မျှော်လင့်ခြင်းတို့ ဆုံစည်းရာ

 

မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။လေညှင်း ရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာအမှန်ပါ။သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့ ချစ်သူရဲ့ အပြုံးလို့ပြောရမှာပဲ။ကျွန်တော်နဲ့သူ စ တွေ့ဖြစ်တာ မွေးနေ့ပွဲ တစ်ခုမှာပေါ့။ ညမီး အလင်းရောင်အောက်မှာ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ ထင်းနေအောင်လှပ တဲ့မိန်းကလေးကို ကျနော်မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ။သူကလည်း ကျွန်တော့် အကြည့်တွေကို ချက်ချင်း သဘောပေါက် နားလည်ခဲ့ပါတယ်။ရှေုးရေစက်ကောင်းမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်ပေါ့သူက ကျွန်တော့်ထက် အသက်အများကြီး ငယ်တယ်ဗျ။ ကလေးပီပီ ချွဲလိုက်၊ နွဲ့လိုက် ကျွန်တော် စိတ်ညစ်နေတဲ့ အချိန် ရီစရာလေးတွေ ပြောလိုက်။အလိုက်သိပြီး ချစ်ဘို့ကောင်းတဲ့ချစ်သူလေးပါ။အချိန်စက်ဝန်းရဲ့ သယ်ဆောင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီ။ သူရဲ့ဖြူစင်မှုကလေးကို ကျွန်တော် အခွင့်ရေး မယူရက်ခဲ့ဘူးဗျာ။ မနက် အလုပ်မသွားခင်သူ့အိမ်ရှေ့ဖြတ်လျှောက်၊ ညနေရုံးဆင်းတော့ တစ်ခါဆုံ။

ပိတ်ရက်ကလေးတွေမှာ သူတက်နေတဲ့သင်တန်းလေးတွေ လိုက်ပို့ပြန်ကြို။ အေးချမ်းပြီး အပူပင်မရှိတဲ့ ချစ်သူဘဝလေးပါ။အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ တွယ်တာမှုကလည်း နက်ရှိုင်းလာသလို တနေ့ထက်တနေ့ဆူဖြိုးဖွံ့ထွားလာနေတဲ့ ချစ်သူလေးကို ယခုထက်ပိုမို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ် လောဘတွေတက်လာမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မတောင်းဆို ရက်ခဲ့တာတော့အမှန်ပါ။ဒီညနေကတော့ ကျွန်တော်တို့ဘ၀ အတွက် အမှတ်တရ ဆိုတာထက် ပိုပါတယ်။မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းကလေးတွေကို သူသဘောကျတယ်လေ။ ဒီလို နေ့မျိုးဆို ကျွန်တော်တို့အမြဲ အပြင်သွားဖြစ်တယ်။ လမ်းလျှောက် ထွက်တာတို့၊ စက်ဘီးစီးတာတို့ပေါ့။ ခုလည်း မြို့စွန်က လယ်ကွင်းပြင်တွေဘက် စက်ဘီးစီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ကနင်း သူကစက်ဘီး ဘားတန်းပေါ်မှာထိုင်လို့ ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲ သူ့ကိုယ်လုံးကလေးတိုးဝင်ပြီး တီတီတာတာ စကားလေးတွေပြောလိုက်၊ အသံလွင်လွင်လေး ရယ်လိုက်နဲ့။တင်ပါးကျော်ကျော်ရှည်တဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို ဖဲပြားကြိုးနဲ့ ဖွဖွလေးချည်ပြီးပခုံးရှေ့ တစ်ဘက်တည်းကို သိမ်းချထားတယ်။ မွှေးရနံ့တစ်မျိုးလေးသင်းပျံ့နေတဲ့သူ့ခေါင်းကလေးက ကျနော့်မေးဖျားအောက်မှာ။ သူရဲ့ကိုယ်သင်းနံလေးက ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ရိုင်းတွေမွေးဖွားစေတာ အခါခါပါပဲ။စက်ဘီးနင်းရင်း သူဆံပင်လေးပွနေလို့ တချက်ပြန်အသိမ်း သွေးကြောစိမ်းလေးတွေသမ်းနေတဲ့ သူ့လည်ဂုတ်ကလေးကို အနမ်းလေးတချက်ပေးရင်း မနာအောင် ကိုက်လိုက်တယ်။

“ကို… လုပ်နဲ့…ယားလို့…ခိခိ”ကျွန်တော်ကပဲ ချစ်တတ်လွန်းတာလား သူကလေးကပဲ ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းတာလား ဘာရယ်မဟုတ်ပြောလိုက်တဲ့ စကားသံကလေးကအစ ကျွန်တော့်အတွက် နှလုံးသွေးတွေ ပေါက်ထွက်သွားစေသလိုပဲ။“ကို မောပြီလား… လမ်းလျှောက် ကြမယ်လေ…”“မောပါဘူးငယ်ရယ်… ငယ်လေး လျှောက်ချင်ရင်တော့ လျှောက်မယ်လေကိုက မိုးရွာမှာစိုးလို့ကွ… ထီးလည်း ပါမလာဘူးကော”“ရွာတော့ဘာဖြစ်လဲ ကို ရ မိုးရေချိုးပြန်မှာပေါ့ လျှောက်မယ်လို့… နော်”“ခဏ လျှောက်ချင် လျှောက်လေငယ်၊ မိုးရေတော့မချိုးရဘူး ငယ်လေး မိုးမိတိုင်း ဖျားတတ်တယ်… ဟုတ်”ဒီလိုနဲ့ စက်ဘီးကို လက်တစ်ဘက်ကတွန်း၊ တစ်ဘက်က ချစ်သူ ရဲ့နှုးညံ့တဲ့ လက်ကလေးကိုကိုင်ပြီး လမ်းလျှောက်ဖြစ်ကြတယ်။ သူက ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ခိုထားပြီး တချက်တချက် ခေါင်းလေး ငဲ့မှီလိုက်တိုင်း သူ့ရင်သားပြည့်ပြည့်လေးတွေက ကျွန်တော့် လက်မောင်းနဲ့လာလာထိနေတာပေါ့။ တခါတခါ ရှေ့ကို ကလေးတယောက်လို့ ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်ချိန်များ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားတဲ့ သူရဲ့ တင်သားစိုင်တွေက ကျွန်တော့် အတွက်တော့ မီးလောင်ရာလေ ပင့်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ခါတိုင်းထက် ပိုထိန်းရခက်နေတယ်ဗျာ။တကယ်က သူနဲ့လက်ထပ်ဘို့ကျွန်တော့်မှာ လုံလောက်တဲ့ ပြင်ဆင်မှုတွေရှိနှင့်ပြီးပါပြီ။မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဘို့မရဲသေးတဲ့ သူ့ကို ကျွန်တော် စောင့်ပေးနေရတာ။သူနဲ့ဆုံလိုက်တိုင်း ရေကုန်ရေခန်း ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့ ကျွန်တော်၊ လက်မထပ်ခင်အခွင့်ရေးယူဘို့ကျတော့လည်း သူလေး စိတ်အနှောက်ယှက် ဖြစ်သွားမလား၊

ကျွန်တော့်အချစ်ကို သူအထင်သေးသွားမလားဆိုတဲ့ လားပေါင်းများစွာအတွေးနဲ့ရှေ့တိုးဘို့မရဲခဲ့ဘူး။နောက်တစ်ခုကကျွန်တော်ကမိဘအုပ်ထိန်းသူတွေမရှိတော့ဘဲကိုယ့်ဘဝကိုယ် တစ်ယောက်တည်းရပ်တည်နေတဲ့သူလေ။ ပြောပလောက်တဲ့အားနည်းချက်မျိုး မရှိပေမဲ့ သမီးရှင် တွေ မျက်စိကျလောက်အောင် မချမ်းသာတာတော့အမှန်ပဲ။ အတူနေရဖို့အချိန် ထပ်မဆွဲချင်တော့ဘူး။ဒီညနေတော့ ကျွန်တော် သူ့ကိုလက်ထပ်ကြဘို့ ပြောလိုက်မိတယ်။“ငယ်လေး ကိုတို့လက်ထပ်ကြရအောင်လေ၊ ကို ငယ်နဲ့ တူတူနေချင်ပြီကွာ၊ငယ့်ဖေဖေနဲ့မေမေကို ကိုလာပြောမယ်လေ…နော်”မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့သူကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။“နော်…ငယ်၊ ကိုလေ တစ်ခါတစ်ခါ ပင်ပန်းလာရင် ငယ်လေးကို ကို့နားမှာအချိန်ပြည့်ရှိနေစေချင်တယ်…”“ကို့ဘဝတစ်ခုလုံး ငယ်လေးကို အပိုင်ပေးချင်တယ်ကွာ၊ ငယ့်ကိုလည်း ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ…နော်”အနူးညံ့ဆုံးဖြစ်မဲ့ စကားလုံးလေးတွေရွေးပြီး တောင်းဆိုလိုက်မိတယ်။“ငယ်မှ ကျောင်းမပြီးသေးတာ ကို ရဲ့၊ မေမေတို့ခွင့်ပြုမယ်မထင်ဘူး၊ငယ်ကြောက်တယ်၊ ဘယ်ကဘယ်လို စ ပြောရမှန်းလည်း မသိဘူးလေ” အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျလာပါတယ်။

“ပြန်ရအောင်နော် ငယ်လေး မိုးမိနေမယ်….လာ စက်ဘီးပေါ်ပြန်တက်” ချစ်သူကို ရင်ခွင်ထဲထားပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး နင်းလာလိုက်ပါတယ်။မိုးနတ်မင်းက အခွင့်ရေးပေးတယ်ပဲ ပြောရမလား ကျွန်တော့်အိမ်ရှေ့နားအရောက်မိုးကဝုန်းကနဲ ရွာချလိုက်ပါရော။ သူတို့အိမ်ကနဲနဲ ဆက်သွားရဦးမယ်လေ။ကျွန်တော်လည်းစက်ဘီးကို အိမ်ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်ပါတယ်။“ခဏဝင်မိုးခိုရအောင် ငယ်”ကျွန်တော်တို့လည်း အိမ်ထဲ အရောက် မိုးကလည်း သည်းကြီးမဲကြီး ရွာပါလေရော။နဲနဲစိုသွားတဲ့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး“ငယ်လေး အဝတ်လဲချင်လား ” လို့မေးတော့“ရတယ် ကို…သိပ်မစိုပါဘူး…နေပါဦး ကို့မှာ မိန်းကလေး အဝတ်စား ရှိလို့လားငယ်လဲရအောင်..ခိခိ”“အယ် ကို့အင်္ကျီနဲ့ဘောင်းဘီတစ်ထည် ယူဝတ်လိုက်လို့ ရတယ်ကော လာကိုယူပေးမယ်”
အဲဒီလိုပြောရင်း သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို နောက်ကနေ လက်နှစ်ဘက်နဲ့အသာတွန်းပြီး ကျွန်တော့်အိပ်ခန်း ထဲခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အဆင်ပြေမယ်ထင်တဲ့ဝတ်စုံတစ်စုံ လိုက်ရှာထုတ်ပေးရင်း စိတ်ထဲကျိတ်ပြီး နောက်တဆင့်တက်ဖို့
အလျှင်အမြန်စဉ်းစားနေတုန်း…“အကျီလဲဝတ်လိုက်တော့ မေမေ မေးရင်ဘယ်လို ပြောမလည်း ကိုရဲ့”“မိုးတိတ်လို့ပြန်တော့ ငယ့်အကျီပြန်ဝတ်ပေါ့ ခုတော့ခဏ လဲဝတ်ထားလေကွာ”“အာ့ဆို ကို အပြင်ထွက်ပေး“ကောင်းပါပြီ သခင်မလေးရယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လဲတော်မူပါ ကျွန်တော်မျိုးအခန်းပေါက်ဝက စောင့်နေပါ့မယ်”ကျွန်တော် သူ့ကိုပြုံးကြည့်ရင်း အလိုက်သင့် ပြန်ပြောပြီး သူအဝတ်လဲတာကိုလှမ်းကြည့်လို့ မြင်နိုင်မဲ့ တံခါးကြားနားမှာ နေရာယူလိုက်မိတယ်။

ဒီလောက်နဲ့တော့ အပြစ်မကြီးလောက်ဘူးထင်တာပဲ။ကိုယ့်ချစ်သူပဲလေသူဝတ်ထားတာက ရှေ့ကြယ်သီး လှလှလေးတွေပါတဲ့ ဂါဝန်ရှည်ရှည်ပျော့ပျော့လေးဗျ။ မိုးရေနဲနဲစိုထားလို့ လုံးဝန်းတဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကအထင်းသား ပေါ်လွင်လို့ ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။ ကလေးမက အပေါ်ပိုင်း ကြယ်သီးလေးတွေကို ဖြုတ်ပြီးကျွန်တော့်ရှပ်အကျီကိုအရင်ဝတ်ဘို့ပြင်တယ်… ပြီးမှ အောက်က ဘောင်းဘီကို စွတ်ပြီး သူ့ဂါဝန်တစ်ထည်လုံးကို လျှောချမယ်ထင်ပါရဲ့။ သူူကရပ်နေတာက အပေါက်ဝကို ကျောပေးထားတော့ ကျွန်တော်လည်း နောက်ကျောလေးပဲ မြင်ခွင့်ရတာပေါ့။ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး အကျီကိုပခုံးကနေ အသာချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကိုယ့်မျက်လုံးတောင် ကိုယ်မယုံနိုင်အောင်ပဲ ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားမိတယ်။ ဝင်းဝါတဲ့ အသားရေနဲ့တင်းတင်းရစ်ရစ် ကျောပြင်ကလေးကို ဖျတ်ခနဲလက်သွားတဲ့ လျှပ်စီးရောင်ကြောင့် ဖွေးကနဲ မြင်လိုက်ရတာ ကျွန်တော့် အသက်ရှုသံတွေ ကမောက်ကမ ကိုဖြစ်ကရော။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်အရမ်းကို ကံကောင်းသွားတယ်။ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချနေတဲ့မိုးက ချစ်သူကို ပြန်ချောင်းနေရတဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝကို သနားသွားတယ် ထင်ပါရဲ့ မျက်စိကျိန်းလုမတတ် လျှပ်ပျက်ပြီး ဂျိန်း…ဂျလိန်း ဆိုမိုးကြိုးပါ ပစ်ချ လိုက်ပါရော။ ရုတ်တရက် လန့်သွားတဲ့ ချစ်သူလည်း အခန်းထဲက ယောင်ယမ်းလန့်ဖြန့် ပြေးထွက်လာပြီး ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ အပြေးလေး တိုးဝင်လာပါတယ်။ အဲ့အချိန် သူ့ကိုယ်လုံးကလေးပေါ်မှာ ချွတ်လက်စ ဂါဝန်လေးက တစ်ဝက်တန်းလန်း။ အပေါ်ပိုင်းမှာ အတွင်းခံဘော်လီလေးနဲ့၊ အောက်ပိုင်းက ကြယ်သီးတွေ ကုန်အောင်မဖြုတ်ရသေးတော့ ဂါဝန်လေးက သူ့တင်ပါး ကားကားစွင့်စွင့်လေးပေါ်မှာ ကပိုကရို ချိတ်တင်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မိုးနတ်မင်းပေးတဲ့ မဟာအခွင့်အရေးကို မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာပေါ့။

ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးလည်း လေသံမိုးသံတွေနဲ့ဆူညံနေပါတယ်။ဒါပေမဲ့
အဲဒီလေသံမိုးသံတွေဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက ဆာလောင်မှု တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် ပေါက်ထွက်မတတ် ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားရဲ့ ဟစ်ကြွေးသံတွေကို မမှီတာအမှန်ပဲ။ ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှ မစောင့်စည်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ ကိုယ်လုံးအိအိ ကလေးကို တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ သူလည်း အသက်ရှုသံတွေမြန်ပြီး နှလုံးသားရဲ့ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားနေမှုက ရွှေရင်အစုံကို နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်လာတဲ့အထိပါပဲ။ ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထနေတဲ့ အရိုင်းပန်းကလေးကို အသက်ရှုမှားအောင် ဆွဲဆောင်ဘို့ကျွန်တော် ခြေလှမ်း စ လိုက်တယ်။ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားတာကို နည်းနည်း ဖြေလျှော့ပြီး ငုံ့ထားတဲ့ သူ့ခေါင်းကလေးကို မေးဖျားကနေ အသာ ဆွဲမော့ယူလိုက်တယ်။ ဆံနုလေးတွေ ကပိုကယိုကျနေတဲ့ နှဖူးပြင်၊ စိမ်းညို့နေတဲ့ မျက်ခုံးထူထူအောက်က မျက်တောင်ကော့ကော့တွေနဲ့ ချစ်ရည်ရွှမ်းနေတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေ၊ အဖျားလုံးလုံးကလေးနဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ နှာတံကလေး၊ သွေးကြောကလေးတွေ ယှက်ဖြာနေတဲ့ ပန်းနုရောင်ပါးပြင်ပေါ်မှာ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးက မထိတထိ စိုသွားတဲ့ မိုးစက်တွေကြောင့် တစ်ဝက်တစ်ပျက်ပဲ ကျန်တော့တယ်၊ ချစ်စရာ မေးချိုင့်ကလေးအပေါ်က ထူထူပြည့်ပြည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ.. ရင်ခုန်သံ စည်းချက်ကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးက ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။

အရင်ဆုံး သူ့နှဖူးပြင်လေးကို အနမ်းဖွဖွလေး ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်
ခေါင်းကို အသာပြန်မတ်လိုက်တော့ သူ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်း လေးတွေနဲ့မော့ကြည့်တယ်လေ။ကျွန်တော် အသာ ပြန်ပြုံးပြပြီး နှာခေါင်းချင်းထိတို့ကျီစယ်လိုက်တယ်။ သူသဘောကျတတ်တဲ့ အပြုအမူလေးပေါ့ဗျာ။“ငယ်….ချစ်လား”ဟုတ်”မေးစေ့လေးကို ပင့်ကိုင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။ တိုးတိုးလေပြောရင်း ခေါင်းလေးအသာငြိမ့်ပြတယ်။“ရဝူး..ပါးစပ်ကပြောကွာ ချစ်တယ် လို့”ကိုကလည်း အမြဲပဲ မေးနေတာကို ခေါင်းငြိမ့်ပြတာလဲ ဖြေတာပဲလေ”“ငယ်ရယ်..ကြားချင်လို့မေးတာလေကွာ”ကို့ငယ်လေး ပါးစပ်ကပြောတာ ကြားချင်တာပေါ့…ဘာလဲ မပြောချင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား…ရပါတယ် မဖြေချင်လည်းနေပါ”“အယ်…တွေ့လား သူ့ကျ စ တာလေးတောင် မခံနိုင်ဘူး ဦးကောက်တေးကြီး… ချစ်တယ် ချစ်တယ် အခါတစ်ရာ ချစ်တယ်..ကဲ”
“ချစ်တယ် ငယ်ရယ် အတူနေချင်ပြီကွာ”အဲဒီလို ကလေးဆန်ဆန် ပြောဟန်လေးတွေက ကျွန်တော့်သွေးသားတွေကို ပိုမိုဆူပွက်လာအောင် တွန်းအား ပေးနေသလိုပဲ။ သူ့နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းလေး၊ ချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ကျွန်တော် အသာအယာ စုပ်နမ်းမိတော့တယ်။ လက်တစ်ဘက်က သူ့ခေါင်းကလေးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်း ကျန်တစ်ဘက်က သူ့ခါးလေးကို ကိုင်ထားရာကတဆင့် ကျောပြင်တစ်လျှောက် စုံဆန်ပွတ်သပ်ပေး နေမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း တချက်တချက် သူ့ပါးစပ်ထဲလျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်တော့်အနမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကခွါပြီး လည်တိုင်ဆီကို ရွှေ့လိုက်ပါတယ်။ သိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေကလည်း ခါးကျင်ကျင်ကလေးအောက်က ဖွံ့ထွားတဲ့ တင်သားစိုင်တွေပေါ် တရွေ့ရွေ့ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။

“အို…ကို ဘာတွေ…”စကားဆက်ခွင့်မပေးတော့ပဲ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ တရစပ် ပေးလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်က သူ့ရင်သားမို့မို့လေးတွေကို ဘော်လီအကျီပေါ်ကတဆင့် ဆုပ်နယ်လိုက်တော့ ချစ်သူရဲ့တုန်ရီနေတဲ့ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရတယ်လေ။ “ကို..ဘာလုပ်မလို့လည်းဟင်”“ငယ်ကြောက်တယ် မလုပ်ပါနဲ့နော်..ငယ့်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးပါ ကိုရယ် နော်…”ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်ပြီး ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ တောင်းပန်သလို သူပြောတော့ ကျွန်တော် တကယ် စိတ်ထိခိုက်မိတယ်ဗျာ။“ငယ်ရယ်..ကို အခွင့်ရေးသမားမဟုတ်တာ ငယ်သိပါတယ် ချစ်လို ပါကွာ။ငယ့်ကို ချစ်လို့ပါ ငယ်လေးမကြိုက်ရင် ကိုဘာမှ မလုပ်ပါဘူး… ငိုတော့မငိုပါနဲ့ငယ်ရယ်.. ကို့ဘက်ကိုလည်း တစ်ချက်လောက် နားလည်ပေးစေချင်တယ်..နော်…”ကျွန်တော်သူ့ကို အပျော့ဆွဲနဲ့သိမ်းသွင်းစကား ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ ရင်ထဲကခံစားရတဲ့အတိုင်း ပြောလိုက်တာပါ။ ဒါကိုသူလည်း နားလည်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။

ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို အလိုက်သင့်လေး ပြန်တိုးဝင်လာပါတယ်။“ငယ်နဲ့ကို့ကြားမှာ စည်းလေးတစ်ခုခြားနေသလို ကို ခံစားမိတယ်…ငယ်နဲ့တစ်သားထဲ ထပ်တူကျတဲ့ဘဝမျိုးလိုချင်မိတယ် ငယ်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်ကွာ“ဒါပေမဲ့ ငယ်ရယ်.. ငယ်လေးသဘောမတူပဲ ကို ဘာမှ ဇွတ်အတင်းမတောင်းဆိုပါဘူး.. တကယ်လို့ပြောမိတယ် ဆိုရင်တောင် ကို့ စိတ်သက်သက်ပါ…ငယ့်ဆီက တစ်ခုခု တောင်းဆိုတာ မဟုတ်ပါဘူး.. နော်ကျွန်တော်လည်း တစ်ခါမှမပြောဘူးတဲ့ ကျွန်တော့် ခံစားချက်တွေကို သူ့ကိုပြောပြမိပါတော့တယ်။ မျှော်လင့်ချက် တစ်စုံတစ်ရာမပါတဲ့ ကျွန်တော့်စကားတွေက သူ့ကြောက်စိတ်ကို အနိုင်ယူသွားတယ်ထင်ရဲ့။“ကို..မျက်စိမှိတ်၊ ခေါင်းနဲနဲငုံ့”ကျွန်တော့် လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ပြန်သိုင်းဖက်ပြီး သူပြောတယ်။ သခင်မလေးရဲ့အမိန့်ကို ရင်ခုန်စွာနဲ့နာခံလိုက်မိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့်
နှုတ်ခမ်းတွေကို သူနမ်းလိုက်တယ်လေ။“ငယ်ရယ်.. ကို့ကိုစိတ်ဆိုးမယ်ဆိုလည်း ဆိုးလိုက်တော့ကွာ”ရင်ထဲက တီးတိုးရေရွတ်ရင်း သူ့ကိုဆတ်ကနဲ တင်းတင်းဆွဲဖက်.. မျက်နှာ တစ်ခုလုံးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ဗုန်းကျဲသလို အငမ်းမရ နမ်းပစ်လိုက်မိတော့တယ်။

သူလည်းကျွန်တော့်ကို အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းရင်း တုန့်ပြန်ရှာပါတယ်။ရာသီဥတုက ကိုယ့်ဘက်ပါလာတော့လည်း ယောကျ်ားပဲဗျာ။ နောက်မဆုတ်တမ်းပေါ့။
“ငယ်.. အခန်းထဲ သွားရအောင်.. နော်”“ကို.. ငယ်နဲနဲတော့ ကြောက်တယ်နော်”သူအသာအယာပဲ ခေါင်းလေးညိမ့်ပြပြီး ကတုန်ကရီပြောလာပေမဲ့ ကျွန်တော့် အပေါ်ငြင်းဆန်တဲ့ အရိပ်အယောင် မပါတာတော့ သေချာပါတယ်။
“ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဘို့မှ မလိုပဲ ငယ်ရဲ့”“ကြောက်စရာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငယ့်ကို သက်သေပြမယ်လေ…ဘယ်လိုလည်း”ပြုံးစိစိနဲ့ကျွန်တော်ပြောတော့ သူ မျက်စောင်းလေး ထိုးတယ်ဗျ။ အဲဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီပြီး အချစ်နန်းတော်သို့ ပထမဆုံး အလည်တစ်ခေါက် ခရီးကို စတင် ချီတက်လိုက်တယ် ဆိုပါတော့။

ရင်ခုန်သံတွေ ရထားတစ်စင်းလို မရပ်မနားခုတ်မောင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲမှာချစ်သူဟာ ပန်းလေးတစ်ပွင့်လို အလိုက်သင့်ပါလာပါတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်အကျီကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ မျက်နှာလေးကိုလည်းကျွန်တော့်ရင်ဘတ်နဲ့တိုးကပ်ပြီး ဖွက်ထားလိုက်သေးတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့သူ့ကို ကုတင်ပေါ်အသာလေး ချလိုက်တယ်။ ပက်လက်အနေထားရှိနေတဲ့သူကိုယ်လေးပေါ်ကို ကျွန်တော် အသာအယာ အုပ်မိုးပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ပါးနှစ်ဘက်ကို တစ်ချက်စီအနမ်းပေးပြီး မေးဖျားလေးကို ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်တယ်။လက်တစ်ဘက်ကနှဖူးပေါ်က ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ရင်း ကျန်တစ်ဘက်ကရင်သားဖုဖုတင်းတင်းလေးတွေကို ဘော်လီအကျီပေါ်ကနေ အသာအယာပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် ချေမွနေမိတယ်။ ချစ်သူရဲ့ ပြင်းပြင်းပြပြ အသက်ရှုသံတွေကကျွန်တော့်စိတ်ကို ပိုမိုတွန်းအား ပေးနေပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် တစ်ဆင့်တက်ပြီး သူ့ဘော်လီအကျီကို ချွတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အထိအတွေ့မှာခဏတာနစ်မြောနေတဲ့ သူ့ဆီက“ကို.. ဘာလုပ်မို့လဲဟင်… ငယ်ကြောက်တယ်နော်…”“ငယ်ရယ် ကိုပြောပြီးပြီကော…ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဖို့မဟုတ်ဘူးလေ.. ငယ်လေး စိတ်ကိုလျှော့ထား…နော်”ကျွန်တော် ချော့ပြောတော့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရှာတယ်လေ။ မျက်စိကိုစုံမှိတ် အံကျိတ်လို့ပေါ့။ ကျွန်တော်ရိုးသားစွာ ဝန်ခံပါတယ် သူကကျွန်တော့်အတွက် ပထမဆုံးမိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ့အတွက်တော့ ကျွန်တော်က ပထမဆုံးပါ။ ဒါကြောင့် ချစ်သူရဲ့ တုန့်ပြန်မှုတွေကို အကဲခတ်မိတဲ့ ကျွန်တော်လည်း အချိန်သိပ်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့ကျောအောက်ကို လက်လျှိသွင်းပြီး ဘော်လီချိတ်တွေကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ ဖြုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ လည်ပင်းတစ်လျှောက်နဲ့မျက်နှာအနှံ့ကို အဆက်မပြတ် အနမ်းတွေပေးရင်းပေါ့။ ဘော်လီလေး ဖယ်ထုတ်လိုက်မှ အိကနဲ ထွက်လာတဲ့ ရင်သားမို့မို့လေးတွေက မကြီးလွန်း မသေးလွန်း၊ ပန်းနုသွေးရောင် သီးလုံးလေးတွေက လုံးဝန်းပြီး ချစ်စရာလေးတွေပါ။ကျွန်တော့်အနမ်းတွေကို နေရာရွှေ့လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ လှပညီညာတဲ့ ရင်နှစ်မွှာ ကိုပေါ့။ လက်နဲ့အသာအယာ
ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း သီးလုံးကလေးတွေကို လျှာဖျားနဲ့ကလိပေးလိုက်။တချက်တချက် အသာစုပ်လိုက်၊ သွားနဲ့မနာရုံလောက်လေး ဖွဖွကိုက်ပေးလိုက်ပေါ့။
အဲဒီမှာ သူကလေးလည်း ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့လေးနဲ့ခါးလေးကို ကော့ပေးလာပါရော။

ကျွန်တော်ခေါ်ဆောင်ရာ အချစ်ရပ်ဝန်းကို သူအလိုက်သင့် ပါလာပြီဆိုတာ
ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ နို့ကလေးတွေ့စို့ပေးနေရင်းတစ်ဘက်က ကျန်နေသေးတဲ့ သူ့ဂါဝန်အောက်ပိုင်းကို ချွတ်ဘို့ကျွန်တော် ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ ကိုယ်ကို အောက်ဘက် လျှောချပြီး နူးညံ့တဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ သူ့ဗိုက်သားအိအိလေးကို အသာအယာ နမ်းရှိုက် လိုက်တယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ
့ ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက ချစ်သူ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးမွှေးညင်း
ထစေခဲ့ပြီလေ။ ကြယ်သီးလေးတွေ ခပ်သွက်သွက် ဖြုတ်အပြီးမှာတော့ ကျွန်တော့် အသက်ရှုသံတွေကို ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားစေတဲ့ အသားရောင် ပင်တီကလေးကို မြင်ခွင့် ရလိုက်ပါပြီ။ ပင်တီလေးအောက်က ဖုဖုဖောင်းဖောင်း ဖြစ်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့ရတနာလေးက ကျွန်တော့် ချစ်ခြင်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းရင်း သူ့ရဲ့ ပင်တီကို ချွတ်ဘို့ကြိုးစားစဉ်မှာပဲ ကျွန်တော့်လက်ကို သူလှမ်းဆွဲတယ်။

ကျွန်တော် အသာ ပြန်မော့ကြည့်တော့ လက်ကိုပြန်လွှတ်ပေးရှာပါတယ်။ ပင်တီလေးကို ညင်ညင်သာသာ ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော် သိလိုက်ရတာက ကျွန်တော့်ရဲ့ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကို သူကလေး အသေအချာ လွင့်မြော လိုက်ပါလာတယ် ဆိုတာကိုပါ။ ပင်တီကလေးမှာ ချစ်ဝတ်ရည်လေးတွေ စိုကွက်နေတယ်လေ။ သူ့ပေါင်တံဖြူဖြူကလေးနှစ်ဘက်ကို အသာ ဆွဲထောင်ကား လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သန့်ရှင်းစင်ကြယ် နေတဲ့ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ ရတနာကလေးကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထိတွေ့ခွင့်ရလိုက်ပြီပေါ့။ အက်ကွဲကြောင်းလေးက ပန်ချီဆေးချက်တစ်ခုလို ပိရိသေသပ်နေတယ်။ ကျစ်လစ်နေတဲ့ အရိုင်းပန်း အဖူးလေး တစ်ပွင့်လိုပေါ့ဗျာ။

ကျွန်တော့်လက်နဲ့အသာအယာတို့ထိပွတ်သပ်လိုက်တော့သူ့ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ကလေး ထွက်လာတယ်လေ။ ခါးကလေးလည်း အသာကော့တက်လာပြီ။ အခြေနေကောင်းနေမှန်း ရိပ်မိလိုက်တဲ့ကျွန်တော် သူ့ပိပိကလေးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ချွေဘို့ ကျွန်တော်မျက်နှာ အပ်လိုက်စဉ်မှာပဲ သူအတင်းကုန်းရုန်းထပြီး…“ကို.. ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့..နော်”“ဘာလို့လဲငယ်ရယ်… ကို့ကိုချစ်တယ်ဆို… ခွင့်ပြုမယ်မှတ်လားဟင်”“အွန်းလေ ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုကြီး မဟုတ်ဘူးလေ ကို”“ဘာကို အဲ့လိုကြီးမဟုတ်တာလဲ ငယ်လေးရဲ့။ ကို မနမ်းရဘူးလား”“ဟင့်အင်း မနမ်းရဘူး နမ်းရမဲ့နေရာမှ မဟုတ်ပဲ…ငယ်ငရဲကြီးမှာပေါ့လို့… ကိုလည်း ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ် နော်…လုပ်နဲ့”“ငယ်ကလည်းကွာ ကြံကြံဖန်ဖန် ချစ်တဲ့အချိန်မှာ ဘုန်းနိမ့်တာတွေမြင့်တာတွေ မရှိပါဘူးကလေးရဲ့ ပြီးတော့ငရဲလည်းမရှိဘူး အိုကေ..?”ကျွန်တော်ပြောလည်းပြော လက်ကလည်း သူ့ကို ပက်လက်အနေထား ပြန်ရောက်အောင် အသာဖိချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တဖန်ပြန် ဆွဲကားလိုက်တယ်။

ငြင်းဆန်ဘို့အခွင့်အရေး လုံးဝမပေးတော့ပဲ ချစ်သူကောင်းစားရေး စီမံကိန်းကို လက်တွေ့အကောင်ထည်ဖော်လိုက်တော့တာပေါ့။ စောစောက စစ်ဆင်ရေး တွေကြောင့် စိုစွတ်နေတဲ့ သူ့ညီမလေးကို အနမ်းတစ်ချက် အရင်ဆုံးပေးလိုက်တယ်။ နောက်ပြီး လက်တစ်ဘက်နဲ့ပန်းကလေးရဲ့ ပွင့်ချပ်လွှာနှစ်ဘက်ကို အသာဟလိုက်ပြီး ပန်းသွေးရောင် အတွင်းသားတွေကို လျှာနဲ့တစ်ချက်သပ်တင်လိုက်တယ်။ ခဲတံခဲဖျက်သာသာ အဖုလေးကိုလည်း သွက်သွက်လေး ကလိပေးလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သားမို့မို့လေးတွေကို အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက် သီးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကိုလက်ညှိုးလက်မနဲ့ ညှပ်ချေပေးလိုက်ပေါ့။ ပန်းဖူးလေးအတွင်းကပွင့်ချပ်လွှာလေး
၂ ဖတ်ကို စွဲစုပ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ…“အ.. အ ကို ရှီးးး.တော်ပြီ တော်ပြီ..အာာာ….ကို့…ကိုရေ…”“ဟင့် အင့် ကို… တော်ပါတော့ နော်…ငယ်မနေတတ်တော့ဘူး”“ကို…ငို မှာ နော်…ငယ် ရှုးရှုးပေါက်ချင်လာပြီ ဖယ်ပေးပါလို့…နော်”“ငယ်…ပေါက်ချင် ပေါက်ချလိုက်လေ”“အာာာ…ကို နော် ဖယ် ပေး ပါ အင့် ဟင့် ဟင့်”“ငယ်လေး မသိလို့ကွ အာ့ ရှုရှုးပေါက်ချင်တာ ဟုတ်ဘူး”“ဟင့် အင်း သိဘူး တော်ဘီ လို့အာာ….အ…အ…ကိုးးး”ပြောနေရင်း သူ့ခါးလေး အရမ်းကော့တက်လာပြီး တကိုယ်လုံးလည်း ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ်တုန်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့် အတွေ့အကြုံအရ သူ့ခံစားမှုအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားမှန်း သိလိုက်တယ်…“မောသွားလား ငယ် ဟင်… ကြောက်စရာကောင်းလား ကလေးလေး”“ဟင့်အင်း သိဘူး”“ဟဟ ဘာလေးလည်းကွ”ကျွန်တော် သူ့ဘေးမှာ အသာလေး လှဲချလိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံး အိအိကလေးကို ထွေးပွေ့ရင်းပေါ့။

ချစ်သူလေးခမျာ ခုထိကြက်သီးမွှေးညင်းလေးတွေ ထ နေတုန်း။ သူ့ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သား မို့မို့တွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေပေးရင်း၊တစ်ချက်တစ်ချက် ကျောပြင်ကို လက်သည်းထိပ်လေးနဲ့ဖိဆိတ် ပေးလိုက်တော့.သူ တွန့် သွားပြီး..“အာ ကို့.. ယားတယ် မလုပ်နဲ့”“ဘယ်နားက ယားတာလည်းငယ်၊ ပြောကြည့်”“သိဘူး.. ကိုနော် ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေမှန်း မသိဘူး…သွား”“ဟဟ ငယ်လေး.. ကို ဘာမှ မလုပ်ရ သေးဘူးကော ”“ခုမှ လုပ်မယ် ကြံကာရှိသေးးး.. ဟင်.. ငယ်လေး လုပ်ရမားး”“သိ ဘူး”အခြေနေ ကောင်းနေတယ်လို့ပြောလို့ရတယ်ပေါ့နော့။ ဒီမောင်လည်း ဘယ်နေလိမ့်မလည်း ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ခပ်သွက်သွက် ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးအဝိုင်းသား နဲ့ငေးကြည့်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ် အသာမှောက်ပြီး တံတောင်နှစ်ဘက်ကို မွှေ့ယာပေါ်ထောက်၊
လက်ဝါးနှစ်ဘက်နဲ သူ့ပါးဖောင်းဖောင်း နှစ်ဘက်ကို ဆွဲညှစ် စူထွက်လာတဲ့ သူ့နှတ်ခမ်းလေး ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ မြန်မြန်ပဲ ချီတက်လိုက်တော့တယ်။ ဘာလို့ဆို ကျွန်တော့် ချာတိတ်က ပါးပြင်းထောင်နေပြီလေ။ ကိုယ်ကို အောက်လျှောချပြီး မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က သီးလုံးလေးတွေကို ညှစ်နယ်ဆုပ်ချေပေးလိုက်တယ်။ ကျန်လက်တစ်ဘက်က သူ့ရဲ့ ရှုရှုးဖင်ကလေးကို ကလိဘို့ပြင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ စောစောက ဖိုးပလေးကြောင့်လား၊ အခုနောက်ထပ် တိုက်ပွဲခေါ်သံကြောင့်လား ရှုရှုးဖင်ကလေး မျက်ရည်ယို နေပြန်တာသိလိုက်ရတယ်။

အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ ကျွန်တော့်ချာတိတ်ကို ပန်းဖူးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဝမှာ ခေါင်းတည်ပေးလိုက်တယ်။ “ကို.. ”“ပြောလေ ငယ် ဘာပြောချင်လို့လဲ”
“ဟိုလေ.. နာ မှာလား လို့”“နာပါဘူး ငယ်ရယ် ကို က ငယ်လေးကို နာအောင်လုပ်ပါ့မလား ဖြေးဖြေးပဲလေ.. နော်”“ဟုတ်….”“ကို့ လက်မောင်းကို ကိုင်ထားလေ.. စိတ်ကိုလျှော့ထား.. နာရင် ကို့လက်ကို ညှစ်လိုက်လေ နော်”“ဟုတ် ဖြေးဖြေးနော်.. ကို”ကျွန်တော်လည်း ချာတိတ်ကို ခေါင်းမြုပ်ရုံလောက် အသာအယာထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ဝတ်ရည်စို့နေတဲ့ ပန်းဖူးကလေးက စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှတယ်။ အားရပါးရ ထိုးသွင်းလိုက်ချင်ပေမဲ့ သူလေးနာသွားမှာစိုးရိမ်လို့ စိတ်ကို မနည်းရှည်အောင် ထားနေရတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်က တစ်ပတ်နွမ်း တွေကိုသာ ကြုံခဲ့ဘူးတာ။ အသစ်စက်စက်ကို ခုမှစ ထိတွေ့ရမှာဆိုတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း လက်မရဲတာ အမှန်ပဲ။ နဲနဲလး အားထပ်ထည့်ပြီး သုံးပုံတစ်ပုံလောက် ဝင်အောင် သွင်းလိုက်တယ် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းရင်းပေါ့။ အဲဒီမှာတင် ကျွန်တော့် ချာတိတ်ရဲ့ ထိပ်ဖျားက တစ်စုံတစ်ခုနဲ့ခလုတ်တိုက်မိသွားတာ သိလိုက်ရတယ်။ အပျိုမှေး ဆိုတာဖြစ်မယ်.. ကျွန်တော် ပြောမပြတတ်တဲ့ ခံစားမှုမျိုးရလိုက်တယ်ဗျာ။ ချစ်သူရဲ့ အပျိုစင်ပန်းကလေးကို ကျွန်တော် ဆွတ်ခူးခွင့် ရလိုက်ပြီ ဆိုတာကို အတိုင်းမသိ ကြည်နူးခြင်းတွေနဲ့ သိခွင့်ရလိုက်တယ်။ သူကလေး တကယ်ပဲ နာတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကလည်း ဝင်လာတယ်။ နောက်ဆုတ်ဘို့.. ရပ်တန့်ဘို့စိတ်ကူး ပေါ်မလာတာကတော့ ကျွန်တော့် စိတ်က အရမ်းထန်နေလို့လား.. ယောကျာ်း တစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တလားဆိုတာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် မသိတော့ပါဘူး။ သူ့နားရွက်ဖျားလေးကို လျှာနဲ့ကလိရင်း လက်ကလည်း သီးလုံးလေးတွေကို အဆက်မပြတ်ချေပေးလိုက်တယ်။ မကြာခင်ကြုံရမယ့် နာကျင်မှုဆီ အာရုံမရောက်အောင်ပါ။

အဲဒီအချိန်သူ့ခါးလေး ကော့တက်လာပြီး ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့လေး ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မဆိုင်းမတွပဲ ချာတိတ်ကို ပိပိလေးထဲ တဝက်ကျော်ကျော်ဝင်တဲ့ထိ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဖောက်ကနဲခံစားချက်နဲ့အတူ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို သူတင်းတင်း ညှစ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာ သိလိုက်ရတယ်။ နည်းနည်းသည်းခံပါ ကလေးရယ် လို့စိတ်ထဲကတောင်းပန်ရင်း တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ သူ့ဆီက အသံရှည်ရှည် ညည်းညူသံလေးတစ်ချက်ကြားလိုက်ရတယ်။ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး ကျွန်တော့် လက်မောင်းကိုလည်း တအား ဆုပ်ညှစ်ထားတယ်။“အာာာ.. ကို့ အင်းးး ဟင်းးး”“နာသွားလား ငယ်”
“ရှီးး ဟုတ် နဲနဲ”“စိတ်လျှော့ထားနော် ကလေးလေး နောက်ထပ်မနာစေရဘူး ကို့ကိုဖက်ထား… နော်”“အင်းပါ ရတယ်”ကျွန်တော် အောက်ပိုင်းလှုပ်ရှားမှုကို ရပ်ပြီး အနမ်းတွေပေး၊ ရင်သားလေးတွေ ချေမွရင်း သူအနာသက်သာအောင် အာရုံ ပြောင်းပေးလိုက်တယ်။ ချာတိတ်ကို အထဲမှာစိမ်ထားရင်း လက်တစ်ဘက်က ရသာဖုလေးကို ကလိပေးနေလိုက်တယ် တော်တန်ရုံ စိတ်နည်းတဲ့ မိန်းကလေးတွေတောင် အဲဒီနေရာကိုထိရင် စိတ်ပါလာတတ်တယ်လို့ ကြားဘူးထားလို့ပါ။ ခဏကြာတော့ သူ့ခါးကလေး ကော့တက်လာတယ်။

“အင်းး ဟင်းး….. ကို.. ငယ်မနေတတ်တော့ဘူး”“ဘာဖြစ်လို့လဲငယ်.. နာနေသေးလို့လား ကလေးလေး”နားနားကပ်ပြီး လေသံလေးနဲ့တိုးတိုးပြောရင်း ချာတိတ်ကိုလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ဆွဲ ထုတ်လိုက်တယ်။
သူ ကျွန်တော့်ခါးကို ပြန်ဆွဲဖိချပြီး “ဟင့်အင်း နာတော့ဘူး ကို.. ဟိုလေ… ”“အိုကေ.. ကိုတို့ စ ကြတော့မလား ငယ်..ဟင်”“ဟုတ်.. ကို ဖြေးဖြေးနော်…”ကျွန်တော်လည်း ပါးကလေး ကို ရွှတ်ကနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း တကယ့်တိုက်ပွဲဆီကို ချီတက်လိုက်တော့တယ်။ သူ့ပေါင်ကလေး နှစ်ဘက်ကို နေသားတကျ ဆွဲထောင်ကားလိုက်ပြီးကျွန်တော့် လက်နှစ်ဘက်က သူ့ချိုင်းအောက်ကို လျှိုသွင်းပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ ခေါင်းလေးအပေါ်ကနေ လက်ဝါးနှစ်ဘက်နဲ့ထိန်းကိုင်ထားပြီး ရှုရှုးဖင်ကလေးထဲ ဇိမ်ခံနေတဲ့ ကျွန်တော့်ချာတိတ်ကို ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ဘို့ ဆော်အောလိုက်တယ်။ ခါးအားကိုသုံးပြီး တစ်ချက်ချင်း ညင်ညင်သာသာ ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်သွင်းလိုက်ပေါ့။ ချစ်သူလည်းနာကျင်မှုအားလုံး ပျောက်သွားပြီထင်ပါရဲ့ကျွန်တော့်ကျောကုန်းကို ကုတ်ဆွဲထားပြီး ခါးလေးကို မသိမသာလေး ကော့ကော့ပေးတယ်။ “အား ရှီးး ကောင်းလိုက်တာ ငယ်ရယ် အင်းး ဟင်းး”“ငယ်လေး ပိပိလေးက စီးပိုင်နေတာပဲကွာ”“အင်းး ဟင်းး ကို.. ကို.. မြန်မြန်..အား ရှီးးစ်”“အင်းး ငယ် ကိုလည်း ပြီးချင်လာပြီ ငယ်လေး ပိပိလေးကို ညှစ်ထားပေး”“အာာားးး ကို.. တော်ပြီးးး အ.. အ”ပြောရင်း သူခါးလေး ကော့တက်လာတယ် အကြောဆွဲသလို တဆတ်ဆတ် တွန့်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။

ကျွန်တော်လည်း ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေကိုတော့ အပြင်ကိုပဲ ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ် အသာ မှောက်ချလိုက်ပြီး အမော ဖြေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဘေးကို အသာလှိမ့်ချလိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့် လက်မောင်းပေါ်
အသာ ဆွဲတင် အုံးပေးရင်း ချစ်သူကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး သူ့ကျောပြင်လေးကို ခပ်ဖွဖွ ပုတ်ပေး နေလိုက်တယ်။ သူလည်း ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး လူကလေးကတော့ တုန်နေတုန်း ရင်တွေလည်းခုန်နေတုန်း ထင်ပါရဲ့။သူ့နှဘူးလေးကို ဖွဖွနမ်းရင်း “ငယ်.. မောသွားလား.. ကြောက်ကော ကြောက်သေးလား ကလေးလေး”“……….”“အရမ်းနာသွားလား ငယ်လေး”“………”“ကို မေးတာလေးပြန်ဖြေဦးလေကွာ စိတ်ဆိုးတာလားငယ်လေးရယ်.. ဟင်”“ကို.ငယ့်ကို တကယ် လက်ထပ်မှာပါနော်“အာ.. ငယ် ရယ်… ကဲ.. အခုဒီညက စ ပြီး ကို တို့တူတူနေကြမယ်.. ငယ်လေး အိမ်မပြန်နဲ့တော့ နော်”“………”“နောက်နေ့ မနက်မှ အိမ်ပြန်ပို့မယ်.. ပြီးရင် တရားရုံးမှာ လက်မှတ်ထိုးမယ် ကိုတို့ အမြန်ဆုံး
လက်ထပ်ကြမယ်.. အိုကေ..?”သူ့မျက်နှာကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဒီယုန်မြင်လို့ဒီခြုံထွင်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ သူနဲ့အမြန်ဆုံး နီးစပ်ခွင့် ရဘို့က ကျွန်တော့် မျှော်လင့်ခြင်းပဲလေ။ သူလည်း ကျွန်တော့် ကို မျက်လုံး အဝိုင်းသားနဲ့ ပြန်ကြည့် နေပါတယ်။ အချိန်ကလည်း ည ၈ နာရီနီးနေပြီ။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့တွဲနေကြတာကို သူ့မိဘ အသိုင်းဝိုင်းတွေ မသိကြပါဘူး။ ညနေခင်း အပြင်ထွက်ဖြစ်ကြတိုင်း ၆နာရီ မခွဲခင် သူ့ကို လမ်းထိပ်ထိ ကျွန်တော် ပြန်ပို့ပေးနေကျလေ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရောက်လာတယ်။ တံခါးခေါက်သံကြောင့် ကျွန်တော် ပုဆိုးအမြန်ကောက်ဝတ်ပြီး အပြင်ကို ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

သူ့အိမ်ကစိတ်ပူလို့လိုက်ရှာနေကြောင်း သူငယ်ချင်းက လာပြောတာပါ။ ကျွန်တော်လည်း အိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး သူ့ကို ပြောပြ မယ် ကြံတုန်း အိပ်ခန်းပေါက်၀ ကနေ သူထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့ပြောနေကြတာ ကြားသွားပုံရတယ် မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်ဥလေးတွေနဲ့လေ။ ကျွန်တော်သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ “ငယ် ကြောက်တယ် ကို.. ဘာလုပ်ကြမလဲဟင်”“ငယ်လေး ကို့ကို ယုံတယ်မှတ်လားဟင်… ကိုယ်တို့အမြန်ဆုံးဒီကနေ ရှောင်နေကြရအောင်နော်”“……”“ခဏ。ပါပဲငယ်ရယ် ကိုလေ ငယ့် ကိုမျက်နှာမငယ်စေရပါဘူး နောင်တလည်း မရ စေရဘူး.. နော်”ကျွန်တော် သူ့ကို အတူစွန့်စားကြဘို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကျွန်တော့်
မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေး အသာကိုက်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြရှာတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လက်ချင်းယှက်တွဲပြီး ဘဝတစ်ခု တူတူ တည်ဆောက်ဘို့ ခြေလှမ်း စလိုက် ကြပါတော့တယ်။ ယုံကြည်မှု.. ကြင်နာမှု.. အပြန်အလှန် နားလည်မှု.. အားပေးယုယမှုတွေ ပြည့်နဲ့ပါ။နှစ်ယောက်တစ်ဘ၀ ဖြစ်ခွင့်ရဘို့က ချစ်ကြသူတို့ရဲ့ မျှော်လင့်ခြင်းပဲ မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ မျှော်လင့်ခြင်းတွေ ဆုံဆည်းခွင့် ရပြီပေါ့။