြက လႈိင္းေတြလုိ လႈပ္ခါၿပီး ႏုိ႔သီးေခါင္းေတြက မ်က္ႏွာၾကက္ကုိ ဦးတည္ေနၾကတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က က်မကုိ အေပၚစီးကေန ရုိက္တယ္။ က်မက ႏုိ႔ေတြေအာက္ကေန လက္နဲ႔ ေပြ႕တင္ၿပီး ကုိယ္ဟန္ျပတယ္။
“အရမ္း … လွတယ္ လဲ့”
ဂ်ိမ္းစ္က ကင္မရာ အရုိက္မပ်က္တမ္း သူ႔ဘယ္လက္နဲ႔ က်မ ေပါင္ကုိ လာထိတယ္။ က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘူး၊ အာေစးထည့္ခံထားရသလုိ ႏႈတ္က ဆံြ႕အေနတယ္။ က်မ ဘယ္ဘက္ေပါင္ကုိ ထမီေပၚကေန ပြတ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ ပုိအတင့္ရဲလာတယ္။ ဒူးဆစ္နားကေန တျဖည္းျဖည္း အစံုအဆန္ ပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔ ေပါင္ရင္းဘက္ကုိ ေရာက္လာတယ္။
က်မ ဘာျဖစ္လုိ႔ရယ္မသိ၊ ေပါင္ေတြကုိ ကားေပးလုိက္မိတယ္။ ကင္မရာေနာက္က ဂ်ိမ္းစ္ရဲ႕ အျပံဳး … သူ က်မ ညီမေလးကုိ အုပ္ကုိင္မိသြားၿပီ။ ရသာဖူးေလးကုိ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးက မိမိရရ ဖိခ်လုိက္တယ္။
က်မ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စဥ္းက်သြားတာ မွတ္မိတယ္။ က်မ အသက္႐ႉေတြ ျမန္လာတယ္။
“အုိး ေဘဘီ … ႏုိးပန္တီ ? ဘာလဲ၊ က်က် နန ျပင္ဆင္လာတာ။”
“မဟုတ္ဘူး … အဟင္းးးး က်မ မဝတ္တတ္ အာ့ … အဟား”
က်မ ျပန္ရွင္းျပဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ မရေတာ့ဘူး၊ ပန္တီမပါတာကုိက ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္စရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ က်မကုိက ဆတ္စလူးထလုိ႔ ဝတ္မလာတာလုိ႔ပဲ ထင္ၾကတဲ့ ေယာက္်ား ၂ ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ခါးအထိ လိပ္တင္ခံလုိက္ရတဲ့ ထမီေလးရဲ႕ အကာအကြယ္မဲ့သြားတဲ့ အေမႊးအမွ်င္မဲ့ ညီမေလးဆီမွာ။ စားေနက် ေၾကာင္ဖားႀကီး ဂ်ိမ္းစ္ရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ လက္ေအာက္မွာ က်မ စကားလံုးေတြ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။
ဂ်ိမ္းစ္က ရသာဖူးေလးကုိ ဖိပြတ္လုိက္ျပန္တယ္။ က်မ ပင့္သက္႐ႈိက္လုိက္တာကုိ တဆက္တည္း ကင္မရာနဲ႔ ရုိက္ယူလုိက္တယ္။
“ဟာ့ … ” “ခ်ပ္”
“ဂြတ္ဒ္ လား … ေဘဘီ”
က်မ ေခါင္းျငိမ့္ျပမိတယ္။
“ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္”
သူ႔စကားအဆံုးမွာ က်မ လက္က ညီမေလးေပၚကုိ ေရာက္ေနၿပီ။ ေကာင္းခန္းေရာက္မွ သူက ရပ္လုိက္သလုိမ်ဳိး။ သူေမႊးတဲ့မီး က်မ ျငိမ္းေအာင္ သတ္ရေတာ့မယ္ေလ။ မျငိမ္းပဲ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူးရွင္။
လက္နဲ႔ ဖိခ်လုိက္ၿပီး စက္ဝုိင္းေလးေတြ ရစ္လုိက္တယ္။ ရသာဖူးေလးကုိ တုိက္ရုိက္ ထိတာ က်မ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စက္ဝုိင္းရစ္ေလးေတြ ရစ္တယ္။ က်မ ညီမေလးငုိတာ တမံက်ဳိးသလုိပဲ။ အရည္ေတြ စိမ့္စိမ့္ၿပီး စီးက်လာတာ။ လက္တေခ်ာင္းတည္းကေန လက္ ၃ ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖိၿပီး စက္ဝုိင္းပံု ပြတ္တယ္။ ပြတ္ေလ ယားေလပဲ။ ယားေလ ျမန္ျမန္ ပြတ္ေလပဲ။ က်မ ခါးကုိေကာ့ၿပီး မ်က္လံုးေတြ မွိတ္လုိက္မိတယ္။ ႏုိ႔ေတြ အေပၚကုိ ျပဴးတက္လာတာကုိ ဂ်ိမ္းစ္က တကြက္ထပ္ရုိက္တယ္။
“ခ်ပ္”
က်မ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ကုိ ေရႊ႕ၿပီး ေခါင္းအံုးပံုကုိ မွိလုိက္တယ္။ က်မ ေပါင္ကုိကားၿပီး ေျခေထာက္ကုိ ေထာင္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပေနတဲ့ ထမီကုိပါ ေၾကကုန္မွာစုိးလုိ႔ ဖယ္လုိက္တယ္၊ ေၾကတာကေတာ့ ေၾကေနပါၿပီ။ အရမ္းမေၾကေအာင္ ဖယ္လုိက္တာပါ။
ကင္မရာ ၂ လံုးက က်မ ညီမေလးကုိ ခ်ိန္ထားၾကတယ္။ က်မ ေခါင္းထဲမွာ ဒါေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ က်မ တေယာက္တည္းရွိသလုိပဲ လြတ္လပ္ေနတယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ ပြတ္ေတာ့မယ္။
Comments
Post a Comment